Ταξίδι μαγικό

Όταν η miss Georgia πέρασε για πρώτη φορά την πόρτα του ροζ δωματίου όπου επέμενα να συγκατοικώ με όλη την οικογένεια του Αρκτούρου και τα παραμύθια που μου διάβαζαν για να κοιμηθώ (άλλο που εγώ καταλάβαινα πότε περνούσαν σελίδες για να φτάσουμε πιο γρήγορα στο «ζήσαν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα» οπότε «νάνι τώρα») θα μουν δε θα μουν τέσσερα. Ήταν κάπου τότε που τα απογεύματα στήνονταν όλοι μανιωδώς μπροστά από μια τηλεόραση με τον ταξίαρχο Θεοχάρη και τους λοιπούς φωσκολικούς. Μαζί με τους όλους και οι παππούδες μου που με ανέχονταν μέχρι να τελειώσουν οι γονείς μου τη δουλειά. Η μαμά μου (πρόκειται για μια ειδική κατηγορία μάνας)θεώρησε τότε πως το να εξασκήσω το αστυνομικό μου δαιμόνιο περπατώντας στους σκοτεινούς και διόλου ευυπόληπτους διαδρόμους των προβαλλόμενων φυλακών δεν ήταν κάτι που ταίριαζε και τόσο με την ηλικία μου και τα πολύχρωμα ενδιαφέροντά μου. Για να με σώσει λοιπόν απ’ τον «κακό» Φώσκολο σκέφτηκε να μου βρει ένα κοριτσάκι για να «παίζουμε» μαζί τα απογεύματα. Ομολογουμένως χάρηκα στην ιδέα (δεν ήταν ότι είχα ερωτευθεί και το Θεοχάρη) με τη διαφορά πως παρά τα όσα είχα φανταστεί δεν επρόκειτο απλώς για ένα κοριτσάκι αλλά για μια καθηγήτρια αγγλικών με την οποία τελικά «παίζαμε» για καμιά δεκαριά χρόνια-και θα συνεχίζαμε να «παίζουμε» δηλαδή- αν κάπου εκεί στα δεκατέσσερα δεν είχε έρθει το χαρτί με τη χρυσή σφραγίδα και τα πλαγιαστά γράμματα που μας πληροφορούσε πως κάποτε το παιχνίδι τελειώνει…

Όπως λένε όμως εκεί που τελειώνει κάτι καλό αρχίζει κάτι ακόμα πιο καλό… Αρκεί να το θέλουμε! Έτσι κι εγώ αποφάσισα να ξαναπροκαλέσω την εξαίρεση της ελληνίδας μάνας προβαίνοντας σε πομπώδεις προγραμματικές δηλώσεις περί πλήρους απραξίας όπερ συνεπαγόταν ενασχόληση μόνο με τα σχολικά μαθήματα. Α! Και τα γερμανικά που ξεκίνησα όπως οι περισσότεροι γύρω στα δώδεκα. Σα να μην έφτανε αυτό θέλησα να ρίξω κι άλλο λάδι στη φωτιά με την ευγενική συνδρομή ξανά της ελληνικής τηλεόρασης(οι φίλοι ή σου στέκονται ή δε σου στέκονται!). Μετά από καμιά δεκαριά απογεύματα που αφιέρωσα στη «Μαρία την άσχημη» θεωρώντας πως η εφηβική μου επανάσταση είχε πλέον αποδώσει ώριμους καρπούς, η «εξαίρεση» φρόντισε να μου θυμίσει πόσο με ενοχλούσε να βλέπω το μπαμπά μου να μιλάει με τους Ιταλούς στα κατά καιρούς ταξίδια μας στη γείτονα χώρα ρωτώντας μόνο ό,τι εκείνος ήθελε και αφήνοντας συχνά πληγωμένο τον παιδικό εγωισμό μου. Όπως καταλάβατε κάπου εκεί είναι που ξεκινάω τα ιταλικά. Μπορώ να σκεφτώ μόνο μια λέξη που μπορεί να περιγράψει τη σχέση μου μ’ αυτή τη γλώσσα: Πάθος. Σε σημείο που κάποια στιγμή μετά από ένα οκτάμηνο, κάπου δηλαδή πριν τις εξετάσεις για το b2 η Alessandra έπαθε υπερκόπωση από τα 4ωρα που περνούσε στην καρέκλα για να κάνουμε όλα τα θέματα που της είχα ζητήσει για τα προφορικά με αποτέλεσμα τελικώς να μείνω χωρίς καθηγήτρια μια μέρα πριν τις εξετάσεις. Επειδή όμως όπως λένε το πάθος δεν κρατάει για πολύ, άλλο ένα χαρτί ήρθε να σταματήσει -γρήγορα ομολογουμένως- το πάθος για τα ιταλικά που επρόκειτο να μείνει για αρκετό καιρό μια όμορφη ανάμνηση δίνοντας τη θέση του στα γερμανικά που έπρεπε να ολοκληρωθούν πριν τη β’ λυκείου και ακολούθως στο πράσινο χαρτί του Goethe που δεν άργησε να προστεθεί στη συλλογή του πράσινου φακέλου στο συρτάρι του γραφείου.

Η συνέχεια μάλλον βαρετή… «Οι Πανελλήνιες βλάπτουν σοβαρά την υγεία». Και όχι μόνο την υγεία δηλαδή! Όπως και να χει καλό θα ‘ταν να γραφτεί πίσω απ’ τα βιβλία για παν ενδεχόμενο. Αν εξαιρέσουμε πως για να «επιβιώσω» απ’ όλη αυτή την τρέλα μου επέβαλα μια ώρα ιταλικών τη βδομάδα -μάλλον για να διατηρώ την ψυχική μου ισορροπία- κατά τα άλλα στασιμότητα στον τομέα αυτό.

Στο πρώτο έτος βέβαια το καμπανάκι ξαναχτύπησε… Τόσα χρόνια έβλεπα Barcelona, με πήγαν και ως εκεί, «κόλλησα» και με την πόλη, έμαθα και για το Erasmus…εεεμ, πόσο θέλει ο άνθρωπος;;; Εκεί λοιπόν στα μέσα του πρώτου έτους ήταν που έπιασα τον εαυτό μου να λύνει θέματα του Cervantes μες στο αμφιθέατρο… ντροπηηηή! Εντάξει ναι… Έτσι αποφάσισα κι εγώ να την κόψω σιγά σιγά την κακιά συνήθεια και αφού έδωσα και το c2(τελικά αποδείχθηκε πως ένα πάθος το θεωρούμε μεγάλο όταν δεν έχουμε γνωρίσει το επόμενο, μεγαλύτερο πάθος)είπα εκεί στο Μάρτη του δεύτερου έτους να ασχοληθώ με κάτι που δε θα διάβαζα μέσα στο αμφιθέατρο. Τελικά δε μπόρεσα να το αποτρέψω. Η πολυάσχολη ζωή μου(όπως είχε πει κάποιος)με έκανε να κουβαλήσω στα έδρανα και τα πορτογαλικά(Ε τι τώρα; Να πάμε μεθαύριο στη Βραζιλία και να μη μπορούμε ν’ ανοίξουμε το στόμα μας; Κρίμα θα ‘ναι…). Κάπως έτσι βρέθηκα τρεις μήνες μετά, το Μάιο στην Ιπποκράτους μια μέρα με 40 βαθμούς να μιλάω σ’ ένα πορτογάλο που δυό-τρεις μήνες μετά θα με έπαιρνε να μου πει τα ευχάριστα! Και τώρα;

Τώρα είναι μια καλή ώρα να σταματήσω να χαζολογάω μπροστά από ένα πληκτρολόγιο και να διαβάσω τίποτα στα γαλλικά γιατί θα φωνάζει αύριο η κυρία Ρένα και με το δίκιο της δηλαδή! Όσο για μένα, το σίγουρο είναι πως ευγνωμονώ την «εξαίρεση» που δε μ’ άφησε να βλέπω τα απογεύματα «Καλημέρα ζωή». Οι ξένες γλώσσες είναι κατά τη γνώμη μου το μεγαλύτερο όπλο που μπορεί να βάλει κανείς σήμερα στη φαρέτρα του. Είναι ένα κλειδί που σου ανοίγει πόρτες που δεν έχεις καν ονειρευτεί. Είναι η δύναμη που σου δίνει το να νιώθεις πως είσαι πολίτης του κόσμου. Είναι ένα σωρό παράθυρα που σου ανοίγονται για να τα ανακαλύψεις και μέσα απ’ όλο αυτό, μέσα από το οτιδήποτε μικρότερο ή μεγαλύτερο μπορεί να σου προσφέρει καθετί απ’ αυτά που εξερευνάς, είναι η χαρά και η μαγεία του να γνωρίζεις τον κόσμο… μέσα από σένα.

Με την ευχή αυτό το ταξίδι να μην τελειώσει ποτέ…

Γεωργία Μόσχοβου, τριτοετής φοιτήτρια Φιλολογίας Πατρών

Υ.Γ.1 Σε όλους αυτούς που με ρωτάνε πως αλλά κυρίως σε αυτούς που με βοήθησαν να μπω σ’ αυτό τον υπέροχο κόσμο! Με ιδιαίτερη συγκίνηση σ’ εκείνον που πρώτος απ’ όλους πίστεψε σ’ αυτό και με τη στάση του με προκάλεσε να το κάνω αληθινό. Ελπίζω από κει που είναι να με βλέπει και να νιώθει ακόμα πιο περήφανος.

Υ.Γ.2 Σε όσους έστησα περιμένοντάς με να το τελειώσω.(για εξιλέωση)