Ούτε τρομοφοβία ούτε τρομολαγνεία

Στο φως οι πολιτικές λύσεις και η σφυρηλάτηση πραγματικών συμμαχιών, αντί της παιδιάστικης σκοτεινής δράσης και ιδιαίτερα της σκοταδιστικής ρητορικής που εν γνώσει ή εν αγνοία της την εμπορεύεται

Μετά και τις επιστολές και παρεμβάσεις Σ. Ξηρού και Δ. Κουφοντίνα, κι αφού είχε προηγηθεί η τοποθέτηση Γιωτόπουλου, έκλεισε ο κύκλος εσωτερικού σχολιασμού της στάσης Χριστόδουλου Ξηρού που με κείμενα αλλά και βιντεοσκοπημένο υλικό μας ενημέρωσε ότι πήρε την απόφαση «να βροντήξει ξανά το αντάρτικο τουφέκι», πέραν του πλούσιου εξωτερικού διαλόγου μεταξύ κομμάτων, πολιτικών και αρθρογράφων που προκάλεσε η εξέλιξη. Σε «παλαιο-συντροφικό» επίπεδο το ελεύθερο μέλος της 17Ν, όπως αυτοαποκλήθηκε, βρέθηκε απομονωμένος, παρά την διαφανείσα έγκριση των κινήσεων του από νεότερους του αντάρτικου πόλης των Πυρήνων.

Στα δεδομένα της υπόθεσης και οι προφανείς καλές σχέσεις του Χρ. Ξηρού με τις αρχές, μετά τις αλλεπάλληλες εξασφαλίσεις αδειών σε μικρό χρονικό διάστημα και την ελευθερία κίνησής του κατά το διάστημα αυτών. Μπορεί να μην σημαίνει τίποτα και μπορεί να σημαίνει πολλά. Τα όρια του ρόλου του καθενός δυσδιάκριτα όταν δρα στο σκοτάδι. Η λογική, πάντως, λέει ότι ορισμένοι άνθρωποι κράτους-παρακράτους γνωρίζουν καλά τις κινήσεις του. Επίσης, λέει ότι δεν μπορεί εύκολα να οργανωθεί και συνεχιστεί η φυγή του χωρίς συνδρομή από νεότερους, αλλά και παλαιότερους συντρόφους του, αντίθετα με τη στάση των έγκλειστων που αντιπαρατίθενται μαζί του, κι οι οποίοι, παρεμπιπτώντος, έχουν κάθε λόγο από την πλευρά τους, καθότι από τα γεγονότα εξαρτάται ακόμα και η καθημερινότητα των συνθηκών κράτησής τους και η δυνατότητα πρόσβασης σε άδειες, όπως και οι προοπτικές ακόμα και αποφυλάκισής τους, στο εγγύτερο ή απώτερο μέλλον, ανάλογα την περίπτωση.

Το πάλαι ποτέ στέλεχος της ρεφορμιστικής αριστεράς και καταδικασθείς ως «Λάμπρος» της 17Ν (κατά τη μεταγενέστερη περίοδο δράσης της σύμφωνα με παλιότερες δημοσιογραφικές προσεγγίσεις), Αλέξανδρος Γιωτόπουλος, εκτιμά τα τεκταινόμενα γύρω από την εξαφάνιση Ξηρούν και επανεμφάνιση του από άγνωστο χώρο, υπό το φόντο επαναστατών ηρώων, ως κίνηση εκπορευόμενη από το χώρο των ελληνικών και αμερικανικών υπηρεσιών, κι εν τέλει ως κυβερνητική επιλογή. Το ίδιο με τις παρεμβάσεις της εκτιμά κι η Κουμουνδούρου, βασιζόμενη κυρίως στην ευκολία περάσματος του δραπέτη στην παρανομία και την άμεση «αντανακλαστική» επιχειρούμενη αλλαγή της ατζέντας από τη ΝΔ και κορυφαίους κομματικούς και κυβερνητικούς της παράγοντες.

Κάποιοι έφτασαν να ρωτούν μήπως έχει απαχθεί ο Χρ. Ξηρός και εξαναγκάζεται στην παρούσα στάση του, συνεκτιμώντας τη ρηχότητα της παρέμβασής του, στην οποία εμφανίζεται ως περίπου αλλοπρόσαλλο κράμα ένοπλου «αντεξουσιαστή-δημοκράτη»(!), προσέγγιση, όμως, την οποία απέρριψε πάραυτα ο δικηγόρος του κ. Ραγκούση που φαίνεται να έχει εικόνα για τις επιλογές του πελάτη του. Ακόμα και κινδυνολογία για μπαράζ σκοτεινών ή και “ορφανών” χτυπημάτων που θα αποδίδονται άμεσα ή έμμεσα σε υποτιθέμενο δίκτυο επιρροής Χρ. Ξηρού και ένοπλων συντρόφων έχει εισέλθει στη συζήτηση για το θέμα.

Στην περίπτωση, πάντως, που η ΝΔ αποφάσιζε να φλερτάρει με τέτοιου είδους αξιοποίηση της κατάστασης, μόνο σίγουρη ότι θα αποκόμιζε οφέλη δεν μπορεί να είναι. Ο ΣΥΡΙΖΑ αντιλαμβανόμενος τους κινδύνους επικοινωνιακής διαχείρισης του ζητήματος εγκαίρως γύρισε το «μπαλάκι» στις κυβερνητικές ευθύνες για την ελαστικότητα των αρχών απέναντι σε έναν βαρυποινίτη. Το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης, βρέθηκε μάλιστα εν μέσω διασταυρούμενων πυρών από τον Χρ. Ξηρό και την εκπρόσωπο Τύπου της ΝΔ, Μισέλ Ασημακοπούλου, κάτι που βοηθά την επικοινωνιακή του εικόνα και υποβιβάζει εκείνη ΝΔ και συγκυβέρνησης. Με αυτά τα δεδομένα, δεν είναι απίθανο ακόμα και μια πρόσκαιρη αλλαγή της ατζέντας να έφερνε τα αντίθετα αποτελέσματα από τα δυνητικά κυβερνητικώς επιδιωκόμενα, με τη συγκυβέρνηση να βρίσκεται αντιμέτωπη με την υπό διαμόρφωση άποψη των πολιτών για πλήρη ανικανότητα και απώλεια ελέγχου σε ένα ακόμα θέμα της κυβερνητικής ομάδας Σαμαρά-Βενιζέλου.

Καιροί δύσκολοι και επικίνδυνοι. Οι καιροί ου μενετοί! Οι (όποια παιδιάστικη από μικρότερους που σίγουρα δικαιολογούνται πιο πολύ και από δικονομική άποψη, αλλά και μεγαλύτερους) δράση στο σκοτάδι και – πολύ περισσότερο – η σκοταδιστική ρητορική δεν μπορούν ούτε (καν) να υποκριθούν ότι έχουν τις λύσεις ούτε από οποιαδήποτε άποψη να δώσουν πραγματικές λύσεις. Οι λύσεις είναι απαιτητικές, θέλουν σκέψη, συμμετοχή, αποφασιστικότητα και τη δύναμη να διατυπώνονται, επεξεργάζονται, υποστηρίζονται από ευρείες κοινωνικές συμμαχίες παραμάσχαλα με τα αντιληπτά ιδιοτελή συμφέροντα καθενός, στο ΦΩΣ. Από τους πολίτες, κι ιδίως τη νεολαία.

Η Δ. Γαλάνη το είπε με τον δικό της αυθορμητισμό: «Μα, όταν φτάσαμε για ένα κρίσιμο πολιτικό αποτέλεσμα να αποφασίζουν οι άνω των 65 για το τι θα κάνει ο 20άρης, ε, δεν κάνουμε τίποτα… Τώρα ακριβώς είναι όμως που ο νέος άνθρωπος δεν πρέπει να απέχει, τώρα που λαμβάνονται αποφάσεις οι οποίες αφορούν πρώτα και κύρια εκείνον! Δεν αποφασίζουμε σήμερα μόνο για τις συντάξεις, δεν γίνεται να ανοίξουμε έναν διάλογο για το πώς θα χτιστεί ξανά το κράτος σ’ αυτήν τη χώρα και μόνη μας βάση να είναι οι συντάξεις. Κάνουν λάθος όσοι νέοι σνομπάρουν σήμερα την πολιτική ή όσοι δεν σνομπάρουν μεν, μα ρίχνουν την ψήφο τους σε Χρυσές Αυγές και τέτοιες βλακείες. 40% αποχή; Μα είναι πλέον κόμμα κάτι τέτοιο, όχι τάση. Βγάζει κυβέρνηση. Αν το αφήσουμε κι άλλο, θα κάνει πια ό,τι θέλει ένα πολύ συγκεκριμένο σύστημα, που κατατάσσει τους ανθρώπους είτε σε καταναλωτές, είτε σε απόβλητους· το οποίο θα αρπάξει τους νέους και θα τους στίψει για τρεις και εξήντα. Είναι παγκόσμια τα ζόρια, πάνε να μας την κάνουν πολύ χοντρά»!