Αγάπα τον πλησίον σου (μετά) την εποχή του covid-19

Σε αυτή τη ζωή, όπως άλλωστε έχουν πει και πολλές μεγάλες προσωπικότητες, όλα είναι σχετικά. Κάτι αρκετά σίγουρο όμως είναι η επίδραση του κορωνοϊού στις ζωές όλων μας. Πάμε λίγο πίσω στο ένδοξο 2020: 26 Φεβρουαρίου επιβεβαιώνεται το πρώτο κρούσμα και στην Ελλάδα. Τη συνέχεια την θυμάστε, πώς να την ξεχάσεις άραγε;

«ΛΟΚΝΤΑΟΥΝ και 13033 Μετακίνηση 6»

Μέχρι τα μέσα Μαρτίου η πλειοψηφία οργανισμών και υπηρεσιών κατεβάζει ρολά ώσπου τελικά 22 Μαρτίου καταφθάνει το 13033 και το πρώτο λοκντάουν. Παράλληλα τα είδη υγιεινής και πρώτης ανάγκης ως δια μαγείας εξαφανίζονται από τα ράφια ελάχιστα λεπτά μετά την τοποθέτηση τους, χωρίς να είναι πλήρως κατανοητό το τι ακριβώς συμβαίνει.

Έρχεται η γνωστή φράση «Κρατάτε αποστάσεις». Ασυνείδητα, ακολουθείς τα παραγγέλματα, σκέφτεσαι: «που ξέρω εγώ τι έχει αυτός, με ποιους ήρθε σε επαφή», όλοι το είπαμε… Δύο χρόνια μετά η κατάσταση παραμένει απαράλλακτη, δεν έχει ξεπεραστεί η πανδημία, μέλλεται να… Όντως κάποια στιγμή θα αποτελεί μια ενδημική νόσο. Αυτό που θα παραμείνει να μπλέκεται στις ανθρώπινες σχέσεις για καιρό αφορά στοιχεία που θα ενσωματωθούν στον χαρακτήρα μας, αυτά της καχυποψίας.

Ένας παρατηρητής της σημερινής κοινωνίας ίσως σκεφτεί ότι χρειάζεται να είσαι υποψιασμένος μέσα σε ένα περιβάλλον όπου ακούγονται καθημερινά νέα περιστατικά βίας. Είναι κάτι απόλυτα λογικό. Το θέμα είναι να μην χαθεί η κοινωνικότητα, η δεκτικότητα προς νέες εμπειρίες- γνωριμίες και ο ΑΥΘΟΡΜΗΤΙΣΜΟΣ. Είμαστε κοινωνικά όντα, δεν μπορούμε να ζήσουμε μόνοι μας κλεισμένοι στους τέσσερις τοίχους.

Και όμως οι μικρές ηλικίες που ακόμη «πλάθονται» επηρεάστηκαν πολύ. Περνάς έξω από παιδική χαρά και σου φωνάζει το νήπιο με κάτι ματάκια γουρλωτά: «γιατί δεν φοράς μάσκα εσύ;», Τι να του πεις, μένεις να το κοιτάς απλά. Αυτή είναι η κανονικότητα για εκείνα, τους μελλοντικούς πολίτες.

Κανείς δεν θα βγει αλώβητος και απαράλλαχτος από αυτή την ιστορία. –Τρομερή αισιοδοξία ξέρω, όμως εντάξει καλό θα ήταν όταν με το καλό αποχαιρετήσουμε τον κορονοϊό να ξεχάσεις την σχολαστικότητα εναντίον των μικροβίων. Δεν αναφέρομαι στην βασική υγιεινή προς θεού, αυτή κράτησε τη γερά. Κάτι ακόμη που πρέπει να κρατήσεις όμως είναι και οι στενές ανθρώπινες σχέσεις. Όσο να ναι δεν σου έχει λείψει να δώσεις μια αγκαλιά, να φιλήσεις κάποιον επειδή το νιώθεις εκείνη την στιγμή χωρίς την έγνοια του «μήπως έχει κόβιντ;». Τα χρειάζεσαι αυτά δεν νομίζεις;

Λίγη υπομονή βρε παιδί μου και όλα θα βρουν το δρόμο τους!