Απόψεις | Αγανακτισμένη νεολαία; Όχι και τόσο...

Αγανακτώ σημαίνει μπουχτίζω, δεν αντέχω άλλο με μια κατάσταση και προσπαθώ να την αλλάξω. Αυτό οδήγησε και στην δημιουργία του κινήματος των αγανακτισμένων. Μπούχτισαν, βαρέθηκαν τις ψεύτικες υποσχέσεις, τα κούφια λόγια και την κοινωνική αδικία. Ένα κίνημα που όταν πρωτοξεκίνησε το είδα με ιδιαίτερη χαρά και συμπάθια. Επιτέλους ένα κίνημα που ξεκίνησε από νέους ανθρώπους, με γνώσεις, άποψη και κυρίως χωρίς να εκπροσωπούν κάποια παράταξη. Ένα κίνημα μιας γενιάς που φαίνεται να πηγαίνει χαμένη. Μιας γενιάς που δεν χάρηκε τα μαθητικά της χρόνια, ελπίζοντας να καταφέρει, μέσα από ένα βάρβαρο σύστημα πανελλαδικών εξετάσεων, να περάσει σε κάποιο ΑΕΙ και έπειτα να εξασφαλιστεί επαγγελματικά. Μιας γενιάς που είδε τα όνειρά της να διαλύονται.

Πίστεψα λοιπόν πως με την δημιουργία αυτού του κινήματος κάτι θα άλλαζε. Πως τουλάχιστον η γενιά μας θα παλέψει για κάτι καινούργιο. Διαψεύστηκα όμως. Επειδή υπηρετούσα την στρατιωτική μου θητεία δεν κατάφερα να βρεθώ σε κάποια από τις συνελεύσεις τον Μάιο-Ιούνιο που το κίνημα ευημερούσε. Παρακολούθησα κάποιες συνελεύσεις τον Ιούλιο και τολμώ να πω πως απογοητεύτηκα. Είχαν μείνει μόνο μερικές δεκάδες άτομα που διαφωνούσαν για το ποια αριστερή παράταξη ξεκίνησε τους αγανακτισμένους, ενώ όλοι οι υπόλοιποι είχαν πάει παραλία!

Δεν μπορώ να καταλάβω πως ενώ όλο το καλοκαίρι στη Βουλή ψηφίζονταν μέτρα που έκριναν το μέλλον μας οι περισσότεροι νοιαζόντουσαν για τις διακοπές τους. Δεν μπορώ να πάρω στα σοβαρά κάποιον που κάνει εκπτώσεις στα όνειρα του, που αφήνει στη μέση κάτι απλώς για να πάει διακοπές. Και τώρα που φθινοπώριασε, επιστροφή και πάλι στη πλατεία! Ευτυχώς δηλαδή που τα Χριστούγεννα αργούν ακόμα…