Μιζέρια

Μπορεί όλοι να μην έχουμε τους ίδιους χαρακτήρες αλλά νομίζω ότι υπάρχουν κάποια χαρακτηριστικά που δεν αρέσουν σε κανέναν. Είναι φάσεις όμως που περνάμε και σαν άτομα και σαν κοινωνία που μας αναγκάζουν να αποκτήσουμε κάποια χαρακτηριστικά, έστω και παροδικά. Τα τελευταία χρόνια στην Ελλάδα είναι μια τέτοια φάση.

Η οικονομική κρίση (ανάμεσα σε όλες τις άλλες παράλληλες κρίσεις που βιώνουμε και βλακωδώς υποβιβάζουμε) έχει βγάλει έναν διαφορετικό εαυτό σε πολλούς από εμάς. Σε άλλους όλο αυτό βγαίνει θετικά, κάνοντάς τους να δουν την ζωή διαφορετικά, να προσπαθήσουν για κάτι καλύτερο με όσα έχουν, να αλλάξουν αυτά που δεν τους αρέσουν με τις δικές τους δυνάμεις. Άλλοι πάλι….άστο. Μαύρη κλάψα. Το όλο πράγμα δείχνει να τους έχει πάρει από κάτω, δεν τους αρέσει τίποτα, και προσπαθούν μέσα σε μια πολύ δύσκολη στιγμή αυτοί να βγουν από πάνω έστω και αν αυτό σημαίνει ότι μπορεί και να κάνουν λάθη και κακές εντυπώσεις.

Το να προσπαθήσει κάποιος να σώσει το τομάρι του δεν με ενοχλεί, είναι το ένστικτο της αυτοσυντήρησης που τον ωθεί εκεί. Αυτό που εμένα προσωπικά μπορεί να με ξεκάνει είναι αυτή η μιζέρια. Αυτό το ότι μερικοί άνθρωποι παραπονιούνται για όλα και για όλους αλλά δεν κάνουν και τίποτα για να βγουν από το εκάστοτε αδιέξοδο. Αυτή είναι και η τρίτη κατηγορία ανθρώπων που νομίζω ότι έτσι ήταν και πριν την κρίση, έτσι θα είναι και μετά την κρίση, έτσι θα είναι και αν κερδίσουν το λόττο που λέει ο λόγος. Απλά τώρα, στις παρούσες συνθήκες, πολλαπλασιάστηκαν και χτυπάνε ακόμα πιο άσχημα γιατί πια υπάρχουν άνθρωποι που είναι σε πολύ χειρότερη μοίρα από αυτούς  και όμως στέκονται με μεγαλύτερη αξιοπρέπεια και δύναμη.

Όλη αυτή η γκρίνια σου χαλάει τη διάθεση. Και ενώ στην αρχή προσπαθείς να βοηθήσεις, να παρηγορήσεις, να προσφέρεις λύσεις ή εναλλακτικές, σιγά σιγά αφού βλέπεις ότι ο άλλος δεν παίρνει από λόγια, σταματάς. Για ένα διάστημα συνεχίζεις να ακούς αλλά μετά σταματάς να το κάνεις και αυτό. Μετά σταματάς να βλέπεις και αυτόν τον άνθρωπο τελείως. Και έτσι χαλάει μια φιλία ή μια παρέα.

Τα θέματα που μπορούν να αποτελούν πηγή μιζέριας είναι άπειρα. Μπορεί να είναι από τα κιλά που επιμένει κάποιος ότι πήρε ενώ εσύ είσαι σίγουρος (πραγματικά) ότι έχει αδυνατίσει, μέχρι τα χρήματα που δεν έχει αλλά πάει και ξοδεύει σε μαλακίες. Μπορεί να είναι η δουλειά του που δεν του αρέσει (αλλά τη διάλεξε και πίεσε και καταστάσεις για να έχει)  ή μπορεί να είναι η μοναξιά του (αλλά εξακολουθεί να διαλέγει τους λάθος ανθρώπους). Πολλά και διαφορετικά συνδέονται σε ένα ατελείωτο «τραγούδι-μοιρολόι» που εσύ είσαι αναγκασμένος να ακούς. Φυσικά όταν προτείνεις λύσεις, πέφτουν πάνω σε τοίχο, γιατί σου παρουσιάζουν χίλιες δύο «πρακτικές» και καλά δυσκολίες που εσύ «δεν καταλαβαίνεις»,  μόνο αυτοί.  Με λίγα λόγια, δεν θέλουν να σε ακούσουν. Θέλουν απλά να μιζεριάσουν, να ακούσουν 5 καλές κουβέντες, να σιγουρέψουν την εικόνα που έχουν εκείνοι για τον εαυτό τους και να συνεχίσουν σε άλλο θέμα.

Παλιότερα, η υπομονή μπορεί να ήταν μεγαλύτερη, να είχαμε ανοχή σε τέτοια θέματα. Αλλά τώρα, που τα αληθινά προβλήματα έχουν αρχίσει και μας κοιτούν στα μάτια μου φαίνεται πραγματικά περίεργο να προσπαθήσω να νταντέψω κάποιον που παίρνει 1000 ευρώ και τα θεωρεί λίγα όταν υπάρχει άλλος που δεν έχει καν εισόδημα και ξέρω ότι προσπαθεί σαν σκυλί να βρει δουλειά.

Καλό θα ήταν να εκτιμήσουμε κάποια πράγματα χωρίς να φτάσουμε να τα χάσουμε ή να χαθούμε. Τα τελευταία χρόνια έχουν δείξει ότι μπορούμε να ζήσουμε και με πολύ λιγότερα, ας προσαρμοστούμε. Και αν κάποια στιγμή ξεφεύγουμε, μια βόλτα στον έξω κόσμο θα μας μαντρώσει και πάλι.