Και στα δικά σας!

Τελικά αυτό είναι ευχή ή κατάρα;;

Ελάτε, πείτε, δεν έχετε βαρεθεί να το ακούτε όσοι είστε πάνω από 20, μην σας πω και μικρότεροι; Και τώρα τελευταία πολλοί γάμοι και βαφτίσεις, δεν προλαβαίνουμε να πηγαίνουμε σε χαρές!

Προσωπικά, ανάλογα τη διάθεση στην οποία βρίσκομαι, απαντώ διαφορετικά. Άλλες φορές λέω μακριά από μας, άλλες φορές λέω θα δούμε, άλλες λέω ευχαριστώ, άλλες γελάω, άλλες λέω είσαι τρελός άνθρωπέ μου; Γενικά έχω ποικιλία, αναλόγως στην περίσταση στην οποία βρίσκομαι, τι βλέπω, τι ξέρω για την ιστορία του ζευγαριού κλπ κλπ.

Προσπαθώ πάρα πολύ να μην δίνω κενές ευχές. Αν δεν νοιώθω κάτι δεν το λέω, και ας φανώ περίεργη. Το προτιμώ όμως από το να πω κάτι ξερό και παγωμένο, απλά για να το πω. Άλλωστε πάντα οι ευχές μου είναι προσωπικές, όπου είναι δυνατόν, ποτέ δεν κάνω κόπι το ίδιο μήνυμα να το στείλω με πολλαπλή αποστολή.

Νοιώθω λοιπόν πολύ περίεργα όταν μου λένε «και στα δικά σου» ενώ ξέρω ότι αυτό που γίνεται δεν είναι παρά ένα θέατρο του παραλόγου. Το λένε γιατί έτσι είναι το καλό, θα μου πείτε, γιατί είναι η συνήθεια. Έλα όμως που εγώ το θεωρώ κατάρα να μου το λένε σε τέτοιες περιπτώσεις.

Σε πόσους γάμους δεν έχουμε πάει που τα ζευγάρια παντρεύονται με το ζόρι ή λόγω άλλων παραγόντων και προφανώς μετά από λίγα χρόνια χωρίζουν; Και δεν είναι ότι το έχουν μυστικό…Φαίνεται ότι ο γάμος είναι βαρύς, φαίνεται ότι δεν περνούν καλά και το κάνουν με το ζόρι. Άρα τι μου λες και στα δικά μου ρε άνθρωπε; Θες και εγώ να είμαι δυστυχισμένη; Άστο, μην πεις τίποτα.

Δύο είναι οι σκέψεις που μου έρχονται στο μυαλό σε αυτές τις περιπτώσεις. Αρχικά πόσο μηχανικοί έχουμε γίνει σε όλες τις εκφάνσεις της ζωής μας. Έχουμε χάσει το νόημα, όλα μας φαίνονται τα ίδια, έχουμε μάθει ένα ποιηματάκι και το λέμε σε όλους, σε όλες τις περιπτώσεις, κολλάει-δεν κολλάει. Δεν σκεφτόμαστε σε ποιον το λέμε, σε τι περίπτωση το λέμε, γιατί το λέμε κλπ. Απλά το πετάμε και όποιον πάρει ο χάρος. Ειλικρινά, μερικές φορές έχω σκεφτεί να απαντήσω καταλλήλως, αλλά εγώ θα βγω η κακιά οπότε το αποφεύγω.

Η δεύτερη σκέψη είναι πώς κάποια στερεότυπα μας έχουν καρφωθεί στο μυαλό, είτε είμαστε νέοι, είτε είμαστε μεγαλύτεροι. Ειδικά για τους πιο μεγάλους, η ώρα η καλή είναι απαραιτήτως ο γάμος ας πούμε, έτσι μεταφράζεται. Είναι πάντα όμως ο γάμος η ώρα η καλή; Μήπως είναι καλύτερη η ώρα αν είσαι με αυτόν που θες και δεν δίνει σημασία στα χαρτιά, στα τραπέζια, στα νυφικά, στα δαχτυλίδια κλπ; Πρέπει να δηλαδή να καλέσεις 500 άτομα για να είναι η ώρα η καλή ή να πας στην εκκλησία ή να υπογράψεις ένα παλιόχαρτο στο δημαρχείο; Ή ένα παιδί (και άρα και τα βαφτίσια, στα οποία ακούγεται η γνωστή ευχή) μπορεί να λύσει ως δια μαγείας όλα τα προβλήματα;

Σε έναν φανταστικό, δικό μου κόσμο, οι ευχές θα δίνονταν μέσα από την καρδιά μας και δεν θα μας περιόριζαν σε στεγανά και στερεότυπα που δεν τους κάνουν όλους ευτυχισμένους. Δεν θα δίνονταν από συνήθεια αλλά από λαχτάρα και θα ήταν ξεχωριστές για κάθε άνθρωπο, θα ήταν αυτές που τον εκφράζουν και αυτές που όντως ποθεί.

ΥΓ: Δάσκαλε να σας ζήσει. Από τις περιπτώσεις που είναι η ευχή-ευχή και όχι κατάρα….