Τι γυρεύει ο Τσίπρας στο LSE…

Ανάγκη επανασχεδιασμού του προφίλ Τσίπρα ως εκφραστή ενός ευρύτερου αριστερού – δημοκρατικού χώρου που δεν μπορεί να αποτελεί τον «καλό τον μύλο που όλα τα αλέθει»…

Από την κηδεία του ηγέτη της Βολιβαριανής δημοκρατίας Ούγκο Τσάβες στο London School of Economics θα βρεθεί με διαφορά ολίγων ημερών ο Αλέξης Τσίπρας. Μετά τα πανεπιστήμια των ΗΠΑ, χωρίς την ανάλογη προετοιμασία και γεμάτη ατζέντα από άποψη υψηλού επιπέδου συνομιλιών, τώρα σε εκείνα της Αγγλίας, έστω κι αν στο μεταξύ οι εξωτερικές επαφές του προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ ΕΚΜ δεν βγάζουν συχνά ιδιαίτερο νόημα.

Υπενθυμίζεται ότι ο κ. Τσίπρας συναντήθηκε σχετικά πρόσφατα με τον κ. Σόιμπλε, αν και προ μηνών δεν είχε καταστεί εφικτό να συναντηθεί με τον Φρανσουά Ολάντ και πιο πρόσφατα με την Πρόεδρο της Αργεντινής Κριστίνα. Και στο εσωτερικό, όμως, σε επίπεδο επαφών, εμφανίσεων και ομιλιών κινδυνεύει να χαρακτηριστεί ως «μαϊντανός» αν συνεχίσει να εμφανίζεται σχεδόν όπου καλείται, κι ιδιαίτερα μετά την παρουσία του στην εκδήλωση του Ινστιτούτου Καραμανλής και την επιχείρηση αποκατάστασής μέρους της δράσης του «Εθνάρχη».

Δράση που ναι μεν δεν μπορεί να μηδενίζεται στο σύνολό της ούτε όμως είναι δυνατό να υπερτονίζεται η θετική πράγματι σε ορισμένα ζητήματα συνεισφορά του μόνο και μόνο για να αναδειχθεί η τωρινή (ακρο) δεξιά στροφή που είναι άλλωστε προφανής.

Κι αν παρουσία του επικεφαλής της αξιωματικής αντιπολίτευσης στο Ινστιτούτο Ερευνών και Πολιτικής Στρατηγικής – ΙΝΕΡΠΟΣΤ και του Levy Economics Institute της Νέας Υόρκης στην «Αθηναΐδα» για την αναζήτηση εναλλακτικής πορείας εξόδου από την κρίση αποτελεί ένα άνοιγμα σε κεντροαριστερές δυνάμεις με τις οποίες μπορεί επιτευχθεί μια μίνιμουμ συμφωνία με στόχο μια αποτελεσματική προοδευτική διακυβέρνηση, οι αρχηγικές διαδρομές Τσίπρα από το Ινστιτούτου Καραμανλής μέχρι το LSE είναι, ασφαλώς, δυσκολότερο να εξηγηθούν.

Προφανώς, στην Κουμουνδούρου αυτή τη στιγμή υπερισχύει η άποψη της φιλοτέχνησης ενός «λίγο απ’ όλα» αρχηγικού προφίλ προκειμένου να ανοιχθούν δίαυλοι επικοινωνίας με ευρύτερο ακροατήριο, αλλά αν σε αυτό το παιχνίδι δεν υπάρχουν κανόνες και όρια είτε θα υπάρξει ο κίνδυνος απώλειας της υπάρχουσας στιβαρής στήριξης από τα αλύπητα βαλλόμενα από την κρίση κοινωνικά στρώματα είτε θα επιτευχθεί ο στόχος της διακυβέρνησης, χωρίς όμως την ύπαρξη μιας συνεκτικής υποστηρικτικής κοινωνικής βάσης για την επίτευξη ενός άλλου και ταυτόχρονα, επιτυχημένου παραδείγματος διακυβέρνησης, με ένα έστω ρεαλιστικό διακριτό προοδευτικό, αν όχι ριζοσπαστικό, πρόσημο, κάτι που θα είναι ολέθριο για τις δυνάμεις της εργασίας και συνολικά τις παραγωγικές δυνάμεις του τόπου.

Ο Τσίπρας δεν έγινε ξαφνικά ούτε απολιτίκ ούτε άσχετος, όπως θα επιθυμούσαν οι αντίπαλοί του. Το κυνήγι της εξουσίας, ακόμα και για τους πλέον θεμιτούς λόγους, καμιά φορά οδηγεί, όμως, σε ανούσιες βιαστικές κινήσεις εντυπωσιασμού, κι όχι πάντα χωρίς κόστος σε μακροχρόνια βάση.

Είναι καιρός για επανασχεδιασμό του προεδρικού προφίλ Τσίπρα ως εκφραστή ενός ευρύτερου αριστερού – δημοκρατικού χώρου που δεν μπορεί να αποτελεί, πάντως, τον «καλό τον μύλο που όλα τα αλέθει»…