Απόψεις | "Για την Ελλάδα ρε γαμώτο"

Τη τελευταία εβδομάδα η χώρα μας έζησε ίσως τις πιο σημαντικές πολιτικές εξελίξεις από την εποχή της Μεταπολίτευσης. Όλα ξεκίνησαν από την απόφαση του Πρωθυπουργού για τη διενέργεια δημοψηφίσματος, όσον αφορά τη νέα δανειακή σύμβαση. Η απόφαση αυτή προκάλεσε έντονες αντιδράσεις των Ευρωπαίων ηγετών, των διεθνών ΜΜΕ και των αγορών. Έπειτα ακολούθησε η ταπείνωση του Πρωθυπουργού στις Κάννες στη συνάντηση των G20 όπου ουσιαστικά του επιβλήθηκε το χρονοδιάγραμμα του δημοψηφίσματος, αλλά και το ερώτημα που έπρεπε να τεθεί σε αυτό: «ΝΑΙ ή ΟΧΙ στο Ευρώ». Όποια και αν ήταν τα πραγματικά αίτια που οδήγησαν τον Γιώργο Παπανδρέου στη κίνηση αυτή, αποδείχθηκε πως ήταν μια κίνηση ατυχής, που εξέθεσε τη χώρα σε διεθνές επίπεδο και έκανε τον κίνδυνο της χρεοκοπίας και της εξόδου από την ευρωζώνη πιο ορατό από ποτέ. Η συνέχεια είναι λίγο έως πολύ γνωστή σε όλου μας, με τη παροχή ψήφου εμπιστοσύνης στη Κυβέρνηση και έπειτα τη προσπάθεια σχηματισμού κυβέρνησης ευρείας συνεργασίας.

Έτσι, έστω και την ύστατη ώρα, με τη χώρα βρισκόμενη στο χείλος του γκρεμού, εν μέσω διεθνών πιέσεων και ύστερα από πάρα πολλές διαβουλεύσεις αποφασίστηκε η σύσταση “Κυβέρνησης Συνεργασίας”, “Κυβέρνηση Εθνικής Σωτηρίας”, “Οικουμενικής Κυβέρνησης”, “Μεταβατικής Κυβέρνησης”…..η αλήθεια είναι πως της αποδόθηκαν πολλά ονόματα. Όποια και αν είναι η ονομασία της, είναι μια Κυβέρνηση με κύριες αποστολές της την επικύρωση της νέας δανειακής σύμβασης που υπεγράφη στις 27 Οκτωβρίου, την οριστικοποίηση της καταβολής της 6ης δόσης, αλλά και να διαλύσει τα σύννεφα πάνω από τον ελληνικό ουρανό περί χρεοκοπίας και εξόδου από την Ε.Ε. Έπειτα η χώρα θα οδηγηθεί σε εκλογές με επικρατέστερη ημερομηνία τη 19η Φεβρουαρίου 2012.

Είναι ηλίου φαεινότερον πως αυτή η συνεργασία των δυο μεγάλων κομμάτων είναι μια συνεργασία που κανείς δεν επιδίωξε και ήθελε πραγματικά. Και αυτό από μόνο του είναι απογοητευτικό, καθώς ακόμα και αυτές τις κρίσιμες στιγμές ΠΑΣΟΚ και Ν.Δ δεν επέδειξαν εθνική ομοψυχία που θα πήγαζε από τις δικές τους άδολες και ακέραιες προθέσεις και επέτρεψαν να αιωρείται το σενάριο της τίμιας, πλην φτωχής δραχμής. Αρνήθηκαν να κοιταχθούν στο καθρέφτη και να αναφωνήσουν ο καθένας τους, ως μεταγενέστερη Βούλα Πατουλίδου, «Για την Ελλάδα ρε γαμώτο!», αλλά επιδόθηκαν σε ένα παιχνίδι κοντόφθαλμων πολιτικών σκοπιμοτήτων που θα είχε ολέθριες συνέπειες. Η συναίνεση, και τα βήματα σύγκλισης σε σχέση με τις αρχικές θέσεις τους, επιτεύχθηκε λόγω των αφόρητων πιέσεων, εκβιασμών και διλημμάτων που ασκήθηκαν από Τρόικα, αγορές και Ε.Ε.

Έτσι οδηγούμαστε στη δημιουργία μιας Κυβέρνησης συνεργασίας, όπου όποια και αν είναι τελικά η σύνθεσή της, θα είναι μια Κυβέρνηση που ουσιαστικά έχει επιβληθεί στον ελληνικό λαό από εξωγενής παράγοντες. Μια κυβέρνηση διακοσμητική, με Πρωθυπουργό και Υπουργούς μαριονέτες, με έναν χρονικό ορίζοντα οριοθετημένο και χωρίς προοπτική, έναν κύκλο εργασιών χαραγμένο και ποτισμένη με πολιτικούς συμβιβασμούς. Μια Κυβέρνηση που ωστόσο αναλαμβάνει ιστορικές ευθύνες.

Το πολιτικό σύστημα απέδειξε για μια ακόμη φορά πως είναι κατώτερο των περιστάσεων και πως οι ευθύνες του για τη τωρινή κατάσταση που έχει περιέλθει η χώρα είναι τεράστιες. Πάντοτε εγκλωβισμένο στο στείρο πολιτικό λόγο και τυφλωμένο από τη δύναμη της εξουσίας και της καρέκλας. Οι πολιτικές δυνάμεις του τόπου ,στο σύνολό τους, δεν είχαν το θάρρος, τόλμη και τη καθαρή βούληση να παραμερίσουν τα μικροκομματικά συμφέροντα προτάσσοντας το εθνικό. Η νυν Κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ οδήγησε τη χώρα σε μια ανέξοδη πολιτική που το μόνο που επέφερε ήταν φτωχοποίηση του λαού. Η Αξιωματική Αντιπολίτευση της Ν.Δ αρκέστηκε σε μια αντι-μνημονιακή πολιτική την οποία φρόντισε να ακυρώσει η ίδια με το να ψηφίσει τη νέα δανειακή σύμβαση και να αποκαλύψει το πραγματικό της πρόσωπο. Ενώ τα κόμματα της Αριστεράς, δυστυχώς, επιδίδονται σε έναν καταγγελτικό λόγο που ακόμα να μετατραπεί σε προγραμματικό. Και ανάμεσα σε όλα αυτά βρίσκεται ο ελληνικός λαός όπου εκεί που νομίζει πως τα χει δει και ζήσει όλα, όλο και κάποια, δυσάρεστη, έκπληξη του επιφυλάσσουν.