Ο "δαίμονας" του διαβάσματος

Έχεις παιδιά στο δημοτικό; Γράφουν τεστάκια. Έχεις παιδιά στο γυμνάσιο; Γράφουν εξετάσεις (ή ό,τι άλλο κάνουν πλέον στο γυμνάσιο). Έχεις παιδιά στο λύκειο; Γράφουν εξετάσεις ή -ακόμα χειρότερα- Πανελλήνιες. Έχεις παιδιά στο Πανεπιστήμιο, σε οποιαδήποτε βαθμίδα; Γράφουν εξεταστικές. Έχεις οποιοδήποτε παιδί; Γράφει ξένες γλώσσες, εξετάσεις στη μουσική, εξετάσεις στο σύμπαν ολόκληρο. Φυσικά, όπου παιδί, μπορείτε να αντικαταστήσετε με όποιο βαθμό συγγένειας ή φιλίας θέλετε.

Κοινώς: Τσουρέκια.

Και για να το λέω εγώ, που διαβάζω 365 μέρες τον χρόνο, που το έχω διαλέξει σαν επάγγελμα, κάτι σημαίνει αυτό.

Και ρωτάω λοιπόν: Γιατί τέτοιος «φόβος» για το διάβασμα; Γιατί τέτοια βαρεμάρα; Γιατί τέτοια «απορία» κάθε φορά που έρχεται, λες και δεν το περιμέναμε; Είναι κάτι απολύτως φυσιολογικό που συνδυάζεται με την εκπαίδευση και την εξέλιξη. Και κάποιος τρόπος πρέπει να υπάρχει, ώστε να αποδεικνύει ο καθένας ότι κάνει δουλειά, κι αυτός, καλώς ή κακώς, είναι οι εξετάσεις.

Σας προλαβαίνω: Μη μου πείτε για εξετάσεις, παπαγαλίες κλπ. Γιατί τόσα χρόνια που βάζουμε εργασίες και δημιουργικά projects για να είναι ελεύθεροι οι φοιτητές μας να κάνουν δουλειά και να ανοίξουν νέους ορίζοντες, βλέπουμε κάτι λογοκλοπές από εδώ μέχρι το ΜΙΤ και κάτι κουταμάρες που δε θα τις έγραφαν παιδάκια δημοτικού. Στο μυαλό μας είναι όλα. Όσο πιο πολύ το συζητάμε και του δίνουμε μια εικόνα “δαίμονα”, τόσο πιο πολύ θα μας “στοιχειώνει” μια ζωή.

Όλα αυτά τα χρόνια που διαβάζω έχω διαπιστώσει δύο πικρές αλήθειες, που πολύ πονάνε όταν τις λέμε δυνατά: Αρχικά, πώς να το κάνουμε ρε παιδιά, δεν παίρνουν όλοι τα γράμματα… Κι αν παίρνουν τα γράμματα, δεν παίρνουν όλοι το ίδιο είδος γραμμάτων. Δεν μπορούμε να είμαστε όλοι επιστήμονες και δεν μπορούμε όλοι να είμαστε γιατροί που θα βρούμε τη θεραπεία στον καρκίνο. Υπάρχουν εξαιρετικά επαγγέλματα που δεν έχουν καθόλου να κάνουν με βιβλία και θεωρίες και δεν είναι καθόλου ντροπή. Άρα, όταν έρχεται η ώρα της απόδειξης των αποτελεσμάτων του διαβάσματος, ας μην απορούμε κι ας αποδεχτούμε ότι μπορεί να έχουμε και ένα «ελάττωμα» οι τέλειοι άνθρωποι!

Η δεύτερη αλήθεια είναι άλλου είδους. Και λέει ότι αν διαβάζεις, αν προετοιμάζεσαι, θα πετύχεις. Μπορεί να μην πετύχεις το άριστα, το τέλειο, αλλά σίγουρα δε θα αποτύχεις. Ο καθένας διαβάζει με τον τρόπο του και επίσης, αποτιμά το αποτέλεσμα διαφορετικά. Δεν υπάρχει “χρυσή συνταγή”. Αλλά δεν είναι δυνατόν να μην είσαι προετοιμασμένος και ξαφνικά να φταίει ο καθηγητής, τα άστρα, τα θέματα και η κακή θερμοκρασία που απέτυχες. Όποιος δουλεύει, ανταμείβεται και χαμένος δεν πάει. Αυτό είναι σίγουρο. Όποιος απλά λέει ότι δουλεύει, τότε η αλήθεια κάποια στιγμή θα βγει στην επιφάνεια.

Η ημέρα των εξετάσεων είναι απλά άλλη μια μέρα. Πάμε με ό,τι καλύτερο μπορούμε, με ό,τι έχουμε κάνει μέσα στα πλαίσια των δικών μας δυνάμεων και βάζουμε τα δυνατά μας. Ξέρουμε μέχρι πού φτάνουν οι δυνατότητές μας και γνωρίζουμε ότι δεν τελειώνει ο κόσμος, οι επιλογές κι οι ευκαιρίες πλέον είναι άπειρες. Μόνο στο μυαλό μας υπάρχει ΕΝΑΣ στόχος ή -ακόμα χειρότερα- στο μυαλό των άλλων για εμάς. Στην πραγματικότητα μπορούμε να κάνουμε ό,τι επιθυμούμε, και, ΜΑΝΤΕΨΤΕ, να το έχουμε ορίσει εμείς!