Η ομάδα μικρή… Ο Σύλλογος μεγάλος!

Είναι σίγουρο ότι χιλιάδες κόσμος στεναχωριέται αρκετά με την εικόνα που δείχνει ο Παναθηναϊκός. Ξέρω, έχει κρίση εκεί έξω και θεωρείται ντεμοντέ, πιθανότατα και κάπως ανάλγητο, να ακούγεται κάτι τέτοιο τη στιγμή που εκατομμύρια Έλληνες, πράγματι και οπωσδήποτε άδικα, εξαθλιώνονται από τη μνημονιακή πολιτική των κυβερνήσεων των δύο τελευταίων ετών και της τρόικας.

Αυτά, όμως, γι’ αυτούς και γι’ αυτές που δεν έχουν γνωρίσει τη γλύκα της γνήσιας φίλαθλης, ακόμα και οπαδικής, αγάπης για την ομάδα τους, κι ιδίως όταν πρόκειται για μια πάλαι ποτέ μεγάλη και σίγουρα σεβαστή ευρωπαϊκή ομάδα, με πλήθος ιστορικών επιτυχιών στα γήπεδα της γηραιάς ηπείρου! Σε καιρούς παρατεταμένης ευημερίας ή βαθιάς κρίσης, η αγάπη για την ομάδα, είναι απλώς αυτό, αγάπη για την ομάδα. Κάτι ξεχωριστό και διαταξικό. Κάτι που μπορεί να το χαίρεται εξίσου ο μεγιστάνας του πετρελαίου, του φαρμάκου, των ξενοδοχειακών επιχειρήσεων το ίδιο με τον δημόσιο υπάλληλο, τον οικοδόμο, τον σερβιτόρο και τη σερβιτόρα, ακόμα και με τον εργάτη της ναυπηγοεπισκευαστικής ζώνης – θα τολμούσα να πω σε μια περίοδο τεράστιων, εξουθενωτικών, ποσοστών ανεργίας στον κλάδο.

Μόνο που σήμερα στην ιστορική «πράσινη αρμάδα», μεγιστάνας, μεσοαστός, μικροαστός ή μακροχρόνια άνεργος, δεν το χαίρεται κανείς τους. Μέρες 6-1 από τη Ρουμανική Δυναμό στο Βουκουρέστι θυμίζει – ειδικότερα ο τρόπος που ήρθε – το 3-0 στη Σλοβενία από τη Μάριμπορ του Γενικού Διευθυντή και παλιού γνώριμου μας από τη θητεία του στο αντίπαλο στρατόπεδο του ΟΣΦΠ, Ζλάτκο Ζάχοβιτς. Το μεγαλύτερο πρόβλημα, όμως, είναι ότι η εθισμένη στην επικοινωνιακή διαχείριση των πραγμάτων σημερινή ηγεσία(;) του ΠΑΟ δε μπορεί να αντιμετωπίσει την κατάσταση, όπως στο μεταίχμιο των δεκαετιών ΄80 και ΄90 έπραξε η τότε στιβαρή ηγεσία της ομάδας, με την απόκτηση μέσα σε διάστημα 6 μηνών των σχετικά οικονομικών επιλογών και, βεβαίως, αποτελεσματικότατων και κορυφαίων σε προσφορά, Βάντσικ, Βαζέχα και Μπορέλι.

Η ομάδα των Γιώργου Καλαφάτη, Απόστολου Νικολαΐδη, Αντώνη Μαντζαβελάκη, Γιώργου Βαρδινογιάννη και Παύλου και Θανάση Γιαννακόπουλων συνεχίζει, πλέον, την πορεία της εν κενώ, πάσχοντας από δραματική έλλειψη ηγεσίας, κι έχοντας μικρύνει όσο δεν της είχε λάχει μάλλον ποτέ. Ίσως, περισσότερο ακόμα και από την εποχή των μεσοπολεμικών «Πράσινων Πουλιών» και του εμφυλίου Νικολαΐδη-Καλαφάτη!

Προς αποφυγή οποιονδήποτε παρεξηγήσεων: Η ομάδα έχει μικρύνει. Όχι κι ο υπεραιωνόβιος Σύλλογος ,που στον πολυτάραχο υπερεκατονταετή βίο του έχει περάσει από «φωτιά κι αμόνι». Αυτός παραμένει πάντα μεγάλος! Όπως η ιστορία το αποδεικνύει και θα συνεχίσει να το αποδεικνύει, κι όπως ακριβώς περιγράφεται στον ύμνο του…

«ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΜΕΓΑΛΟΣ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΑΛΛΟΣ»!