Στερνή μου γνώση…

Δεν είμαι και κανένας μαθουσάλας, αλλά σίγουρα το γεγονός ότι διδάσκω σε φοιτητές, τις περισσότερες φορές μικρότερους από μένα, με κάνει να είμαι η μεγαλύτερη μέσα στην αίθουσα.

Είναι. λοιπόν, πάρα πολύ αστείο (τώρα το βλέπω αστείο) να προσπαθούν τα παιδιά (από 18 μέχρι και 30 -θα πω- για εύρος ηλικιών) αφενός να με πείσουν για κάτι, αφετέρου να με προσπεράσουν. Προφανώς και δεν έχω το αλάθητο, ούτε έχω τις τρελές εμπειρίες ζωής-ειδικά από κάποιον που είναι τόσο κοντά στην ηλικία σε μένα όπως ένας 30άρης. Αλλά για να βρίσκομαι εκεί που βρίσκομαι, και να κάνω μάθημα σε ένα αντικείμενο, κάτι ξέρω παραπάνω στο συγκεκριμένο και μόνο πλαίσιο.

Δεν είναι, όμως, λίγες οι φορές που οι κουβέντες πάνε σε άλλα θέματα, γενικότερα, και εκεί που είναι που έρχεται το γέλιο. Προσπαθώντας να τους πω κάποια πράγματα που, για να είμαστε ειλικρινείς, έπαθα και μετά έμαθα, διακρίνω μία πεισματική άρνηση να με ακούσουν. Φυσικά και κουνάνε συγκαταβατικά το κεφάλι ΚΑΝΟΝΤΑΣ ότι με ακούνε, αλλά στην πραγματικότητα με έχουν συνδέσει με Βελιγράδι και εγώ μιλάω σε τοίχο. Επαναλαμβάνω, τους λέω πράγματα που έχω κάνει εγώ κουταμάρα και την έχω πατήσει και παρόλα αυτά θεωρούν πολύ πιο έξυπνους και καπάτσους τους εαυτούς του ότι δεν θα κάνουν τα ίδια λάθη.

Μαντέψτε λοιπόν την κατάληξη της ιστορίας αυτής. ΦΥΣΙΚΑ και κάνουν τα ίδια λάθη!

Και αναρωτιέμαι, τα θέλει ο κώλος μας, έτσι; Προσπαθεί κάποιος άνθρωπος να μας προειδοποιήσει και εμείς τον αγνοούμε επιδεικτικά. Και όχι μόνο δεν δίνουμε σημασία, αλλά μετά ζητάμε και τον λόγο και παραπονιόμαστε που πήγαν όλα στραβά, ενώ μας είχε δοθεί η λύση από πριν να αποφύγουμε τα στραβοπατήματα…

Είναι άραγε χαρακτηριστικό της ηλικίας αυτό; Να μην ακούμε; Να πρέπει να το δούμε με τα μάτια μας; Να θεωρούμε ότι είμαστε ανίκητοι, ότι τίποτα δεν μας τρομάζει;

Σίγουρα δεν έχει γούστο να τα ξέρουμε όλα από πριν. Κάποια πράγματα αξίζει να τα περάσουμε ίσα και για την εμπειρία, να λέμε ότι το κάναμε και αυτό. Αλλά εγώ αν ήμουν μικρότερη θα ήθελα κάποιος να με προειδοποιήσει για κάποια θέματα και ας τα είχα απλά στο πίσω μέρος του μυαλού μου, σαν καβάτζα.

Το βλέπω και στον εαυτό μου πάντως, αυτήν την τάση να λέω για τους μεγαλύτερους ότι όλα τα έμαθαν και για όλα έχουν να πουν κάτι. Αλλά δεν είναι λίγες οι φορές, ίσα-ίσα θα πω, που λέω βρε δίκιο είχαν αυτοί οι άνθρωποι. Έχω φάει, όμως, αρκετά στραβοπατήματα για να μπορέσω να το αναγνωρίζω χωρίς να πληγωθεί το εγώ μου!

Παιδιά, όσο είναι ακόμα νωρίς, ακούστε τους λίγο μεγαλύτερους. Είτε σε χρόνια, είτε σε εμπειρία, δεν έχει σημασία. Μπορεί η πλειοψηφία όσων θα σας πουν να είναι μούφες, αλλά ένα-δυο πράγματα μπορεί να είναι και σωστά και να έχουν κάποιο νόημα. Ποτέ δεν ξέρεις πότε θα σου χρησιμεύσουν και από τι θα σε γλιτώσουν.