Την υγειά σου την έχεις;

Ακόμα και κάτι πολύ πιο μικρό, που λίγο θα σε ταλαιπωρήσει, την κάνει τη δουλίτσα του, σε κάνει να συνειδητοποιείς ότι ούτε άτρωτος είσαι και ούτε όλα συμβαίνουν στους άλλους μόνο.

Έτσι και εγώ μια βδομάδα πριν πέταξα έναν έρπη ζωστήρα. Δεν είναι σοβαρός απλά είναι επίπονος και έχει μια ταλαιπωρία. Τον έχουμε τον ιό λέει όσοι έχουμε περάσει ανεμοβλογιά και ενεργοποιείται είτε τυχαία είτε λόγω κούρασης, άγχους κλπ.

Ποια είναι η πλάκα; Ότι όταν πετάχτηκε αυτό το ρημάδι στη μούρη μου δεν ήμουν ούτε κουρασμένη ούτε αγχωμένη. Ή μήπως ήμουν; Δεν θα το μάθω ποτέ το συγκεκριμένο αλλά είμαι σίγουρη ότι αισθανόμουν καλά. Δεν έχει όμως τόση σημασία αυτό. Σημασία έχει το ότι μπορεί να σωματοποιούμε τόσο πολύ τα άγχη μας, ακόμα και εγώ που θεωρώ τον εαυτό μου ότι δεν αγχώνεται πολύ πέρα από ειδικές περιπτώσεις, που δεν το συνειδητοποιούμε ότι το κάνουμε.

Και αν ο έρπης ζωστήρας δεν ήταν κάτι τρομερό ή επικίνδυνο για τη ζωή μου, υπάρχουν άλλα που προκαλούνται ή ενεργοποιούνται με τον ίδιο τρόπο που θα μπορούσαν να είναι σοβαρότερα. Και εδώ πατάς την απαραίτητη παύση.

Προσπαθώντας να πατήσεις όμως την παύση αυτή, διαπιστώνεις πόσα πράγματα κάνεις. Ακύρωση μαθημάτων, δουλειά από το σπίτι (αν κάποιος είναι τυχερός σαν και μένα και μπορεί να το κάνει), δεν πας γυμναστήριο, δεν πας χορό, δεν πας οδοντίατρο που είχε κανονίσει, δεν πας να κάνεις την μικροεπέμβαση που είχες προγραμματίσει. Δεν πας ούτε καν για ένα καφέ ή να δεις δυο φίλες σου.

Εκεί συνειδητοποιείς πόσα ΔΕΝ θα μπορούσες να κάνεις αν είχες ένα πρόβλημα, ένα οποιοδήποτε θέμα. Πόσα θεωρείς δεδομένα. Αλλά συνειδητοποιείς και πόσα «άχρηστα» φορτώνεις στο πρόγραμμά σου που δεν πρέπει. Πόσο άγχος άραγε δημιουργούμε μόνοι μας στον εαυτό μας; Πόσο υπερεκτιμούμε τις δυνάμεις μας;

Ακόμα χειρότερες όμως είναι άλλες σκέψεις: Πόσα πράγματα κάνουμε τον εαυτό μας να πιστέψει ότι πρέπει να τα κάνει; Ότι θα γίνει κάτι κακό αν δεν το κάνουμε; Πιέζουμε δηλαδή μόνοι μας τον εαυτό μας, χωρίς η πραγματικότητα να απαιτεί να κάνουμε κάτι τέτοιο.

Θα μου πείτε, όλα αυτά τα σκέφτηκες από μια βλακεία που έπαθες; Δεν είναι αυτό το θέμα. Το πρόβλημα είναι ότι η καθημερινότητα μας παρασέρνει τόσο πολύ που χάνουμε το μέτρο, χάνουμε το όριο. Πρέπει να πάθουμε κάτι και να αναγκαστούμε να σταματήσουμε για να δούμε τι βλακείες κάνουμε. Έχουμε πειστεί (από ποιον δεν ξέρω) ότι πρέπει να τρέχουμε πίσω από τους άλλους, από τις υποχρεώσεις, από τις δουλειές, ακόμα και από τη διασκέδαση και κάπου στην πορεία έχουμε ξεχάσει ότι δεν πρέπει… τίποτα.

Τι κι αν θέλει πόνο και φαγούρα για να το καταλάβεις; Αν έχει αποτέλεσμα ας είναι και αυτός ο τρόπος. Σημασία έχει να καταλάβουμε ποια στροφή έχουμε πάρει λάθος και να επανέλθουμε. Και πάνω από όλα να έχουμε την υγειά μας!