Όταν όλα ανοίγουν, εμείς γιατί κλείνουμε;

Για μένα το πιο ενδιαφέρον είναι ότι σε έναν κόσμο που είναι ανοιχτός μπροστά μας, κι εξακολουθεί να ανοίγει, εμείς το μόνο που καταφέρνουμε είναι να κλείνουμε: Να κλείνουμε μάτια και αυτιά, να κλεινόμαστε στον εαυτό μας, να κλείνουμε τους ορίζοντες μας.

Αντί για να παίρνουμε θετικά μαθήματα, επιλέγουμε να αντιγράφουμε κακές πρακτικές. Αντί να ακούμε την άποψη ενός άλλου ανθρώπου, διαφορετικού ίσως από εμάς, ψάχνουμε μόνο αυτούς που θα ενισχύσουν την ήδη παγιωμένη άποψή μας. Αντί να μάθουμε από τα «παθήματα» και τις εμπειρίες άλλων, επιλέγουμε να κάνουμε τα ίδια και χειρότερα. Αντί να μάθουμε στη συνέχεια από τα δικά μας παθήματα, βγαίνουμε και κράζουμε και κατηγορούμε άλλους για να καλυφθούμε εμείς.

Τι λάθος κάνουμε και σ’ έναν κόσμο που τα έχουμε όλα στα πόδια μας ή στο πληκτρολόγιό μας, δεν μπορούμε να τα αξιολογήσουμε και να τα αξιοποιήσουμε; Τα βρήκαμε μήπως σκούρα μπροστά σε όλες αυτές τις πληροφορίες που έπεσαν στα πόδια μας και δεν ξέρουμε τι να τις πρωτοκάνουμε; Θολώσαμε; Οκ, να τα δεχτούμε όλα αυτά. Αλλά μετά από τόσο καιρό, αντί να καλυτερεύει η κατάσταση, γίνεται όλο και χειρότερη.

Είναι και αυτό το «καθώς πρέπει» που έχουμε υιοθετήσει, διαδικτυακά και μη. Γίνεται κάτι και πρέπει οπωσδήποτε να πάρουμε μια συγκεκριμένη θέση αν θέλουμε να είμαστε κοινωνικά αποδεκτοί. Φυσικά, αν τολμήσουμε να αρθρώσουμε αντίθετη άποψη, δεν έχουμε στον ήλιο μοίρα. Στη γωνία περιμένουν να πυροβολήσουν αυτόν που παρεκκλίνει από την «οδηγία» της μάζας.

Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης τα λέμε τα κανάλια και τις εφημερίδες, με το «μαζική» να τονίζεται και να υπογραμμίζεται αρνητικά. Αργεί το διαδίκτυο και τα social media να μπουν σε αυτήν την κατηγορία; Ή θα εξακολουθήσουμε να κρατιόμαστε με νύχια και με δόντια από την ψευδαίσθηση ότι έχουμε τον έλεγχο και ότι υπάρχει ελευθερία λόγου;

Γιατί πρώτοι εμείς, οι ίδιοι οι χρήστες, αφαιρούμε αυτήν την ελευθερία από τον συνομιλητή μας, όταν πάει να πει μια κουβέντα και του την πέφτουμε από την ασφάλεια του σπιτιού μας. Και όταν έρθει η ώρα να τον «αντιμετωπίσουμε», η μόνη άμυνά μας είναι να το γυρίσουμε στην ειρωνεία και άντε να σηκώσουμε και ένα φρύδι. Αυτά είναι τα επιχειρήματά μας.

Δεν είναι η πρώτη φορά, και δεν θα είναι σίγουρα και η τελευταία, που αναρωτιέμαι σε ποια στροφή του δρόμου το χάσαμε το παιχνίδι. Πάντα έτσι ήμασταν και απλά δεν υπήρχε το διαδίκτυο να τα βλέπουμε φάτσα φόρα και να ακούμε όλους και τα πάντα; Μπορεί.

Όταν πάρουμε απόφαση να αξιοποιήσουμε την ευκαιρία που μας δίνεται, μια άλλη μέρα θα έχει ξημερώσει. Και ίσως επιτέλους μπορούμε να ξεπεράσουμε το γεγονός ότι, ΟΧΙ, δεν έχουμε πάντα δίκιο…