Ο φόβος για τη ζωή

Κι όμως υπάρχουμε ακόμα και αν θέλουν να μας κρύψουν, να μας απομονώσουν. Ο καθένας μπορεί να φανταστεί πόσο επώδυνη μπορεί να είναι αυτή η ύπαρξη, πόσο θάρρος χρειάζεσαι για να ζήσεις ενώ ξεχωρίζεις, ενώ σε όλη σου τη ζωή ακούς πως είσαι ένα λάθος ή μάλλον μια επιλογή. Ανήκοντας στην ΛΟΑΤΚ+ κοινότητα έχω να πω ότι φοβάμαι πολύ και δυστυχώς αυτός ο φόβος δεν θα σταματήσει σύντομα. Όμως πώς ξεκίνησε αυτός ο φόβος;

Από την παιδική ηλικία οι άνθρωποι αρχίζουν να αντιλαμβάνονται τον κόσμο έχοντας ως βάση τα ερεθίσματα που προσλαμβάνουν από την οικογένεια αρχικά και από το σχολείο έπειτα. Δυστυχώς, στους συγκεκριμένους φορείς κοινωνικοποίησης η ετεροκανονικότητα κατέχει κυρίαρχη θέση και πολύ συχνά επιβάλλεται στα παιδιά με το πρόσχημα ότι αυτό είναι το σωστό. Ωστόσο, δεν μπορούν όλοι να την ακολουθήσουν επειδή μέσα τους ξέρουν ( ναι ήδη από παιδιά) ότι δεν ανήκουν εκεί, ότι είναι διαφορετικοί. Αυτή η διαφορετικότητα είναι που τους τρομάζει. Ένα παιδί θέλει να ενταχθεί σε μια ομάδα θέλει να βρει συνομήλικους που αισθάνονται παρόμοια με αυτό και όταν δεν μπορεί να βρει τα παραπάνω αναρωτιέται μήπως είναι μόνος, μήπως έχει κάνει κάτι λάθος. Επομένως, ο φόβος ξεκινάει από την νεαρή ηλικία.

Μεγαλώνοντας το πιο πιθανό είναι να μην εξωτερικεύσει τα συναισθήματά του μέχρι την ενηλικίωσή του. Βέβαια, φτάνοντας πια στην εφηβεία γνωρίζει ότι υπάρχουν κι άλλοι σαν τον εαυτό του/της και ίσως ελπίζει πως οι καλύτερες μέρες θα έρθουν και δεν θα ζει στην “ντουλάπα”. Και όμως ο φόβος δεν σταματά. Βλέπει τι συμβαίνει στο περίγυρό του/της. Από την μια, στο σχολείο οι “μάτσο” άνδρες χλευάζουν όσους δεν υιοθετούν αυτό το πρότυπο ενώ παράλληλα και οι καθηγητές, αγνοώντας το σημαντικό τους λειτούργημα , εκφέρουν τις δικές τους απόψεις περί αρρενωπότητας και θηλυκότητας. Από την άλλη, το οικογενειακό περιβάλλον πολλές φορές έχει απομονώσει κάποιο μέλος επειδή έχει “επιλέξει διαφορετικό τρόπο ζωής” και αποτελεί συνεπώς ένα σημαντικό μέρος για να ανθίσει η ομοφοβία. Και στη μέση βρίσκεται το παιδί/ ο έφηβος / ο ενήλικος που παλεύει για να αντέξει.

Όμως πόσο να αντέξει; Κανένας δεν μπορεί να κρύβεται για πάντα για αυτό και επιλέγει να το πει, να πει ότι δεν ανήκει στην πλειονότητα του πληθυσμού αλλά σε μειονοτική μεν μεγάλη δε ομάδα. Οι φίλοι τις περισσότερες φορές το αποδέχονται και στέκονται δίπλα του/ της. Αντιθέτως, η οικογένεια μπορεί να δράσει υποστηρικτικά ή να φτάσει στο άλλο άκρο, στην εγκατάλειψη. Ας φανταστεί ο καθένας από εμάς την ψυχική δύναμη που πρέπει να έχει ένα άτομο οποιασδήποτε ηλικίας όταν οι γονείς του τού πουν ότι δεν μπορούν να στηρίξουν την επιλογή του, όταν τον διώξουν. Πολλοί δεν το αντέχουν και οδηγούνται στην αυτοκτονία. Βάζουν τέλος στη ζωή τους γιατί οι ίδιοι τους οι γονείς θεωρούν ότι όλο αυτό το έχουν επιλέξει, γιατί οι ίδιοι τους οι γονείς δεν θα τους ξαναγκαλιάσουν.

Τα ΛΟΑΤΚ+ άτομα, λοιπόν, φοβούνται γιατί έτσι έχουν μάθει από μικρή ηλικία. Δεν μπορούν να εκφράσουν ελευθέρα τα συναισθήματά τους και να κρατήσουν το χέρι της/του συντρόφου τους μπροστά σε κόσμο. Μια ζωή μέσα στο φόβο και όμως έχουν καταφέρει πολλά και θα καταφέρουν ακόμα περισσότερα. Ανήκοντας στη ΛΟΑΤΚ+ κοινότητα φοβάμαι, αλλά ταυτόχρονα νιώθω και περήφανος, γιατί το μίσος που έχουμε εισπράξει το μετατρέπουμε σε αγάπη.