Διαλέγοντας τις μάχες

Καθώς είμαστε έτοιμοι σε 15 μέρες να ξεκινήσουμε τη νέα ακαδημαϊκή χρονιά, και είμαστε φουλ μέσα στις προετοιμασίες, πάντα μπαίνεις στη διαδικασία να σκεφτείς την αντιμετώπιση που θα χρειαστεί να έχεις απέναντι στους φοιτητές.

Να εξηγήσω. Κάθε εξάμηνο είναι διαφορετικό. Ο χρόνος είναι πλέον εξαιρετικά συμπυκνωμένος, με τις εξελίξεις να τρέχουν τόσο, που από τη μία στιγμή στην άλλη μπορεί να χρειάζεσαι να κάνεις στροφή 180 μοιρών. Αυτό εφαρμόζεται από τα πιο απλά μέχρι τα πιο περίπλοκα, από θέματα συμπεριφοράς, μέχρι θέματα ακαδημαϊκά. Και πρέπει κάθε φορά να έχεις καθαρό μυαλό όταν λαμβάνεις τις αρχικές αποφάσεις, τις αρχικές κατευθύνσεις, γιατί θα σε ακολουθούν για τουλάχιστον 15 εβδομάδες μπροστά.

Όπως έχουν έρθει τα πράγματα στη ζωή και στην κοινωνία, πρέπει πέρα από όλα τα υπόλοιπα να μαθαίνεις ότι πρέπει να είσαι προετοιμασμένος για όλα. Πρέπει να είσαι ευέλικτος, πρέπει να έχεις δεύτερη και τρίτη εναλλακτική σε αυτά που σκέφτεσαι και σχεδιάζεις και να έχεις και γρήγορα αντανακλαστικά. Αν όμως κάτι έμαθα όλα αυτά τα χρόνια, και ειδικά τα τελευταία τρία, είναι ότι πρέπει να διαλέγεις τις μάχες σου.

Παράδειγμα: Ναι, πολύ θα ήθελα να λέω ότι στα μαθήματά μου κάνουμε τις τέλειες, περίπλοκες εργασίες που όλοι οι φοιτητές αριστεύουν. Αλλά προφανώς δεν γίνονται γιατί ελάχιστοι από τους φοιτητές διαβάζουν πάνω από πέντε σειρές εκφώνηση. Άρα διαλέγω τη μάχη μου και προσπαθώ να τους δώσω τα στοιχεία που χρειάζονται όσο πιο κοντά στη «γλώσσα» τους γίνεται, κι ας μη μου ταιριάζει εμένα. Άλλο παράδειγμα: Σταμάτησα να προσπαθώ να τους κάνω ευσυνείδητους πολίτες ή/και ανθρώπους, δεν μπορώ να τους «διορθώσω» μέσα σε ένα εξάμηνο, είναι μια μάχη που δεν κερδίζεται. Προσπαθώ όμως ακόμα να τους περάσω κάποιες μικρολεπτομέρειες που μπορεί να κάνουν τη διαφορά μελλοντικά, είτε προσωπικά είτε ακαδημαϊκά είτε κοινωνικά. Πχ. ότι δεν είναι ανάγκη οι κοπέλες να ντρέπονται να πουν ότι έχουν περίοδο και να κρύβουν τη σερβιέτα. Ή ότι δεν λέμε κανέναν «χοντρό» αλλά υπάρχουν άλλες λέξεις πιο ήπιες, αν χρειάζεται ντε και καλά να πούμε κάτι. Ή ότι οι φίλοι μας δεν είναι πάντα οι καλύτεροι συνεργάτες. Ή ότι δεν είναι κακό να πεις ευγενικά και κόσμια τα παράπονά σου και την κριτική σου, δεν σε κάνει αυτό «καρφί», σε κάνει (μελλοντικά) καλό συνεργάτη και επαγγελματία.

Αυτή η διαδικασία με έχει ξαλαφρώσει και στην προσωπική μου ζωή. Δεν μπορούν να γίνουν όλα όπως τα θέλω. Καλύτερα ίσως, άλλωστε ποιος μου λέει ότι αυτό είναι το σωστό ή το καλύτερο; Δεν μπορούν όλα μονίμως να βολεύουν εμένα ή ο κόσμος δεν μπορεί να έχει μόνο τα χαρακτηριστικά που θεωρώ εγώ σωστά. Κάποιες μάχες απλά δεν κερδίζονται (και ίσως δεν πρέπει κιόλας). Οπότε έχω μάθει να μη σπαταλώ δυνάμεις εκεί, σε πράγματα που δεν αλλάζουν, που είναι πάνω και πέρα από μένα. Μόνο κακό σε μένα κάνω, στον εαυτό μου, στις δυνάμεις μου, στην υπομονή μου.

Αντιθέτως προσπαθώ να εστιάζω σε μικρά, μικρά που μπορεί να μην κάνουν την τεράστια διαφορά αλλά διευκολύνουν λίγο την καθημερινότητα, την αλληλεπίδραση, τις σχέσεις, την απόδοση σε αυτό που κάνει κανείς. Σε κάνουν πιο χαρούμενο, έστω και για εκείνη τη στιγμή και αυτό μπορεί να είναι κάτι πολύ σημαντικό. Μπορεί να σου μείνει για πάντα, από εκεί που δεν το περιμένεις. Και ίσως, αν όλα αυτά τα μικρά προστεθούν, να κάνουν μια σημαντική διαφορά για κάποιον.

Όλα αυτά γίνονται όμως με σωστή κατανομή δυνάμεων. Δεν θα μας έχουν εξαντλήσει τις δυνάμεις, την υπομονή, τις σχέσεις, την ανοχή και την αντοχή. Γιατί αυτά μας χρειάζονται στο 100% σε έναν κόσμο που δεν ξέρεις τι σου ξημερώνει αύριο. Διαλέγουμε τις μάχες μας γιατί μπορεί αύριο να χρειαστεί να πολεμήσουμε τη σημαντικότερη και πρέπει να έχουμε τα απαραίτητα εφόδια.