Πόσο ευχαριστημένος είσαι όταν κοιτάς πίσω;

Πραγματικά πολύ ενδιαφέρουσα μέθοδος και νομίζω πολύ χρήσιμη (χωρίς να έχω γνώσεις ψυχολογίας). Σκεπτόμενη λοιπόν αυτό, βλέπω και μια άλλη πλευρά ενός τέτοιου ταξιδιού πίσω στον χρόνο. Πόσο ευχαριστημένοι είμαστε, τώρα, κοιτώντας πίσω, από αυτά που έχουμε κάνει, από τις ευκαιρίες που έχουμε αρπάξει και από τον τρόπο που έχουμε συμπεριφερθεί στους άλλους; Θα αλλάζαμε κάτι; Μετανιώνουμε;

Νιώθεις στην τελική υπερήφανος ως άνθρωπος να λες αυτές τις ιστορίες σε ανθρώπους που μόλις γνωρίζεις; Θα νιώθεις περήφανος να τις περιγράφεις αργότερα στα παιδιά σου;

Βάζοντας τον εαυτό μου σε αυτήν τη διαδικασία διαπιστώνω ότι όσο μεγαλώνω τόσο λιγότερα είναι αυτά που «αρπάζω». Αυξάνονται οι ευκαιρίες αλλά μειώνονται αυτά που κάνω γιατί πλέον η ζωή έχει γίνει περίπλοκη. Δεν σκέφτεσαι μόνο τον εαυτό σου αλλά και 100 άτομα γύρω σου, από συγγενείς και φίλους μέχρι συναδέλφους και εξαρτώμενους από σένα. Δεν το αναφέρω από την άποψη της καταπίεσης αλλά της πραγματικότητας. Είναι η πραγματικότητα ενός ανθρώπου που μεγαλώνει. Κάποιοι μεγαλώνουν στα 18. Άλλοι στα 35. Άλλοι, αν τα φέρει ανάποδα η μοίρα, μπορεί να μεγαλώσουν και στα 10 ή στα 12.

Το πιο αποκαρδιωτικό είναι ότι δεν μπορείς να κάνεις κάτι. Δεν μπορείς να το αποφύγεις. Μπορείς να προσπαθήσεις, από την άποψη να κόψεις κάτι από εδώ και από κει ώστε να κάνεις κάτι για σένα, αλλά μέχρι εκεί. Δεν μπορείς να τα γυρίσεις όλα τούμπα όπως θα έκανες παλιότερα.

Είναι ουτοπικό βεβαίως να κοιτάξουμε πίσω και να μας άρεσαν όλα όσα κάναμε. Άλλωστε αλλιώς τα κοιτάμε τώρα, με κάποια χρόνια εμπειρίας στην πλάτη και ξέροντας πώς έχουν εξελιχθεί κάποιες καταστάσεις. Αλλά είναι μια καλή αρχή για να τα έχουμε καλά με τον εαυτό μας το να μην αισθανόμαστε άσχημα όταν τα θυμόμαστε. Μπορεί κάτι να αλλάζαμε αλλά τουλάχιστον δεν ντρεπόμαστε για το πώς τα χειριστήκαμε.

Πού θέλω να καταλήξω; Ότι ναι, τα βιώματα είναι κάτι που επηρεάζει τον χαρακτήρα μας και πρέπει να τα «λύνουμε» ώστε να προχωράμε μπροστά. Αλλά δεν είναι μόνο αυτό, είναι και οι δικές μας συμπεριφορές που πρέπει να αναλύουμε και να μην επαναλαμβάνουμε, όπου είναι αναγκαίο. Δεν είναι όλοι εξωτερικοί παράγοντες, υπάρχουν και κάποιοι που εξαρτώνται από εμάς και είναι στο χέρι μας να αλλαχτούν.

Είναι μεγάλο πράγμα να κοιτάς πίσω και να λες, οκ, ό,τι μπορούσα καλύτερο έκανα. Από το πιο μικρό στο πιο μεγάλο, δεν έχει σημασία. Να τα θυμάσαι και να χαμογελάς. Ή ακόμα καλύτερα να τα θυμάσαι και να γελάς! Υπάρχει άλλωστε μεγαλύτερη «επιβεβαίωση» από αυτό;