Η Ειρήνη είδε live τους Arctic Monkeys! Δείτε τι μας περιγράφει!

Το neolaia.gr σε app: Κατεβάστε το σε Android και iOS

Πάνε κάποιες μέρες από το PinkPop Festival. Η –αν κατάλαβα καλά- ‘νεκρή’ περιοχή του Landgraaf στην Ολλανδία γέμισε ζωή, ο καιρός έπαιξε κορυφαία παιχνίδια με το μυαλό και το ντύσιμό μας, ο κόσμος μιλιούνια, οι μπάντες πολλές –και μεγάλες-, οι σκηνές γεμάτες, οι μουσικές ικανές να ικανοποιήσουν κάθε γούστο, οι μπύρες άφθονες, ο χώρος τεράστιος.

Είχα την τύχη (ή μάλλον, έκανα ό,τι περνούσε από το χέρι μου) να είμαι εκεί τη 2η μέρα του Φεστιβάλ. Το line up περιείχε Limp Bizkit, Kooks, Editors, Ed Sheeran, Twenty One Pilots, John Newman, Paolo Nutini κ.α. και φυσικά headliners οι Arctic Monkeys. Οι γνωστοί και πλέον αγαπημένοι σε σχεδόν όλους, Arctic Monkeys. Η μπάντα από το High Green του Sheffield στην Αγγλία, που υπάρχει περισσότερα από 10 χρόνια, αλλά έκανε μεγάλο μπαμ από πέρσι με την κυκλοφορία του τελευταίου τους δίσκου «ΑΜ» και πλέον είναι τόσο must που αγγίζουν το hipster.

Δε θα μιλήσω για όλες τις μπάντες και τους καλλιτέχνες που έπαιξαν, καθώς αποφάσισα από μόνη μου να αφιερώσω χώρο στους ΑΜ. Το μόνο που θα πω είναι πως όλοι κατάφεραν να κάνουν το κομμάτι τους, να παρασύρουν τον κόσμο όπως ο καθείς μπορούσε και να μας κάνουν να περάσουμε καλά (ειδικά οι φαινομενικά ξεπερασμένοι Limp Bizkit που με εξέπληξαν ευχάριστα). Και πριν το καταλάβεις, είχε φτάσει 9 το βράδυ. Και ήμουν ένα τέταρτο μακριά από το βασικό μου σκοπό. 15 λεπτά μέχρι να ακούσω τη μπότα των ντραμς του Helders να δίνει το σήμα για να ξεκινήσει η συναυλία για την οποία τελικά πλήρωσα 90€.

Και ναι! Σκάει φωτεινό το artwork του τελευταίου cd τους πίσω πίσω στη σκηνή και ξεκινάει η μελωδία του ριφακίου που κανονικά κλείνει το “Do I wanna know”, αλλά το χρησιμοποιούν για να ανοίγουν τα live τους. Και σκάνε στη σκηνή. Και ξεκινάνε. Και κωλοχαίρομαι.

Ο Alex Turner σαν κλαρινογαμπρός με το μαλλί γλυμμένο πίσω, σακάκι σχεδόν λαμέ και τσιγάρο στο στόμα, ο Matt Helders (drums) σα να γυρνούσε από τένις πράκτις, ο Jamie Cook (κιθάρα) με ένα μαλλί που δε δικαιολογείται ούτε σε ροκ σταρ και άσπρο σακάκι σα να ήταν γαμπρός στο Κάτω Αυλάκι και ο Nick O’Malley (μπάσο) με μούσια και νομίζω τελικά με την καλύτερη διάθεση από όλους (ο γλυκούλης)…

Από καινούρια τραγούδια έπαιξαν σχεδόν όλο τον καινούριο δίσκο (ΑΜ) και από παλιά έκαναν μια επιλογή. Εκτελεστικά ήταν άψογοι. Αλλά πάντα είναι (οι άτιμοι). Γενικά πιστεύω πως ήταν διεκπαιρεωτικοί. Τι εννοώ: παίζουν συνεχόμενες μέρες στη Ευρώπη εδώ και πολλές μέρες. Και θα συνεχίζουν να παίζουν σε Ευρώπη, Αμερική, Νότια Αμερική κλπ κλπ. Και επειδή η geeky πλευρά μου δε μου άφησε περιθώρια, έψαξα όλες τις setlists τους από (πολλά) προηγούμενα live τους και είδα πως: έχουν βγάλει μια setlist και αλλάζουν 1-2 τραγούδια -μη βαρεθούν και εκείνοι να παίζουν τα ίδια και τα ίδια-… Λογικό είναι θα μου πεις, παγκόσμια περιοδεία. Τι άλλο θες; Καταλαβαίνω, δε γίνεται όλες οι συναυλίες να είναι σαν το Glastonbury του 2013. Αλλά το πόσο θα με έψηνε να ακούσω κι άλλα παλιά (αυθεντικά indie) τραγούδια, δε λέγεται.

1 ώρα και 20 λεπτά, γεμάτα καλή μουσική (ας μην κοροϊδευόμαστε), κυρίως από τον τελευταίο τους δίσκο (που δεν τον λες και ξεσηκωτικό…).

1 ώρα και 20 λεπτά με έναν Turner όχι ιδιαίτερα κεφάτο (αλλά γενικά δεν τον λες και τη χαρά της ζωής), -κάποια στιγμή, αν κατάλαβα καλά, δεν είχε ρυθμιστεί σωστά και η κιθάρα του και πρέπει να τα πήρε λίγο κρανίο «με-το-μ@λ@κ@-που-του-εμπιστεύτηκα-το-όργανό-μου-και-τα-έκανε-σκατά»-.

1 ώρα και 20 λεπτά με ένα κοινό που δεν ήξερε τους στίχους στα περισσότερα τραγούδια και συνεπώς εσύ και η παρέα σου (που τους έχεις κάνει κλύσμα τους ΑΜ τόσο καιρό) είστε οι μόνοι καραγκιόζηδες σε ακτίνα 3 μέτρων που καταλαβαίνουν το επόμενο τραγούδι από την πρώτη νότα και ουρλιάζουν ετεροχρονισμένα από τους άλλους.

1 ώρα και 20 λεπτά τόσο anticipated που με πονούσε το κεφάλι μου από τη χαρά.

Γενικά, δεν τη λες και αξέχαστη συναυλία -αντικειμενικά. Η φάση είναι: θα μπορούσε να είναι και καλύτερα. Don’t get me wrong. Τους αγαπώ τους Monkeys. Αγνά και αληθινά. Απλώς ίσως να τους αγαπώ λίγο πιο πολύ για αυτό που ήταν και όχι για αυτό που έγιναν. Έχουν περάσει πολλά πολλά χρόνια από την τελευταία μπάντα που μου έκανε τόσο κλικ, και για αυτό θα τους είμαι για πάντα ευγνώμον. Αλλά να, μου έλειψε λίγο το awkwardness του Turner που έχει δώσει τη θέση του στο cockiness…

Σε κάθε περίπτωση, ακούσαμε καλή μουσική και την ακούσαμε καλά, έπαιξαν για εμάς (ακόμα και όχι με τρελό ενθουσιασμό) και για να τελειώνουμε: ακούσαμε το 505 live. Και αυτό ίσως και να φτάνει τελικά..!

Και όπως έχουν πει εκείνοι καλύτερα (και τους το πετάω στα μούτρα): Maybe I’m too busy being yours to fall for somebody new, Alex μου.

Set list:

1. Do I Want to Know?

2. Snap Out of It

3. Arbela

4. Brainstorm

5. Don’t Sit Down ‘Cause I’ve Moved Your Chair

6. Dancing Shoes

7. Library Pictures

8. Crying Lightning

9. Why You Only Call Me When You had’re High?

10. I Bet You Look Good on the Dance floor