Άδειο φιλμ

Πόσες φορές οι φωτογράφοι οι κλασικοί και τα άδεια φιλμ τους έκλαψαν ως σήμερα δε θα το φανταστείς. Άλλοτε από χαρά και άλλοτε από λύπη. Σήμερα όμως κλαίνε μονάχα από νοσταλγία. Μια νοσταλγία γι’ αλήθεια και αυθεντικό συναίσθημα.

Πατάς πλέον το κουμπί και οι στιγμές σου γίνονται μια ασύλληπτα βαριά αλυσίδα που σε κρατά δέσμιο της οθόνης σου. Θα μπορούσε να πει κανείς πως η ευκολία που σου προσδίδει το πάτημα σου αυτό, μετατρέπεται σε κάποιου είδους «ξόρκι» που σου χορηγείται, ενώ βρίσκεσαι σε νάρκωση… Πλήρης λήθαργος σου λέω, δε θα το νιώσεις ποτέ σου, μη την περιμένεις αυτή τη στιγμή.

Πάνε οι μέρες που οι φωτογραφίες στοιβάζονταν σε κουτιά σκουριασμένα και τσίγκινα ή που συνέρρεαν κατά χιλιάδες στα φανταχτερά άλμπουμ των νεοκλασικών μονοκατοικιών. Δεν υπάρχει αποτύπωμα χειροπιαστό να τις χαϊδέψει μήτε και σκεπή να τις χωρέσει.
Δεν υπάρχει το εμείς υπάρχει το εγώ.

Εγώ και οι στιγμές μου, δικές μου, μόνο για μένα, πάντα καλά κρυμμένες πίσω από κωδικούς ασφαλείας μη τυχόν και ξεπροβάλλει αναπάντεχα το αίσθημα μου. Ντροπή… Δεν θα τις δεις λοιπόν να φιγουράρουν σε κάποιο οικογενειακό γεύμα ή φιλική μάζωξη, παρά μόνο σαν ξαπλώσεις ολομόναχος ένα τυχαίο βράδυ στο κρεβάτι σου να κάνουν σβούρες στη μικρή φωτεινή κρυψώνα τους.

Ίσως τις «ποστάρεις» κιόλας μα όχι εκείνη με την γκριμάτσα που τονίζει τις ρυτίδες και το άσχημο προφίλ σου! Ξέρεις εσύ… Κι αφού τα κάνεις όλα αυτά, οι αναμνήσεις δε θα αφήνουν πια την ίδια επίγευση ευτυχίας, θα είναι εικόνες στεγνές, ασήμαντες, νεκρές. Θα χαθεί η ανάμνηση μέσα σε μια εικόνα στείρα που δεν θα ξυπνά πια κανένα συναίσθημα, δεν θα αγγίζει καμία χορδή σου. Ποιος πονά πιο πολύ είναι άγνωστο… Οι φωτογράφοι των ξεχασμένων καιρών ή οι εν δυνάμει;

Διαβάστε ακόμη:

• Η επιδημία της μηδαμινής προσπάθειας
• Χρειαζόμαστε μη κρατικά πανεπιστήμια;
• Πόλεμος και τραγικότητες του σήμερα