Όταν τα στέκια αλλάζουν...

Χτες, περπατώντας με την Ρουμπίνη στην Αργυρούπολη, είδαμε ότι άνοιξε ξανά μια παλιά καφετέρια-σταθμός της περιοχής που είχε κλείσει και μας είχε στενοχωρήσει πολύ γιατί ήταν χαρακτηριστική, με ιδιαίτερο ύφος και συγκεκριμένους θαμώνες. Περνώντας όμως από μπροστά, είδαμε όμως ότι μετά το νέο άνοιγμα (δεν ξέραμε αν είχε κλείσει για ανακαίνιση ή για άλλο λόγο, γιατί ήταν κλειστή πολύ καιρό) είχε χάσει τον παλιό της χαρακτήρα, είχε αλλάξει…Βασικά, είχε γίνει όπως και όλες οι άλλες καφετέριες της Αργυρούπολης κάτι που μας κακοφάνηκε πολύ.

Όλα τα μέρη στην Αργυρούπολη έχουν πλέον την ίδια κοψιά..Το ίδιο στυλ, το ίδιο ύφος..Δεν ξεχωρίζει και κανένα. Αυτό δεν είναι χαρακτηριστικό μόνο της Αργυρούπολης, το βλέπεις παντού. Είναι σαν να προσλαμβάνουν όλοι τον ίδιο διακοσμητή. Δεν είναι ότι είναι άσχημα προφανώς αλλά κανένα δεν ξεχωρίζει.

Πού είναι εκείνες οι εποχές που είχαμε τα στέκια μας; Που ήμασταν χαλαροί, περνούσαμε άπειρες ώρες εκεί, πρωί-μεσημέρι-βράδυ, απλά αλλάζαμε ποτό. Μας άφηναν και παίζαμε τάβλι ότι ώρα θέλαμε και δεν μας το έπαιρναν από τα χέρια μόλις πήγαινε 7 η ώρα. Μας άφηναν ακόμα και Σάββατο βράδυ να μπούμε με φόρμα και δεν μας κοιτούσαν στραβά αν δεν ήμασταν ντυμένοι κυριλέ. Και κυρίως, δεν είχαν πόρτα τύπισσες με ξέκωλα φουστάκια να μας κόβουν από πάνω μέχρι κάτω και να μην μας θεωρούν…αρκετούς να μπούμε σε μια κωλοκαφετέρια..

Πώς στο καλό έγιναν τα παλιά μας στέκια έτσι; Όχι τίποτα άλλο αλλά βλέποντας αυτά αναρωτιόμαστε πόσο έχουμε μεγαλώσει και εμείς με τη σειρά μας. Έχει αλλάξει η διασκέδαση, είναι γεγονός, αλλά δεν γίνεται να μην υπάρχουν μέρη όπου χαλαρώνουμε, ότι ώρα και αν είναι…

Είναι η αλήθεια ότι εδώ στα νότια προάστια έχουμε γίνει πολύ τρέντι…ήταν που ήταν η Γλυφάδα, το έφερε και προς τα δω..Ξαφνικά όλοι είναι κυριλέ ντυμένοι, οι κοπέλες βαμμένες από την κορυφή μέχρι τα νύχια και τα νέα στέκια με μουσική τόσο δυνατή που δεν μπορείς να πεις ούτε μια κουβέντα με τον διπλανό σου χωρίς να πάθεις πονόλαιμο.

Χάθηκαν οι μικρές καφετέριες, τα μικρά καφενεδάκια που δεν είχαν πολλά πράγματα αλλά τα έφτιαχναν ωραία. Που τα παιδιά που δούλευαν εκεί σε ήξεραν με το μικρό σου όνομα και ήξεραν τι παραγγέλνεις πριν καν το ξεστομίσεις. Τα μέρη που σε εκτιμούσαν που τους άφηνες τα χρήματά σου και εκτιμούσαν και την άποψή σου αν δεν σου άρεσε κάτι. Τώρα όλα έχουν γίνει απρόσωπα. Δεν έχουν καμία διαφορά, δεν έχεις εσύ καμία διαφορά για αυτούς που το έχουν.

Ίσως σε άλλες περιοχές να έχουν διατηρηθεί τέτοια μέρη ζεστά, όχι μόνο σε θερμοκρασία αλλά και σε συμπεριφορά. Να παραμένουν στέκια με την αρχική έννοια και να μην έχουν γίνει και αυτά τρέντι απρόσωπα όπως έχουν γίνει και τα περισσότερα τώρα.

Εντάξει, είπαμε, αλλάζουν οι εποχές, αλλά δεν γίνεται και τα τωρινά παιδιά, οι τωρινοί φοιτητές να μην θέλουν κάπου να αράζουν. Να μην απορούν οι μαγαζάτορες, σε δρόμους με 10 και 20 καφετέριες ότι δεν έχουν κόσμο. Όλα ίδια είναι, στην τύχη αποφασίζουμε οι περισσότεροι.

Μερικά πράγματα ίσως είναι καλύτερα να μην…εκσυγχρονίζονται. Να μένουν σταθερά στο χρόνο, να είναι οι σταθερές μας που εκεί θα γυρνάμε ότι και να γίνει. Τα στέκια είναι κάτι ανάλογο. Δεν πειράζει αν είναι η διακόσμησή τους πιο παλιά ή οι καναπέδες ξεφτισμένοι. Εμείς εκεί θα γυρνάμε και αυτά θα υποστηρίζουμε ξανά και ξανά!