Η καταραμένη μετριότητα

Το κυνήγι αυτού του καλύτερου είναι επικίνδυνο να γίνει αυτοσκοπός και να καταστρέψει καριέρες και ζωές. Αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι δεν πρέπει να το θέλουμε σε μικρές και υγιεινές δόσεις.

Πώς τα φέρνει όμως η ρημάδα η τύχη και βρεθήκαμε να συμβιβαζόμαστε με κάτι μέτριο. Από τον μέτριο ύπνο που δεν μας ξεκουράζει, μέχρι το ρούχο που μας πηγαίνει μέτρια αλλά θα το πάρουμε γιατί δεν έχουμε χρόνο να βρούμε άλλο και μέχρι τη μέτρια σχέση και τη μέτρια καριέρα που τις ανεχόμαστε γιατί φοβόμαστε να δοκιμάσουμε για κάτι καλύτερο.

Πέρα από τις προσωπικές μας επιδιώξεις και την καθημερινότητά μας, ο κόσμος γύρω μας, η κοινωνία, έχει μπει σε μία κατάσταση μετριότητας. Μέτριοι άνθρωποι μας κυβερνούν και αφού είναι εικόνα μας, μέτριοι είμαστε κι εμείς που τους ψηφίζουμε. Μέτριοι είναι αυτοί που μας ενημερώνουν. Μέτριοι είναι αυτοί που μας εξυπηρετούν. Ακόμα και με τη γνώση ότι όλα δεν είναι άσπρα ή μαύρα, μας φαίνεται εξαιρετικά παράξενο και αξιοπερίεργο όταν συναντάμε κάποιον που είναι εξαιρετικός ή έχει εξαιρετικές γνώσεις πάνω στο αντικείμενο που τον αφορά.

Πότε σταματήσαμε να προσπαθούμε για το άριστο; Από πότε αποφασίσαμε ότι και με το μέτριο καλά είμαστε; Από πότε καταλήξαμε ότι το να κάνουμε ένα πασάλειμμα είναι ΟΚ και δεν πειράζει αν μπορούσαμε και καλύτερα, κανείς δεν το ξέρει; Από πότε στην τελική σταμάτησε να μας νοιάζει το ότι οι άλλοι νομίζουν για εμάς ότι «μέχρι εκεί πάμε» και δεν είμαστε και κάτι το εξαιρετικό;

Αναρωτιέμαι ποιος μας έπεισε ότι είναι καλύτερο να κάνουμε 15 πράγματα μέτρια και μισά παρά 5 τέλεια και εξαιρετικά. Και δεν μας κόβει το μυαλό ότι αυτά τα 15 μέτρια θα βγάλουν τόσα προβλήματα που θα είναι σαν να κάναμε 25 για να τα διορθώσουμε.

Το χειρότερο ίσως είναι ότι έτσι κόβονται τα φτερά κάποιου που μπορεί να θέλει να δοκιμάσει να κάνει κάτι παραπάνω. Να κάνει τη διαφορά. Να μην κάνει τσαπατσουλιές αλλά, αντίθετα, να καλύψει τα πάντα και να προβλέψει ακόμα περισσότερα. Λείπουν τέτοιοι άνθρωποι. Που θα το πάρουν απόφαση και θα αψηφήσουν αυτούς που τους λένε να βολευτούν και με λιγότερα. Για λίγους ακούμε ότι το κατάφεραν και τους ονομάζουμε άριστους σε διάφορες ειδήσεις στα δελτία και σε συνεντεύξεις. Αυτό που θα έπρεπε να είναι ο κανόνας, είναι η εξαίρεση και εκεί φαίνεται πόσο λάθος δρόμο έχουμε πάρει.

Δεν θέλει και πολύ για να γίνει το πρώτο βήμα. Απλά την επόμενη φορά που θα ετοιμαστούμε να πούμε «έλα βρε αδερφέ, στείλτο έτσι να πάει στο καλό», ας πάρουμε μια ανάσα και ας το ξανασκεφτούμε βλέποντας λίγο πιο μακριά.