Βούλα: Μια Νύχτα Ανάμεσα Στις Φλόγες

Πέρυσι το καλοκαίρι σχολιάζαμε την κυβέρνηση διότι, αντί να γίνουν προσλήψεις στο Πυροσβεστικό Σώμα, γίνονταν συνεχείς προσλήψεις στα σώματα ασφαλείας και συγκεκριμένα στις Υπηρεσίες Αποκατάστασης Τάξης (σσ. πρώην ΜΑΤ)

Παρά τα τραγικά περσινά γεγονότα σε Εύβοια και Βαρυμπόμπη, φαίνεται ότι η κυβέρνηση Μητσοτάκη, δεν μαθαίνει από τα λάθη της και αντ’ αυτού συνεχίζει το ίδιο παιχνίδι με χαμηλόμισθους εποχιακούς πυροσβέστες, οι οποίοι σε αριθμό δεν φτάνουν για να καλύψουν τις ανάγκες που υπάρχουν λόγω δασικών πυρκαγιών στη χώρα μας.

Η ιστορία έδειξε ότι εννέα ώρες στο μέτωπο της φωτιάς, νύχτα, είναι υπέρ-αρκετές για να δει κανείς τι πραγματικά επικρατεί στη πρώτη γραμμή της δασοπυρόσβεσης στην Ελλάδα. Τα προβλήματα δυστυχώς είναι μεγάλα, οι ελλείψεις πολλές.

Το σημείο που επέλεξα εγώ να σταθώ ήταν ίσως από τα πιο ενεργά έως τις 22.30 το βράδυ. Ψηλά στην Άνω Βούλα μέχρι εκείνη την ώρα επιχειρούσαν δύο οχήματα της Πυροσβεστικής με τέσσερις πυροσβέστες (σσ. δύο σε κάθε όχημα), δύο εθελοντικά οχήματα με τέσσερις εθελοντές δασοπυροσβέστες και ένας πολίτης, κρατούσαν γερά το μέτωπο της πυρκαγιάς και πλέον είχαν να κάνουν κυρίως με αναζωπυρώσεις ήδη καμένων εκτάσεων που όμως από τον αέρα καίγανε και νέες χλωρές εκτάσεις.

Τα κενά μεταξύ των κατασβέσεων φάνηκαν χρήσιμα για να μιλήσω με τους ανθρώπους που βρίσκονταν επί το έργο εκείνη την ώρα. Μετά τις 23.00 που η κούραση ήταν πλέον εμφανής, με προσέγγισε ένας εκ των συμβασιούχων πυροσβεστών. Επικεφαλής του οχήματος **3, εμφανώς κουρασμένος, βρίσκονταν στο μέτωπο της φωτιάς από το πρωί μαζί με την οδηγό του.

Η Γ., οδηγός του πυροσβεστικού οχήματος **3. Όταν την πλησιάζω για να την φωτογραφίσω είναι αρκετά αλαφιασμένη. Μόλις έχει προηγηθεί κατάσβεση και μαζεύει τις μάνικες από το βουνό. Ο επικεφαλής Ε. με πλησιάζει και μου εξηγεί την κατάσταση.

«Αυτή που τη βλέπεις είναι η καλύτερη συμβασιούχος οδηγός του σώματος. Έξι μήνες άνεργη, έξι μήνες πυροσβέστης. Τα καλά του κράτους», μου λέει.

«Εμείς εδώ δουλεύουμε έξι μήνες. 1η Μάη με 31η Οκτώβρη, τον υπόλοιπο χρόνο στο ταμείο του ΟΑΕΔ».

Πριν προλάβω να τον ρωτήσω, συνεχίζει «Ρώτα την να σου πει τι έχει κάνει από το πρωί. 20 χρόνια στο σώμα, μόνο αυτή εμπιστεύομαι στη δουλειά.»

Την ώρα που η Γ. μαζεύει τις μάνικες ένας νεαρός γύρω στα 25 κατεβαίνει από τη μαυρίλα του βουνού. Φοράει ένα ξεχαρβαλιασμένο κράνος και κρατάει στα χέρια δυο μάνικες και ένα φτυάρι. Βγάζω τα τσιγάρα μου και αμέσως του προσφέρω ένα. Μου συστήνεται «Β. χάρηκα..» Τον αφήνω να ανοιχτεί και να μου μιλήσει. «Πως τα βλέπεις τα πράγματα;» με ρωτάει.

«Δύσκολα.. Για εσάς δηλαδή» του απαντάω.

«όχι εντάξει, τώρα είναι χαλαρά.»

Το πρόσωπο του μαύρο, μαζί και το λευκό κοντομάνικο που φοράει. Προσεγγίζει έναν πυροσβέστη και κάθεται δίπλα του. «Είναι δυνατόν σαν κράτος να έχουμε πέντε πυροσβέστες για όλη την Ελλάδα», ρωτάει με απορία μέσα στην ταλαιπωρία του.

Ο Β. δεν είναι πυροσβέστης, ούτε εθελοντής. Είχε ανέβει να βοηθήσει στην κατάσβεση γιατί «αύριο εδώ θα μένουν τα παιδιά μου. Αν δεν υπάρχουν σπίτια, αν δεν υπάρχει πράσινο που θα μένουν;» τον ακούω να λέει. Κινείται στον χώρο σαν να είναι πυροσβέστης. Από τις πολλές ώρες που έχει περάσει στο σημείο έχει πλέον γίνει ένας από αυτούς. Έχει μάθει τις διαδικασίες, έχει το δικό του «πόστο».

Στην επόμενη αναζωπύρωση, φορτώνεται τέσσερις μάνικες και τρέχει στο βουνό. Ένα κλικ είναι αρκετό για να μου πει να μην τον τραβάω. Αργότερα μου εξηγεί τον λόγο, «Θα με δουν έτσι και θα πουν αα ήρωας! Το θέμα είναι να έρθουν εδώ και να βοηθήσουν, χρειαζόμαστε βοήθεια. […] Οι πυροσβέστες δεν είναι υπέρ-ήρωες είναι άνθρωποι. Ο κόσμος δεν το καταλαβαίνει αυτό.»

Η ώρα έχει περάσει. Το ρολόι του κινητού δείχνει 01.20. Στο σημείο έχουν απομείνει πλέον ένα όχημα με δύο πυροσβέστες μαζί με τον Β. Μια εστία, καίει μέσα στα καμένα, το σημείο δεν μπορούν να προσεγγίσουν πυροσβέστες με μάνικες. Ένα δύσβατο κομμάτι, πάνω από το ρέμα. Όσο περνάει η ώρα, η εστία δυναμώνει. Έτσι και χωρίς δεύτερη σκέψη (μάλλον) ο Β., φορτώνεται δύο εξάδες νερό στη πλάτη και ανεβαίνει με τα πόδια στο βουνό για να σβήσει την εστία.

Από μακριά φαίνεται ένας φακός πάνω στο βουνό. Οι πυροσβέστες που είναι δίπλα μου του φωνάζουν να κατέβει γιατί μόλις έχει αναζωπυρωθεί μια μεγάλη εστία αρκετά κοντά του. Την σβήνει άλλο όχημα πιο ψηλά στο βουνό. Ο Β. κατεβαίνει και φεύγει για το σπίτι του.

Το ρολόι δείχνει 2.30. Στο σημείο έχουν μείνει οι δύο πυροσβέστες με ένα όχημα και εγώ. Δεν θέλω να φύγω πλέον για να μην τους αφήσω μόνους τους. Από τον ασύρματο το κέντρο στέλνει όλα τα εθελοντικά τμήματα σπίτι τους. Στα μέτωπα μένουν τα ελάχιστα πυροσβεστικά οχήματα που υπάρχουν, με δυνάμεις που δεν είναι αρκετές για κατάσβεση σε περίπτωση νέας αναζωπύρωσης.

Ο κος. Σ., πυροσβέστης 30 χρόνια και επικεφαλής του οχήματος κάθεται έξω. Μου εξηγεί αυτά που ακούγονται από τον ασύρματο και ταυτόχρονα τον ρωτάω για την φωτιά.

«Για εμάς σήμερα ήταν εύκολα. Ανεβήκαμε 22.00 να αλλάξουμε τη βάρδια. Τα δύσκολα ήταν το πρωί, στην έξαρση που έγινε πανικός. […] Τώρα εδώ βλέπεις, φύγανε όλοι, έχουμε μείνει δύο άτομα. Αν γίνει κάτι δεν θα μπορέσουμε να κάνουμε κάτι. Η δουλειά μας απαιτεί πάντα κάποιον να βρίσκεται στο όχημα να δίνει νερό, είμαστε δύο εδώ! Πως θα γίνει;»

Επειδή κατά την διάρκεια της νύχτας σημειώνω αυτά που μου λένε, ο κος Σ. είναι διστακτικός στο να μου μιλήσει. Καταλαβαίνω ότι φοβάται. Του εξηγώ ότι θα φροντίσω ότι ειπωθεί να δημοσιευθεί με τέτοιο τρόπο ώστε να μην μπορεί κάποιος να καταλάβει με ποιον έχω μιλήσει.

«Έχουμε πάει πολλές φορές να καούμε. Είναι δύσκολη δουλειά και είμαστε λίγοι. Υπάρχουν προβλήματα πολλά!»

Η αλήθεια είναι ότι τα προβλήματα που μου περιγράφει είναι όντως πολλά. Ο εξοπλισμός είναι παλιός, πολλές φορές ανύπαρκτος. Τα οχήματα παλιά με προβλήματα, αρκετές τρύπιες μάνικες. Το κέντρο πολλές φορές δεν έχει εικόνα των σταθμών και οι εντολές που δίνει δεν μπορούν να πραγματοποιηθούν.

Στις 03.30 το ξημέρωμα, το όχημα λαμβάνει εντολή από το κέντρο να μαζέψει τις μάνικες και να πάει στην Υπηρεσία Πολιτικής Αεροπορίας:

«9** από Άρμα, 9** από Άρμα»

«Διαβιβάστε»

«Μαζέψτε την εγκατάσταση σας και πάτε ΥΠΑ, Νεκροταφείο Βούλας»

«Ελήφθη, Άρμα από 9**»

Αποχωρώ και εγώ. Χαιρετίζω του πυροσβέστες και μέσα μου εύχομαι να μην συμβεί κάτι άλλο. Έχω περάσει εννέα ώρες στο σημείο και νιώθω ότι η εικόνα που έχω είναι αρκετά αντιπροσωπευτική της γενικότερης κατάστασης που επικρατεί στα πυρήνα μέτωπα των δασοπυρκαγιών. Ο Β. λέει ότι οι πυροσβέστες δεν είναι υπέρ-ήρωες. Για μένα όμως αυτοί οι άνθρωποι είναι.

ΦΩΤΟΡΕΠΟΡΤΑΖ: Iasonas Raissis