Ούτε μια μέρα πάνω από 34!

Ας κάνω rephrase. Γιατί πρέπει να πιεζόμαστε ώστε να κάνουμε τα κάθε μας γενέθλια ξεχωριστά;

Προσωπικά, όσο μεγαλώνω, αρχίζω να απολαμβάνω διαφορετικά πράγματα. Και γενικά, αλλά και στο πώς βλέπω και στο τι θέλω από τα γενέθλιά μου. Απολαμβάνω ας πούμε να διαβάζω τις ευχές που θα μου πουν οι φίλοι μου! Άλλωστε ένα τέτοιο γεγονός είναι πολύ καλή ευκαιρία να μιλήσουμε με ανθρώπους που έχουμε πολύ καιρό να τα πούμε. Και έχουμε καιρό να τα πούμε όχι γιατί ξεχνάμε ο ένας τον άλλον, αλλά γιατί η ζωή τρέχει και εμείς τρέχουμε από πίσω της να την προλάβουμε. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι δεν αγαπάμε τους φίλους μας ή ότι δεν ενδιαφερόμαστε για το τι κάνουν και αν είναι καλά.

Δεν με νοιάζει να βγω και να γλεντήσω, τι νόημα έχει; Το έκανα ποτέ στην τελική για να το κάνω τώρα; Γιατί να αλλάξω στα 34 μου;

Όπως και σε άλλα θέματα, έτσι και σε αυτό, δίνουμε πολύ περισσότερο βάρος από όσο θα έπρεπε. Κάνουμε τη ζωή μας δύσκολη και τα συναισθήματά μας χειρότερα!

Δεν συζητώ για όσους τα βάφουν μαύρα που μεγαλώνουν…Για όνομα του θεού δηλαδή…Τι θα ήθελαν, να μείνουν για πάντα 20 χρονών ή 30 χρονών; Το να μεγαλώνεις είναι άλλη φάση, γνωρίζεις άλλα πράγματα. Στάσιμοι στα 25 τι νόημα θα έχει; Βαρεμάρα μετά από λίγο, το φυσιολογικό είναι να ζητάς περισσότερα πράγματα, να ζητάς διαφορετικά πράγματα, να ζεις διαφορετικά πράγματα.

Θα ήταν εξαιρετικό αν η επιστήμη προχωρούσε τόσο που θα μας επέτρεπε να μιλήσουμε στον μελλοντικό μας εαυτό. Εγώ τώρα, στα 34, να μπορούσα να μιλήσω στον αντίστοιχο εαυτό μου των 20! Εκεί θα εκτιμούσα πολύ περισσότερο τα χρόνια που σιγά σιγά βαραίνουν την πλάτη.

Συμπέρασμα; Μην μπαίνετε στο τρυπάκι να θεωρείτε τις προσδοκίες των άλλων, δικές σας προσδοκίες. Ούτε στο πώς θα περνάτε, ούτε στο πώς θα είστε, ούτε στο πώς θα ντύνεστε, ούτε στο τι θέλετε να κάνετε. Όσο δεν ξεφτιλίζεστε (γιατί ακόμα και σε αυτά που θέλουμε υπάρχει όριο και πρέπει να το προσέχουμε), τότε μπορείτε να κάνετε ό,τι θέλετε και να είστε ευτυχισμένοι. Οι προσδοκίες και τα πιστεύω των άλλων είναι ακριβώς αυτό, των άλλων. Όχι δικά σας.

Αν εγώ στα 34 (και δύο ημερών) έπρεπε να είχα δύο παιδιά ή έπρεπε τουλάχιστον να είμαι παντρεμένη ή, αν τίποτα από τα δύο προηγούμενα δεν ισχύει, να ήμουν έξω να βρω τον άντρα για αυτά σε στυλ Sex and the City, αυτή είναι οπτική άλλων, όχι δική μου. Εγώ είμαι κοιλιόδουλη (είτε στα 15 είτε στα 25 είτε τώρα) και πήγα και έφαγα μέχρι τελικής πτώσεως και στην τελική, 11 ήμουν στο κρεβάτι μου και διάβαζα το βιβλίο μου. Και σκεφτόμουν ότι, ναι, πέρασα ωραία γενέθλια: Μίλησα με φίλους μου, έκανα την βόλτα μου, διόρθωσα εργασίες φοιτητών μου (→ γιατί αυτό θέλω να κάνω ως επάγγελμα), έφαγα ωραία και ναι, ήταν μια πολύ ωραία μέρα. Και του χρόνου λοιπόν! ☺