Απόψεις | Ο εθνικιστής, η νεοφιλελεύθερη και ο αδικημένος (Vol: 1)

Παρακολουθώντας την τελικώς διαμορφωθείσα νέα(!) Νέα Δημοκρατία του παραταύτα παλαιοκομματικού Αντώνη Σαμαρά και προσπαθώντας να ψυχολογήσω τις εμπαθείς-εκδικιτηκές πολιτικές κινήσεις της αποσπασθείσας και αμοραλιστικά νεοφιλελεύθερης κ. Μπακογιάννη, τολμώ να υποστηρίξω με παρρησία και θάρρος –ω άνδρες Αθηναίοι- πως, υποθετικά ομιλώντας, σε περίπτωση που ο γράφων εκκαλείτο να επιλέξει συγκριτικά μεταξύ των δύο προαναφερθέντων διεκδικητών της προεδρίας της Ν.Δ. και του πρώην Πρωθυπουργού Κώστα Καραμανλή θα ψήφιζε ασυζητητί τον τελευταίο…

Επαναφέροντας τη συζήτηση σε ρεαλιστικά πλαίσια, η βάση της νυν αντιπολιτευόμενης παράταξης αποφάσισε πριν από έναν περίπου χρόνο για την ιδεολογική κατεύθυνσή της, χωρίς ουσιαστικά να εκπλήξει κανέναν απ’ όσους τουλάχιστον έχουν την δυνατότητα στοιχειώδους επαφής με τον μέσο ψηφοφόρο της. Έναν ψηφοφόρο με σαφείς δεξιές καταβολές, αντικομουνιστή, εμποτισμένο εξ’ απαλών ονύχων με τους ζουγκλοειδείς κανόνες επιβίωσης του οικονομικά ισχυρού στις πλάτες του αδυνάτου, με μεγάλες δόσεις ψευτοπατριωτισμού και αλλοιωμένης από τα κηρύγματα του Άνθιμου θρησκευτικής πίστεως… Έτσι, σε συνδυασμό μ’ αυτό το κάτι αντιπαθές που αντανακλά η κ. Μπακογιάννη και σύσσωμη η οικογένειά της (για πολλούς και διαφόρους λόγους…), ο μέσος υποστηρικτής της Νέας Δημοκρατίας μπόρεσε να διακρίνει στη λαϊκίστικη ρητορεία του κ. Σαμαρά τις περίφημες αρχές και αξίες με τις οποίες μεγάλωσε και για της οποίες ψήφιζε τόσα χρόνια την κεντροδεξιά παράταξη, χωρίς να έχει σκεφτεί και φιλοσοφήσει πολύ τις πολιτικές πεποιθήσεις και άρα επιλογές που κληρονόμησε άκριτα από τους γονείς του (όπως άλλωστε οι περισσότεροι συνηθίζουμε εδώ στην Ελλάδα…). Συν τοις άλλοις, οι πολλές φορές απαλλαγμένες από την παλαιά γραφική σκληροπυρηνική δεξιά γραμμή απόψεις της κ. Μπακογιάννη περί ανεκτικότητας στο διαφορετικό, περί ανάγκης παγκοσμιοποιημένης φιλελεύθερης οικονομίας αλλά και οι μετριοπαθείς της στάσεις στα εθνικά ζητήματα, αποτελούν θέματα-ταμπού που ενοχλούν τον περίφημο συντηρητικό θυμωμένο και απογοητευμένο από την καραμανλική πενταετία Νεοδημοκράτη …

Η 29η Νοεμβρίου (του 2009) λοιπόν θα μείνει ιστορία… Όχι μόνο για την εκλογή του Αντώνη Σαμαρά ως 7ου προέδρου της παράταξής του αλλά και για την αποκάλυψη του θλιμμένου και εμφανώς ενοχλημένου προσώπου της κ. Μπακογιάννη, που έμεινε για πρώτη φορά μακριά απ’ αυτό το κρύο, υποκριτικό και ψεύτικο χαμόγελο δημαγωγίας… Κι ενώ οι πολιτικές φιλοδοξίες της τελευταίας έδειχναν απρόσμενα να απομακρύνονται, οι υποσχέσεις του πρώτου περί επανασύστασης του κόμματος, περί αποκατάστασης της ιδεολογικής καθαρότητας, περί πρωταγωνιστικού ρόλου των αξίων και των αξιών στο νέο εγχείρημα και φυσικά περί απαλλαγής του από τα βαρίδια-με τα οποία βέβαια συνυπήρχε ως υπουργός πολιτισμού-, έδιναν κι έπαιρναν… Κι όμως, αυτό που εξακολουθώ να φοβάμαι 11 μήνες μετά είναι πως τίποτα δεν άλλαξε στο κόμμα του κοινωνικού φιλελευθερισμού-τουλάχιστον προς το καλύτερο… Οι αρχές και οι αξίες περί διαφάνειας και αξιοκρατίας είχαν περιφρονηθεί καιρό πριν από τον ίδιο τον εξαγγελτή τους που φρόντισε να διορίσει όλους τους συντοπίτες του στο μουσείο της Ακρόπολης… Τα βαρίδια που τόσο πλήγωσαν την παράταξη και τους υποστηρικτές της, αντικαταστάθηκαν με άλλα –έτσι, για την αναβίωση της δραματουργικής αρχαιοελληνικής κάθαρσης-, μέλη του επικίνδυνα εθνικοπατριωτικού Δικτύου 21… Οι έννοιες «ειρήνη», «καλή γειτονία», «διαλλακτική εξωτερική πολιτική», παραμένουν μάλλον άγνωστες –ή καλύτερα ανύπαρκτες- σε μια ρητορεία που ως μόνο στόχο έχει να τέρψει ένα παρακμιακό ακροατήριο που αναπολεί το Βυζάντιο και τον Μ.Αλέξανδρο και νιώθει πως απειλείται από τους Τούρκους και τους Μακεδόνες της FYROM… Κι όλ αυτά τη στιγμή που στη Ρηγίλης η μισαλλοδοξία και η ξενοφοβία νομιμοποιείται εμμέσως πλην σαφώς ως υπολανθάνον στοιχείο των προεδρικών λόγων της παραδοξότητας της ξεπερασμένης, σουρεαλιστικής πια, συντηρητικής γραφικότητας…

Κι εκεί που, συνειδητοποιώντας τις λαϊκίστικες εθνικιστικές κορώνες της σαμαρικής ψηφοθηρικής τακτικής, έτεινα να πιστέψω πως η Νέα Δημοκρατία θα μπορούσε να προσφέρει περισσότερα ως αξιωματική αντιπολίτευση με αρχηγό την κ. Μπακογιάννη, η τελευταία, σε μια ξαφνική κρίση μικροπολιτικού καιροσκοπισμού και προκλητικής υποκρισίας, αποφασίζει να ταχθεί υπέρ του Μνημονίου, επικαλούμενη τη σωτηρία της χώρας και την υπευθυνότητα του εαυτού της.

Αποφασίζει να «αδειάσει» τον Κώστα Καραμανλή υποστηρίζοντας πως η ίδια είχε εντοπίσει και είχε ενημερώσει προσωπικά τον τότε Πρωθυπουργό για τα σφάλματα της πολιτικής του αφήνοντας όμως τοιουτοτρόπως αναπάντητο το ερώτημα που αφορά τα αίτια αποφυγής της έγκαιρης και μη ετεροχρονισμένης δημοσιοποίησης των περίφημων λαθών και παραλείψεων προς χάριν της σωτηρίας της πατρίδος… Η απάντηση που παραπέμπει εύλογα στην αποτυχία των προσωπικών της πολιτικών φιλοδοξιών είναι τόσο λυπηρή και απογοητευτική που χρήζεται αυτομάτως ανάξια σχολιασμού…

Ακολουθεί το «Forum για την Ελλάδα». Συνοδεύεται από ένα 15λεπτο video παρουσίας των ιδεολογικών της θέσεων αλλά και περιφρόνησης του κοινωνικού κράτους, απαξίωσης της συλλογικής μνήμης και προσβολής της ανθρώπινης σκέψης και κρίσης. Η ίδια αυτοπροβάλλεται ως αμόλυντη πολιτική προσωπικότητα επιχειρώντας ευθαρσώς να οδηγήσει το κοινωνικό ακροατήριο στην λήθη της ελλιπούς προσφοράς της αναγγέλοντας ακόμη ένα νέο ξεκίνημα για την πολύπαθη χώρα μας… Και σήμερα αναμένουμε την ίδρυση ενός θατσερικού τύπου κόμματος με πιθανό όνομα «Νέα Ελλάδα», που θα αγκαλιάσει τους ανά την χώρα νεοφιλελεύθερους οι οποίοι θαρρώ πως αυξάνονται και πληθύνονται-δυσκολευόμενος να κατανοήσω τα ακριβή αίτια… Αυτό που πάντως πρέπει να παραδεχτεί ο γράφων είναι πως, μετά την εθνικοπατριωτική στροφή Σαμαρά, χώρος υπάρχει για το νέο φιλόδοξο πολιτικό εγχείρημα. Μένει να αποδειχτεί αν, σε περιόδους αφαίρεσης εργασιακών και ασφαλιστικών δικαιωμάτων, δύναται να αναγεννήσει την ελπίδα και να προσφέρει φιλολαϊκές λύσεις ένα κόμμα που επί της αρχής τάσσεται υπέρ κάθε είδους εξυγιαντικών ιδιωτικοποιήσεων δημόσιας περιουσίας… Προσωπικά δεν το πιστεύω- ή τέλος πάντων δεν θέλω να το πιστεύω…

Αύριο το δεύτερο μέρος!