Απόψεις | Επιστολή για τις φοιτητικές εκλογές 2012

Ακολουθεί επιστολή του φίλου του site Νίκου Χρυσανίδη, η οποία εστάλη στην ενότητα “Στείλε άρθρο” του neolaia.gr.

Διανύοντας το πέμπτο έτος της φοιτητικής μου ζωής και όντας -εκτός συγκλονιστικού απροόπτου- ένα βήμα πριν από την αποφοίτηση μου, θα ήθελα να μοιραστώ μαζί σας μια εμπειρία μου.

Το βράδυ της 16ης Μαΐου και καθώς οι καθιερωμένες φοιτητικές εκλογές πλησίαζαν προς το τέλος τους, πείστηκα από κάποιους φίλους -επιρρεπής γαρ- να τους ακολουθήσω στην καταμέτρηση των ψήφων εντός του Πανεπιστημίου, με την άκρως δελεαστική αιτιολογία ότι “θα έχει τζέρτζελο”.

Να ξεκαθαρίσω πως το όλο θέμα των εκλογών αυτών, σε γενικές γραμμές με άφηνε συνειδητά αδιάφορο σε όλη τη φοιτητική μου ζωή. Ακόμα και στο πρώτο έτος που βρέθηκα σε ένα ψηφοδέλτιο παράταξης με το…στανιό, για χάρη συγγενικού προσώπου με έντονη ενασχόληση.

Το βράδυ λοιπόν της 16ης Μαΐου, -δυστυχώς- δικαιώθηκα και ταυτόχρονα τιμωρήθηκα για την αδράνεια μου όλα αυτά τα χρόνια.

Μπαίνοντας στο αμφιθέατρο όπου γινόταν η καταμέτρηση και αφού πληροφορήθηκα κιόλας από τους…ειδήμονες ότι “τα πράγματα φέτος είναι πεσμένα” (που μεταφράζεται: “φέτος δεν έχει πολύ τζέρτζελο”) κάθισα να παρακολουθήσω τη διαδικασία.

Θλίψη. Εκπρόσωποι κομματικών παρατάξεων πάνω από μια σχεδόν άδεια κάλπη να ουρλιάζουν σε κάθε ψήφο, να λογομαχούν αν είναι “έγκυρη” ή “άκυρη” και να ξεσηκώνουν το μπλε, πράσινο, κόκκινο κ.ο.κ. συγκεντρωμένο πλήθος.

Η ανταπόκριση από τους παρευρισκόμενους φοιτητές-ψηφοφόρους-οπαδούς άμεση: κραυγές, αλαλαγμοί και μια “βροχή” από υβριστικά. ξεπερασμένα και κενά περιεχομένου συνθήματα, που παρέπεμπαν είτε σε (ελληνικό) γήπεδο είτε σε φανατισμένη κομματική συγκέντρωση.

Μια απίστευτη ηχορύπανση που ομολογώ πως “έδενε” αρμονικά με την αφισο-ρύπανση λίγο παραέξω.

Τα ερωτήματα εύλογα:

ΤΙ ΣΧΕΣΗ ΕΧΟΥΝ ΟΛΑ ΑΥΤΑ ΜΕ ΤΗ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ ΤΟΥ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟΥ;

ΤΙ ΣΧΕΣΗ ΕΧΟΥΝ ΟΛΑ ΑΥΤΑ ΜΕ ΤΟΝ ΦΟΙΤΗΤΗ ΚΑΙ ΤΑ ΑΙΤΗΜΑΤΑ ΤΟΥ;

ΤΙ ΣΧΕΣΗ ΕΧΟΥΝ ΟΛΑ ΑΥΤΑ ΜΕ ΤΗΝ ΠΑΙΔΕΙΑ;

ΣΤΟ ΤΕΛΟΣ-ΤΕΛΟΣ ΤΙ ΔΟΥΛΕΙΑ ΕΧΟΥΝ ΤΑ ΠΟΛΙΤΙΚΑ ΚΟΜΜΑΤΑ ΣΤΟΝ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΑΚΟ ΧΩΡΟ;

Η ώρα περνάει και το τελικό αποτέλεσμα έχει κριθεί. Μένουν τα επιμέρους αποτελέσματα δύο τμημάτων. Κάτι όμως λείπει. Το “τζέρτζελο” που μου υποσχέθηκαν ήταν τα συνθήματα και οι αψιμαχίες πάνω από την κάλπη; Σίγουρα όχι! Κι εγώ, όπως όλοι, περιμένω το κάτι παραπάνω.

Το “κερασάκι στην τούρτα” δεν αργεί να έρθει. Ξαφνικά το μισογεμάτο αμφιθέατρο γεμίζει ασφυκτικά. Εκπρόσωποι του αντιεξουσιαστικού χώρου (όπως τους αποκαλούν ευγενικά και τα κανάλια) εμφανίζονται και αρχίζουν να χλευάζουν με συνθήματα τη διαδικασία. Σε λίγο κουτάκια από μπύρες εκσφενδονίζονται προς πάσα κατεύθυνση και τελικά η -έτσι κι αλλιώς αστεία- καταμέτρηση διακόπτεται. Η παράσταση ολοκληρώνεται με βίαιο ξήλωμα μπλε και πράσινων αφισών από τους τοίχους του Πανεπιστημίου. Πραγματική…γροθιά στο σύστημα.

Φοβούμενοι τα χειρότερα οι υπεύθυνοι καθυστερούν χαρακτηριστικά την επανέναρξη της καταμέτρησης. Σιγά σιγά όλοι αποχωρούν. Το παίρνουν απόφαση ότι το πανηγύρι έχει τελειώσει.

Ρίχνω μια ματιά γύρω μου. Σκόνη, σκουπίδια και αμέτρητες σκισμένες αφίσες. Δεν είναι όμως αυτή η εικόνα διάλυσης που με προβληματίζει, γιατί αυτή αποκαθίσταται εύκολα και γρήγορα.

Αυτό που πραγματικά με “σκοτώνει” είναι η εικόνα μιας διαλυμένης νεολαίας που στερείται αξιών και ψάχνει μάταια από κάπου να πιαστεί. Μιας νεολαίας που μπερδεύει την ιδεολογία με το κόμμα, το δικαίωμα με την ασυδοσία, τη δημοκρατία με την ασυλία.

Θεωρώ άσκοπο να αναλύσω το γιατί κάποιοι φοιτητές ασχολούνται φανατικά με τις κομματικές παρατάξεις, καθώς και το ποιοι και πώς επωφελούνται από αυτή την κατάσταση. Θα σταθώ μόνο σε ένα σημείο. Ένας στους δύο φοιτητές στις εκλογές που μόλις πέρασαν δεν πήγε να ψηφίσει. Διότι πολύ απλά όλη αυτή η νοσηρή κατάσταση, αποτρέπει κάθε σκεπτόμενο άνθρωπο από το να συμμετέχει.

Το ελληνικό Πανεπιστήμιο έχει ανάγκη από μια αλλαγή ουσίας. Δεν πρέπει να αποτελεί χώρο φτηνών κομματικών αντιπαραθέσεων, ούτε “τυφλής” εκτόνωσης των δήθεν πολέμιων του κατεστημένου.

Οφείλει να “παράγει” ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΕΣ και ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ, όχι επαγγελματίες πολιτικούς και “επαναστάτες” της φιγούρας.

Ελπίζω οι επόμενες γενιές φοιτητών να τολμήσουν αυτό που ούτε εγώ, ούτε και άλλοι υγιώς σκεπτόμενοι πλην δειλοί φοιτητές δεν τολμήσαμε ποτέ:

Ένα νέο ρεύμα, ένα κίνημα απεξάρτησης από τις κομματικοποιημένες νεολαίες, που θα έχει ως κέντρο την ΠΑΙΔΕΙΑ, το ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟ και τον ΦΟΙΤΗΤΗ.

Ακόμη κι αν αποτύχει, τουλάχιστον θα έχει “τζέρτζελο” 🙂