Ο θάνατος του σεβασμού

Με περνάτε για τρελή, ε; Μην ανησυχείτε, αν το καλοσκεφτείτε είστε και εσείς ανάμεσα σε αυτούς που περνάει από το μυαλό τους το παραπάνω. Αναρωτιέστε και εσείς ανά τακτά χρονικά διαστήματα αν πάει καλά ο κόσμος. Ακόμα και αν εσείς είστε παράλογοι ορισμένες φορές (όπως όλοι μας), θα υπάρχουν περιστάσεις που θα σας φτάνουν στα όριά σας.

Το γνωρίζω καλά ότι δεν μπορούμε να είμαστε ρομποτάκια. Θα έχουμε και στιγμές που θα είμαστε σπαστικοί, θα υπάρχουν καταστάσεις που θα θέλουμε να…παρακάμψουμε προς όφελός μας, θα υπάρχουν θέματα στα οποία θα είμαστε εγωιστές. Αλλά η συχνότητα όλων των παραπάνω παίζει πολύ σημαντικό ρόλο. Και επίσης, ένα είναι το χαρακτηριστικό που διαφοροποιεί τους λογικούς από τους «άλλους»: Ο σεβασμός. Γιατί ακόμα και αν την κάνεις τη μαλακία, αν το έχεις μέσα σου να σέβεσαι πρόσωπα και καταστάσεις, αν έτσι έχεις μάθει, θα καταλάβεις ότι έχεις κάνει λάθος. Και το λάθος θα είναι η εξαίρεση και όχι ο κανόνας-όπως συμβαίνει πλέον.

Τι με έπιασε και γκρινιάζω πάλι; Θα εξηγήσω αμέσως.

Ο γάμος που λέτε είναι μια στιγμή χαράς! Επίσης, είναι τιμή όταν σε καλούν σε ένα γάμο, όταν θέλουν να μοιραστούν αυτή τη στιγμή μαζί σου. Εσύ λοιπόν τί τους απαντάς όταν πας και αντί να βλέπεις το μυστήριο, μέσα στην εκκλησία, χασκογελάς και βγάζεις selfies μαζί με άλλους 10 μαντράχαλους και βλαμμένες, κάνοντας φασαρία, αλλάζοντας θέσεις για καλύτερο φόντο και λέγοντας τα νέα σου φωναχτά; Να σου πω εγώ τι τους λες….ότι σας έχω γραμμένους και με νοιάζει μόνο η παρτάρα μου και πόσα likes θα πάρω στο instagram και στο facebook. Α, και δεν μιλάμε για 15 χρονών. Όχι, μιλάω για τις ηλικίες 30-40, που λες και τους έχουν εσώκλειστους και βρήκαν ευκαιρία να βγουν.

Αυτή η συμπεριφορά είναι κανόνας πλέον, δεν είναι εξαίρεση. Κανείς δεν νοιάζεται για κανέναν άλλον πέρα από τον εαυτό του. Κανείς δεν ξεχωρίζει πλέον τις περιστάσεις και κανείς δεν σέβεται καταστάσεις και ανθρώπους. (Καλά, το «κανείς» είναι λίγο καταχρηστικό, αλλά καταλαβαίνετε πώς το λέω!)

Αυτό είναι ένα μόνο από τα πολλά, καθημερινά παραδείγματα που δείχνουν ότι έχουμε χάσει την μπάλα για τα καλά. Αισθάνομαι ότι γράφω για το θέμα αυτό πολύ πιο συχνά από όσο θα έπρεπε και, παρόλα αυτά, πάντα έχω κάτι «καινούριο» να πω. Αυτό δεν ξέρω γιατί δεν μας προβληματίζει. Είναι γεγονός ότι δεν γίνεται να συμφωνούμε με όλους τους κανόνες που μας έχει επιβάλλει η «κοινωνία» αλλά έχουμε την επιλογή, αν δεν τους αντέχουμε, να μην παρευρισκόμαστε. Αλλά όχι, θέλουμε και την πίτα ολόκληρη και τον σκύλο χορτάτο. Θέλουμε να πάρουμε όσα περισσότερα μπορούμε και να δώσουμε πάντα τα λιγότερα.

Και αναρωτιέμαι, κλείνοντας, αυτοί οι άνθρωποι 30-40 ετών είναι που θα μας πάνε μπροστά; Πώς; Έτσι; Και κυρίως, αυτά θα τα περάσουν και στα παιδιά τους; Γιατί οι βασικές αρχές του σεβασμού, προς το οτιδήποτε και τον οποιονδήποτε, από το σπίτι ξεκινάνε. Προφανώς, η ζημιά με τις «καταπιεσμένες γενιές» και τους «επαναστάτες» έχει παραγίνει….