Η ζωή του παιδιού σου στα χέρια κάποιου άλλου

Είναι καλό μερικές φορές να ανοίγουμε τα μάτια μας λίγο περισσότερο από όσο συνήθως και να βλέπουμε τι γίνεται γύρω μας. Τα προβλήματα του καθενός για εκείνον είναι τα μεγαλύτερα που υπάρχουν ακόμα κι αν αφορούν χαζομαρούλες που μετά τις σκέφτεσαι και γελάς. Δεν πρέπει ποτέ να τα υποτιμάμε ή να τον κοροϊδεύουμε, ακόμα κι αν ξέρουμε ότι πρόκειται για υπερβολή.

Υπάρχουν, όμως, και κάποια θεματάκια που νομίζω ότι πάνε πάνω από όλα. Όπως, για παράδειγμα, η ζωή του παιδιού σου. Το παιδί σου, που έχεις προσπαθήσει να το αποκτήσεις, που το ήθελες τόσο πολύ, που το αγαπάς πιο πολύ και από σένα τον ίδιο (και όχι, δεν είναι αυτονόητο αυτό, συγγνώμη που σας το χαλάω). Έρχεται η τύχη και χρειάζεται βοήθεια. Και πλέον εσύ δεν μπορείς να κάνεις κάτι πέρα από το να πολλαπλασιάσεις την αγάπη που του δίνεις, το κουράγιο το δικό σου που θα περάσει σε εκείνο και την ελπίδα ότι όλα θα πάνε καλά.

Μια τέτοια ιστορία ζούμε τους τελευταίους μήνες στο φιλικό μου περιβάλλον. Είμαστε από κοντά είτε με ένα μήνυμα είτε με μια χαζομάρα που θα πούμε να γελάσουμε, κάνουμε ό,τι μπορούμε κοινώς, αλλά σε καμία περίπτωση δεν μπορούμε να μπούμε στα παπούτσια των γονιών και να αισθανθούμε ό,τι νιώθουν εκείνοι. Απλά τους υποστηρίζουμε όσο και όπως μπορούμε.

Μέσα από την ιστορία, όμως, αυτή, έμαθα για τον γιατρό τους, τον Αυξέντιο Καλαγκό. Όνομα που δεν ξεχνάς εύκολα. Έψαξα και διάβασα γι’ αυτόν. Διάβασα τι έχει κάνει, πόσα παιδιά έχει βοηθήσει αφιλοκερδώς, πόσο βοηθά το ίδρυμα που έχει φτιάξει. Πέρα, όμως, από αυτά που μπορεί να διάβασα σε ένα ή εκατό άρθρα (ψάξτε τα να τα βρείτε και εσείς, έχουν τρομερό ενδιαφέρον), αυτό που με κάνει να αισιοδοξώ είναι η άποψη της φίλης μου γι’ αυτόν. Γιατί, εκεί στην ανάγκη, δεν θες μόνο έναν εξαιρετικό γιατρό, θες και έναν εξαιρετικό άνθρωπο. Και αυτός είναι και τα δύο και είναι πολύ σημαντικό σε μια «σκοτεινή» στιγμή της ζωής σου, να ξέρεις ότι υπάρχει ένας άνθρωπος που θα σε ακούσει και θα κάνει ό,τι μπορεί για να σε βοηθήσει, χωρίς να κοιτάξει πόσα λεφτά έχεις ή από ποια χώρα είσαι.

Πολλές φορές έχω γράψει ότι δεν πάμε καλά σαν κοινωνία, σαν ανθρωπότητα. Ότι έχουμε χάσει τη λογική μας, την αγάπη μας. Αλλά, να, κάτι τέτοιες στιγμές που όλα φαντάζουν μαύρα, έρχονται αυτά τα περιστατικά. Να σε ταρακουνήσουν για τις μαλακίες που σκέφτεσαι, αλλά ταυτόχρονα να σου δώσουν και δύναμη ότι υπάρχουν άνθρωποι που αξίζουν το όνομά τους να μείνει στην ιστορία.

Και ξέρετε ποιο είναι το καλύτερο; Ότι αυτοί οι άνθρωποι, σαν τον γιατρό αυτόν, δεν θέλουν να μείνει το όνομά τους στην ιστορία. Θεωρούν ότι κάνουν απλά τη δουλειά τους, αυτή που εκπαιδεύτηκαν και ορκίστηκαν να κάνουν. Να βοηθούν ανθρώπους.

Μια ευχή για το τέλος: Μακάρι όλοι οι άνθρωποι που βρεθούν στην ανάγκη, να είναι τόσο τυχεροί και να έχουν τέτοιους ανθρώπους συνοδοιπόρους στη δύσκολη πορεία που τραβούν.