Brain Quest: Πήγαμε, ξεφτιλιστήκαμε, θα ξαναπάμε.

Η πόρτα έκλεισε. Ο πίνακας με την αντίστροφη μέτρηση της μίας ώρας είχε ξεκινήσει.

Το πρόσωπό μου είχε φωτιστεί (?) με ένα αδιάφορο χαμόγελο σιγουριάς.

Το αίσθημα “Λύστε τους γρίφους και αν κάπου κολλήσετε -που δεν το νομίζω- με φωνάζετε” με είχε κατακλύσει.

Η ομάδα έκανε έξυπνες κινήσεις και μέσα σε λίγα λεπτά είχαμε ήδη βρει, εντυπωσιακά στοιχεία.

– Άντε, φέρτε το κλειδί να ανοίξω την πόρτα.
– Μα δεν έχουμε κλειδί.
– Και τι έχουμε;
– Spoiler
– Τι;

(παύση)

Σαν κάπως να γίνεται πιο ενδιαφέρον.

– Το παίρνουμε από την αρχή;

Βάζουμε τα στοιχεία κάτω. Ξαναψάχνουμε. Βρίσκουμε ένα κλειδί.

Δεν ταιριάζει.

– Για πείτε ιδέες.

Ξαφνικά ο φωτεινός πίνακας αλλάζει. Κάποιος μας δίνει στοιχεία. Κάποιος μας βοηθάει.

Νιώθω πίεση. Δεν είμαστε μόνοι. Μας παρακολουθούν να ρεζιλευόμαστε.

Με εκείνα και με τα άλλα, κάπως (δεν κατάλαβα πως) βρήκαμε ένα κλειδί και περάσαμε στο επόμενο δωμάτιο.

(Έχουμε ακόμα 40 λεπτά)

Βλέποντας το επόμενο δωμάτιο δεν έχασα την πίστη τον θαυμασμό στον εαυτό μου. Θα τα καταφέρουμε.

Η ομάδα γίνεται πολύ δραστήρια.

Κατακτούμε κάθε σπιθαμή του χώρου. Παίζουμε ένα σύστημα “φουλ επίθεση με ξαφνικές άμυνες”.

Έχουμε ξηλώσει (σχεδόν στην κυριολεξία) όλο το δωμάτιο και έχουμε μαζέψει περίπου 12 στοιχεία.

– Ωραία. Πόσο δύσκολο θα είναι να βγάλουμε μία άκρη;

(20 λεπτά αργότερα)

– Ρε. Δεν γίνεται αυτό ρε.

Ο φωτεινός πίνακας άλλαξε πάλι. Δίνει οδηγίες -υπονοώντας (το έλεγε δηλαδή ξεκάθαρα)- ότι μας λείπουν στοιχεία.

Με πολύ (πολύ όμως) δόση τύχης, κάνουμε μία καλή αρχή. Βάζουμε τα στοιχεία σε μία σειρά.

Κάτι μας διαφεύγει.

(Έχουν μείνει 15 λεπτά)

– Είναι σίγουρα μπροστά στα μάτια μας.

Ε, καμία σχέση. Δεν ήμασταν ούτε καν κοντά.

Ο φωτεινός πίνακας δίνει μία ακόμα βοήθεια.

Ενώ νιώθω πως είμαι πολύ κοντά στο να βρω την αλήθεια, ο Μπαρδάκης ξεκλειδώνει το δωμάτιο. Τι στο…

– Πόσο έχουμε ακόμα;
– Έξι λεπτά.

Η πόρτα ανοίγει. Οι χτύποι της καρδιάς έχουν φτάσει στους 130. Η ψυχική κούραση μας έχει καταβάλει όλους.

Κοιτάζουμε την άβυσσο. Η άβυσσος μας κοιτάει και αυτή.

Το χρονόμετρο τελειώνει. Εμείς αποσβολωμένοι. Το δωμάτιο νίκησε. Δέος.

Τέλος χρόνου.

Οι συμπαθέστατοι τύποι που τρέχουν το Brain Quest, εισβάλουν στο χώρο. Το χαμόγελο του νικητή διαγράφεται πεντακάθαρα στο πρόσωπό τους.

Αρχίζουν να μας εξηγούν τις λύσεις των γρίφων.

Τους κοιτάζω άφωνος.

– Πως σου φάνηκε; με ρωτούν.

Γνέφω καταφατικά. Δεν έχω λόγια.

– Δεν ήταν τόσο δύσκολο. Υπάρχουν και πιο δύσκολα δωμάτια.

Δεν απαντώ. Για να μάθεις να εκδικείσαι, πρέπει πρώτα να μάθεις να υποφέρεις.

Και υπόσχομαι πως θα γυρίσω ξανά στον τόπο του εγκλήματος.

Θα γυρίσω για να εκδικηθώ.

ΥΓ: Πέραν της πλάκας, είναι από τις πιο διασκεδαστικές εμπειρίες που έχω βιώσει και κάθε παρέα πρέπει να το δοκιμάσει! Πραγματικά θα πωρωθεί.
ΥΓ2: Και καλά εγώ και ο Λόκι. Είμαστε και λίγο μπουνταλάδες, δουλεύαμε και από το πρωί (μπορώ να λέω δικαιολογίες μέχρι αύριο). Αυτές οι δύο οι διαβολογυναίκες από το frapress.gr που ήταν μαζί μας, τι στο διάολο έκαναν (τα θυμάμαι και εκνευρίζομαι).

Τέλος πάντων. Αν είστε πραγματικά μάγκες, πηγαίνετε και λύστε τους γρίφους.

Οι υπόλοιποι σιωπή.