Απόψεις: Γιατί πρέπει να μας αρέσουν πάντα τα βαθυστόχαστα;

Αυτή είναι μια απορία που έχω χρόνια. Πότε γίναμε όλοι τόσο κουλτουριάρηδες και σοβαροί που δεν χωράει στη ζωή μας κάτι πιο…ρηχό (το αν είναι ρηχό ή όχι το αφήνω με ερωτηματικό, καθώς αυτό είναι κάτι τελείως υποκειμενικό και δεν υπάρχει σωστή και λάθος απάντηση);

Με εκνευρίζει αυτό το πράγμα, που όλοι ξαφνικά πρέπει να διαβάζουμε φιλοσοφικά βιβλία, να βλέπουμε ταινίες με βαθύτερα νοήματα, να ακούμε μόνο έντεχνη μουσική, να πηγαίνουμε σε σοβαρές εκδηλώσεις και όχι σε πανηγύρια και φυσικά να μην συζητάμε τίποτα άλλο πέρα από βαθυστόχαστες πολιτικές συζητήσεις. Δεν με εκνευρίζει απλά. Θέλω να σπάσω το κεφάλι όλων αυτών που με κοιτάνε με μισό μάτι όταν λέω ότι βλέπω μόνο χαζοαμερικανιές στον κινηματογράφο και διαβάζω βιβλία αυστηρά με χαρούμενο τέλος.

Ωραία είναι και τα σοβαρά, προφανώς. Κάποιες στιγμές έτσι και αλλιώς ο εγκέφαλος χρειάζεται να μπει σε λειτουργία. Αλλά ο εγκέφαλος θέλει και κάποιες φορές να είναι σε φάση ύπνωσης ή σαν να έχει πιει (χωρίς να έχει πιει). Να βλέπει βλακείες, να μην χρειάζεται να σκεφτεί και να θέλει να απολαμβάνει χωρίς κούραση.

Όλη αυτή η γκρίνια μου βγήκε βλέποντας τις κριτικές για το τρέιλερ της ταινίας «50 Αποχρώσεις του Γκρι». Έχω γράψει και παλιότερα άρθρο γι’ αυτό το βιβλίο και έχω πει σε πολλούς ότι αν δουν ανάμεσα στις γραμμές θα ανακαλύψουν και άλλα πράγματα πέρα από την προφανή τσόντα. Όχι ότι είναι κακό να θες να δεις μόνο την τσόντα. Πολύ καλό είναι και άκρως απολαυστικό. Τώρα που βγήκε λοιπόν το τρέιλερ (το οποίο εμένα μου άρεσε πολύ) το τι κράξιμο έχουν ρίξει μερικοί, δεν λέγεται. Λες και κάποιος τους βάζει το μαχαίρι στο λαιμό και τους αναγκάζει να το δουν με το ζόρι και αυτό τους καίει τα μάτια. Μόνοι τους όμως επιλέγουν να το δουν γιατί θέλουν να έχουν άποψη για τα πάντα. Άρα είναι καθαρά δικό τους το φταίξιμο.

Αυτό που δεν καταλαβαίνω είναι γιατί πρέπει να κράζουν και αυτούς που θέλουν να το δουν λέγοντάς τους ότι είναι σκουπίδια και ότι είναι πεζοί, ρηχοί και όλα τα ανάλογα κοσμητικά επίθετα. Στο σβέρκο τους κάθονται; Ναι, εγώ γουστάρω να πάω και να δω τον τυπάκο που είναι φέτες να την στριμώχνει στο ασανσέρ, κακό είναι;;; Πω πωωωωωω. Το χειρότερο είναι αυτό το βλέμμα που σου ρίχνουν, ότι είσαι κακόμοιρος και ότι το μυαλό σου φτάνει μόνο μέχρι εκεί, μόνο μέχρι τέτοια έργα. Δεν θα μπορούσες έτσι και αλλιώς να επεξεργαστείς κάτι που να έχει βαθύτερο νόημα. Πόσο τραγική εκτίμηση είναι αυτή;

Όταν πετυχαίνω κάτι τέτοιες κριτικές και ακόμα καλύτερα όταν μου τις κάνουν στα μούτρα μου, εγώ γελάω. Γελάω γιατί πραγματικά βλέπω ότι δεν ξέρουν να διασκεδάζουν. Ή ακόμα χειρότερα δεν αντέχουν να έρθουν αντιμέτωποι και με κάποιες άλλες ανάγκες τους, όπως το να είσαι «χαζοχαρούμενος», να δεις κάτι πιο… πονηρό, να κάνεις βλακείες όπως όταν ήσουν μικρός. Όλοι τις έχουμε αυτές τις ανάγκες. Δεν είναι προνόμιο καμιάς συγκεκριμένης ηλικίας, φύλου, εκπαίδευσης, μόρφωσης τάξης κλπ. Όλοι θέλουμε να χαλαρώνουμε που και που.

Αν κάποιος δεν μπορεί να το δεχτεί αυτό, να δεχτεί ότι εμείς είμαστε κάτι τραγικοί, επιφανειακοί τύποι που, Ω ΘΕΕ ΜΟΥ, βλέπουμε θεάματα ελαφρά, τότε ας κρατήσει την γνώμη του για τον εαυτό του και να την βάλει εκεί που ξέρει γιατί εμείς είμαστε καλά. Άλλωστε ξέρετε σαν τι είναι οι γνώμες….όλοι έχουμε και από μία!