Ανυπεράσπιστοι

Μπράβο τους οι άνθρωποι που γλεντάνε, δεν λέω, αλλά μας έχουν ξεσκίσει μια φορά τον μήνα τέρμα οι μουσικές και τα γλέντια. Δεν μπορούμε να βρούμε ησυχία πλέον.

Σκέφτεσαι να φωνάξεις το 100. Αλλά μετά αλλάζεις γνώμη. Το έχεις καλέσει και άλλες φορές αλλά όπως διαπιστώνεις, καμία πρακτική λύση δεν υπάρχει. Άρα γιατί να τους κουράσεις κι αυτούς κυριακάτικο;

Αυτό είναι ένα μόνο από τα παραδείγματα που νιώθεις ανυπεράσπιστος, αδύναμος. Και αυτό είναι μικρό, είναι ασήμαντο μπροστά σε άλλα. Το να σου κλείνει ας πούμε κάποιος το γκαράζ είναι αμελητέο μπροστά στο ότι μπορεί να μπει ανά πάσα ώρα και στιγμής κάποιος στο σπίτι σου την ώρα που κοιμάσαι και να σε κλέψει, να σε χτυπήσει, να σε σκοτώσει.

Και μπορώ να το γενικεύσω και άλλο. Υπάρχει και το χειρότερο που πας κάπου στο εξωτερικό (ελπίζω να μην έρθει και στην Ελλάδα αυτή η συνήθεια) και το σκέφτεσαι να κυκλοφορήσεις σε πολυσύχναστο δρόμο, μήπως κάποιος τη δει θεός και ανατιναχτεί ή θελήσει να σε πατήσει με το αμάξι, έτσι, για τη φάση.

Αν κάτι με ενοχλεί στην εποχή που ζούμε, που τόσο έχει προχωρήσει η τεχνολογία, η επιστήμη, η ιατρική, είναι το ότι γινόμαστε όλο και πιο ανήμποροι. Ανήμποροι και ανυπεράσπιστοι. Δεν μπορούμε πλέον να βρούμε το δίκιο μας στα πιο απλά πράγματα, δεν μπορούμε να προστατεύουμε στους εαυτούς μας από τα πιο σημαντικά.

Σαν να μας έφυγε ο έλεγχος. Τα μικρά τα θεωρούμε πολύ μικρά για να ασχοληθούμε μαζί τους (βλέπε γλέντι) αλλά μας δυσκολεύουν αφάνταστα τη ζωή. Τα μεγάλα, που μπορεί να μας στοιχίσουν πολύ ακριβά, δεν είναι στο χέρι μας να τα προβλέψουμε και να τα αποφύγουμε, όσα μέσα και αν έχουμε στη ζωή μας.

Στην ουσία αισθάνομαι σαν να κάνουμε κύκλους. Όσο προχωράνε τα θετικά, τόσο βρίσκουν τον τρόπο να προχωράνε και τα αρνητικά. Εμείς όμως γιατί έχουμε αφήσει τα αρνητικά να μας τρώνε τόση πολύ ενέργεια;

Γιατί αυτό το πράγμα που φοβόμαστε ακόμα και τον ίσκιο μας ή όλα τα έχουμε παρατημένα γιατί «έλα μωρέ, σιγά μην γίνει τίποτα ακόμα και αν προσπαθήσουμε», είναι που μας τρώει τη ζωή. Αυτό το αίσθημα ότι είμαστε ανυπεράσπιστοι, ανήμποροι να αντιμετωπίσουμε τις καταστάσεις που μας έρχονται είναι αυτό που με τρελαίνει.

Φυσικά δεν μπορούμε να ζούμε τη ζωή μας μέσα στον φόβο, το αντιλαμβάνομαι αυτό, αυτό είναι το λογικό. Αλλά δεν μπορείς να μην σκέφτεσαι και όλα τα άλλα, δεν μπορείς να μην τρελαίνεσαι. Δεν είναι να απορείς που την ακούν οι άνθρωποι…Τι άλλο να κάνεις όταν πλέον δεν έχεις τον έλεγχο σε τίποτα;