Noteblog #46: Γιατί κρίμα; Και γιατί όχι πρέζα;

Ξεκινώντας να γράφω αυτό το άρθρο, γνωρίζω εκ των προτέρων πως δεν θα ‘πρεπε να γραφτεί, αφού κατά πάσα βεβαιότητα θα παρεξηγηθεί και βαριέμαι πάρα πολύ να επεξηγώ το τι εννοώ.

Αλλά το θέμα που αφορά με πνίγει και τα facebook status είναι εντελώς out of fashion (ειρωνεύομαι).

Πάμε λοιπόν να κάνουμε μία παιδιάστικα αυτονόητη εισαγωγή.

Η πρέζα σκοτώνει. Όποιος ξεκίνησε την πρέζα τα τελευταία 20 χρόνια γνώριζε πως το ταξίδι αυτό είναι σύντομο και με άθλιο τέλος. Για πιο πριν δεν ξέρω, αλλά σίγουρα τα τελευταία 20 χρόνια είναι γνωστό τoις πάσι πως “είναι μονόδρομος ο δρόμος που ‘χεις πάρει”.

Δεν είμαι, με λίγα λόγια, υπέρ της πρέζας ή υπέρ των ναρκωτικών ή υπέρ της οποιασδήποτε κατάχρησης που θέτει τον εγκέφαλο σε λειτουργία εκτός πραγματικότητας σε βάση μονιμότητας.

Στο θέμα μας.

Χθες ήταν άλλη μια μέρα οδύνης στον κυβερνοχώρο αφού έφυγε από τη ζωή ο Philip Seymour Hoffman.

Θέλω να σταθώ σε μία κατηγορία σχολίων:

Σχόλιο 1. όσο τον θαύμαζα για κάθε ρόλο τόσο τον μισώ γι άυτο που εκανε και καθε έναν που αυτοκαταστρεφεται με αυτο τον τροπο

Σχόλιο 2. Γιατί η δόξα και το χρήμα ,οδηγουν στην επιτυχία …..και δυστυχώς αυτή η υπέροχη κυρία στη ματαιοδοξία …….

Σχόλιο 3. δυστυχώς δεν μου καίγεται καρφάκι που έφυγε “πριν την ώρα του “και καλά να πάθει, ας έκοβε την μαστούρα και ας αφοσιωνόταν στο έργο του κύριε Κουτσογιαννόπουλε που προωθείς τον πρεζάκια για πρότυπο…Ξύπνα διαβάζουν και παιδιά τις βλακείες αυτές!!!!

Σχόλιο 4.Ειχε χρημα… Ειχε παιδια… Δεν δικαιολογει καμια χρηση ηρωινης… Κανε κανενα μπαφο να την ακουσεις και μεχρι εκει.

Μακάβριοι οι πτωχοί τω πνεύματι που θα έλεγε και ο Ζωρζ ο Πιλαλί.

Δεν ισχυρίζομαι ότι ήξερα προσωπικά τον Hoffman. Μπορεί να ήταν ο μεγαλύτερος παλιάνθρωπος του κόσμου.

Η ευκολία όμως, με την οποία κρίνουμε εξ ιδίων τα αλλότρια είναι μοναδική.

Στο μυαλό των σχολιαστών, ο Hoffman σηκωνόταν στις 7μιση, έπινε έναν καφέ, φορούσε τη γραβατούλα του, πήγαινε για δουλειά και ανησυχούσε για το αν ο γιος του έγραψε καλά άλγεβρα ή αν θα βρει λεφτά να πληρώσει το πετρέλαιο.

Και δεν κρίνω, λέγοντας πως ένας καλλιτέχνης είναι ανώτερος από τον μέσο άνθρωπο. Λέω το αυτονόητο. Πως ήταν απλά διαφορετικός.

Πως οι άνθρωποι που δημιουργούν τέχνη (πες την μουσική, κινηματογράφο, ζωγραφική, ποίηση, λογοτεχνία, ότι σκατά και αν είναι), δεν είναι οι συνηθισμένοι άνθρωποι.

Για να μπορέσουμε εμείς να έχουμε το “προϊόν” που θα άγει τη ψυχή μας, ο άλλος έχει υποβληθεί σε μία διαδικασία άλλου τύπου, πολύ ξένη από την πραγματικότητά μας.

Δεν παίρνεις πρέζα μόνο όταν σε θαμπώνουν τα φλας των φωτογράφων.

Δεν ήταν τέτοιας κοπής ηθοποιός ο Hoffman. Για μερικούς ανθρώπους, η εσωτερική αναζήτηση είναι τόσο ασήκωτη, που έχουν ανάγκη να δημιουργήσουν ένα διαφορετικό σύμπαν, για να αντέξουν την καθημερινότητά τους.

Και σίγουρα, είναι πολύ ξένο σε σχέση με τις δικές μας ζωές.

Τα θέματα που τον απασχολούν, οι εμπειρίες που βιώνει και κυρίως, το εσωτερικό μαρτύριο στο οποίο υποβάλλεται, δεν μπορούν να αποτυπωθούν σε ιστορίες που όλοι μπορεί να έχουμε ακούσει.

Αυτό βέβαια δεν σημαίνει πως όλοι οι καλλιτέχνες παίρνουν πρέζα ή πως αν πάρω πρέζα και σκέφτομαι τη μηδαμινότητα της ύπαρξής μου στην αλληλουχία του χρόνου, γίνομαι καλλιτέχνης.

Γιατί χρειάζονται πολύ περισσότερα πράγματα. Όπως για παράδειγμα το ταλέντο που η ζωή είχε προσφέρει απλόχερα στον Hoffman και κρίμα που δεν θα τον ξαναδούμε να ερμηνεύει.

Και κρίμα μόνο για αυτό. Γιατί στα υπόλοιπα;

Το σχόλιο είναι από “Δεν μου πέφτει λόγος” μέχρι “Μαγκιά του κιόλας, τώρα ηρέμησε”.

Εναλλακτικός τίτλος του άρθρου;

Η ευκολία που κρίνουμε τον οποιοδήποτε ξένο, ακόμα και νεκρό.

Εις το επανιδείν.