Σηκώνοντας την εκπαίδευση σε (λίγους) ώμους

Δεν θα αναφερθώ στα θέματα των πανεπιστημίων, απλά αρνούμαι. Βασικά, πόσες φορές να τα πεις και πόσες φορές να τσακωθείς με ανθρώπους που δεν έχουν περάσει από το πανεπιστήμιο ούτε καν απέξω. Άρα, άστο να πάει στο καλό.

Θα πιάσω όμως ένα ευρύτερο θέμα που έχει να κάνει με την εκπαίδευση. Αφορά τους εκπαιδευτικούς και ξεκινά (η σκέψη μου) από ένα tweet που διάβασα από μία κοπέλα που έλεγε γιατί να μην είναι ανοιχτά τα σχολεία όλο το καλοκαίρι και κατέληξαν κάπως να μιλάνε για τους τεμπέληδες εκπαιδευτικούς.

Φυσικά και υπάρχουν τεμπέληδες εκπαιδευτικοί, σε όλες τις βαθμίδες. Υπάρχουν άνθρωποι που απλά δεν ήξεραν τι θέλουν να κάνουν και επέλεξαν να «μπουν στο δημόσιο» για να κάνουν τρεις μήνες διακοπές το καλοκαίρι. Υπάρχουν άνθρωποι που θα έπρεπε να παίρνουν ψυχοφάρμακα αλλά, αντίθετα, είναι σε σχολικές τάξεις.

Υπάρχουν άνθρωποι που απλά τρώνε τα λεφτά μας, λύνουν και δένουν, λέγονται πανεπιστημιακοί και το μόνο που κάνουν είναι προπαγάνδα. Είναι μεγάλη η λίστα και, όπως σε όλα, τα κακά έχουν μια τάση να υπερισχύουν και να μένουν.

Αλλά δεν θέλω να πω γι’ αυτούς. Θέλω να μιλήσω για όλους τους υπόλοιπους που είναι πολλοί, πραγματικά πολλοί, σε όλες τις βαθμίδες και που προσπαθούν να κάνουν ό,τι καλύτερο μπορούν με τα μέσα που έχουν, τις δυσκολίες των καιρών αλλά και των επιμέρους συνθηκών.

Πόσες δασκάλες και πόσοι δάσκαλοι, πόσοι καθηγητές υπάρχουν που ενημερώνονται συνέχεια, μαθαίνουν συνέχεια νέα πράγματα για να μπορέσουν να βοηθήσουν τους μαθητές τους. Πόσοι εκπαιδευτικοί που παλεύουν με τα τέρατα της γραφειοκρατίας και με την αδιαφορία των «από πάνω» στην προσπάθειά τους να ανανεώσουν υποδομές, εξοπλισμούς και προγράμματα σπουδών. Εκπαιδευτικοί που ψάχνονται συνεχώς για ευκαιρίες να δείξουν στα παιδιά τους πράγματα εκτός των συνηθισμένων.

Άνθρωποι που τσεκάρουν διπλά και τριπλά αν τα παιδιά που έρχονται στο σχολείο είναι καλά. Άνθρωποι που παρόλο που ξέρουν ότι θα συναντήσουν αντιστάσεις, θα τους τραμπουκίσουν, θα τους απειλήσουν, επιλέγουν να κάνουν το σωστό. Εκπαιδευτικοί που έχουν απέναντί τους, όχι μόνο το κράτος, τους άλλους «εκπαιδευτικούς», τους γονείς, αλλά και τα ίδια τα παιδιά που σε πολλές περιπτώσεις είναι απλά αγρίμια.

Αυτά μπορούν να επεκταθούν και στην τριτοβάθμια, εκεί έχω την εμπειρία, μπορώ να μιλάω ώρες για τις δυσκολίες που έχουμε οι άνθρωποι που είμαστε εκεί. Από τους άλλους «καθηγητές», το κατεστημένο, τις «φόρμες» και τις «συνήθειες», το politically correct, τα επιλεκτικά κονδύλια και το φίλτρο επιλογής μέχρι τους ίδιους τους φοιτητές που νομίζουν ότι είμαστε εχθροί τους. Και όμως, είμαστε πολλοί που προσπαθούμε να κάνουμε όχι μόνο αξιοπρεπή, αλλά ΚΑΛΗ δουλειά. Φέρνουμε καινούρια πράγματα, προσπαθούμε να ανοίξουμε ορίζοντες. Προσπαθούμε να ανοίξουμε τα ίδια τα παιδιά, να μιλήσουν για τον εαυτό τους, να βρουν τα δυνατά τους σημεία και, τελικά, τον δρόμο τους. Ναι, κάνουμε και τους καραγκιόζηδες πού και πού, τσαλακωνόμαστε αλλά τι σημασία έχει; Κάτι να μείνει θέλουμε, ένα λιθαράκι να βάλουμε σε μια καλή μελλοντική ζωή για τα παιδιά.

Είναι μεγάλος πειρασμός το τσουβάλιασμα, η ισοπέδωση. Είναι μεγάλη παγίδα, είναι εύκολο να το κάνεις, να μηδενίσεις χωρίς να βάλεις το μυαλό σου να σκεφτεί, να αναζητήσει την άλλη οπτική που ίσως σε προβληματίσει. Και πλέον κανείς δεν θέλει να προβληματίζεται, θέλει εύκολα και γρήγορα να βγάζει ετυμηγορία (που είναι δικαιολογημένη στο μυαλό του) και να «κοιμάται ήσυχος».

Αν συναντήσετε σε κάποια από τις στάσεις της ζωής σας κάποιον εκπαιδευτικό που κάτι σας «λέει», κρατήστε τον με νύχια και με δόντια. Κρατήστε αυτά που έχει να σας πει, θα τα θυμηθείτε σε άκυρη στιγμή αλλά θα τα έχετε ενσωματώσει. Και πείτε του τι κάνει σωστά, να πάρει κι αυτός δύναμη ότι δεν πάνε στον βρόντο οι προσπάθειές του.