Η Θεατρική Ομάδα "ΑΧ" μιλά στο neolaia.gr

Μάθε τα πάντα για την παράσταση της ομάδας, εδώ!

1) Τι σας ενέπνευσε στο ανέβασμα του συγκεκριμένου έργου;

Αγγελίνα:
Για να μας εμπνεύσει ένα έργο αυτό που χρειάζεται νομίζω είναι να μας ασκήσει ενός είδους γοητεία, όχι τόσο ως προς τα θέματα που θίγει, καθώς όλα τα θέματα που θίγονται εφόσον ασχοληθεί κανείς μαζί τους είναι το ίδιο σοβαρά, όσο ως προς τον τρόπο που το θίγει. Το συγκεκριμένο έργο με γοήτευσε για το χιούμορ με το οποίο προσεγγίζει καταστάσεις τραγικές. Για την τρυφερότητα επίσης αλλά και την αντικειμενική ματιά που αντικρίζει την αδιαφορία της νεολαίας για την πραγματικότητα όπως και την ανάγκη να ξεφύγει από αυτήν, τα γηρατειά μιας νέας γενιάς χωρίς μέλλον που επαναστατεί κεκλεισμένων των θυρών μες στο μικρόκοσμό της.

Σεβίνα:
Στα αγόρια μιας παρέας δύο ζευγαριών φτάνει το χαρτί για να παρουσιαστούν στον στρατό. Αποφασίζουν, έχοντας άλλα όνειρα για τη ζωή, να την «κάνουν» για Καλιφόρνια, κι αφού χρήματα δεν έχουν ούτε για τα εισιτήρια, σχεδιάζουν να κλέψουν τον μοναχικό θείο Πέπο. Μια απλή κωμωδία καταστάσεων αποτελεί την αφορμή για το συγγραφέα να μιλήσει για θέματα υπαρξιακά, πολιτικά, θέματα ανθρωπίνων σχέσεων με έναν απλό, άμεσο κι ευχάριστο τρόπο. Αυτό για μένα ήταν και το γοητευτικότερο και πολυτιμότερο χαρακτηριστικό του έργου κι ιδιαίτερης σημασίας στη σύγχρονη και δύσκολη καθημερινότητα που ζούμε.

Γιώργος:
Είχα πολύ καιρό να γελάσω τόσο διαβάζοντας ένα νεοελληνικό έργο. Κυρίως
όμως, το ”Καλιφόρνια ντρίμιν” του Βασίλη Κατσικονούρη, επίκαιρο όσο ποτέ,
μιλάει τόσο ανάγλυφα για τις ανθρώπινες σχέσεις, που είναι σχεδόν αδύνατο να
αντισταθείς! Λες ”το ανεβάζουμε τώρα!”

Θανάσης:
Με ενέπνευσε η πολιτική διάσταση του θείου Πέπου. Ενός αόρατου, πανίσχυρου και απολύτως ιδιοτελούς χειραγωγού.

2) Η παράσταση θίγει έντονα τη σημασία του αναστοχασμού της έννοιας “ονειρεύομαι”. Γιατί πιστεύετε ότι είναι καίριας σημασίας ο αναστοχασμός αυτός στο σήμερα;

Αγγελίνα:
Στο σήμερα όπως το βιώνει ο σύγχρονος άνθρωπος είναι ανάγκη τις περισσότερες φορές να κάνει κανείς εκπτώσεις στα όνειρά του ή να ονειρευτεί υπό προϋποθέσεις. Λόγου χάρη με γνώμονα τα χρήματα ή την κοινωνική καταξίωση. «Σε σχέση με». Έτσι ονειρεύεται ο σύγχρονος άνθρωπος. Έχουμε ξεχάσει τον τρόπο που ονειρευόμασταν παιδιά. Έχουμε χάσει τη σημασία της ψυχής μας μέσα σε όλα τα άλλα. Νομίζω αυτό είναι ανάγκη να ανακαλύψουμε ξανά. Τον τρόπο να ονειρευόμαστε και πάλι αγνά, να κρατάμε ένα κομμάτι μας αμόλυντο ακόμη κι αν αυτό που ονειρευτήκαμε μοιάζει ανέφικτο.

Σεβίνα:
Όταν ομάδες μάρκετινγκ προβάλουν για δεκαετίες, την ευτυχία σ’ ένα κουτάκι αναψυκτικού, όταν βλέπουμε στη μεγάλη ή τη μικρή οθόνη «αμερικανικά όνειρα» να πετυχαίνουν, όταν δεν προλαβαίνουμε καλά-καλά να ακούσουμε τη σκέψη μας μέσα στη μέρα… Έχει μεγάλο ενδιαφέρον να κάνουμε ένα βήμα πίσω, όπως μας προτρέπει και το έργο, και να επανεξετάσουμε τα όνειρα, τους στόχους και τις συνήθειές μας.

Γιώργος:
Το να ονειρευόμαστε είναι στη φύση μας. Το τι ονειρευόμαστε είναι επιλογή. Η
εποχή μας έχει μια απίστευτη ικανότητα να διαλύει ηθικές και συναισθηματικές
πυξίδες. Μας αφήνει αποπροσανατολισμένους, συχνά χάνουμε το στόχο. Ο
επαναπροσδιορισμός των στόχων μας χρειάζεται, ο επαναπροσδιορισμός των
ονείρων μας.

Θανάσης:
Γιατί έχουμε αντικαταστήσει το «ονειρεύομαι» με το «επιλέγω μέσα από αυτά που μου προσφέρονται».

3) Τι σημαίνει για σας το “ονειρεύομαι”;

Αγγελίνα:
Σημαίνει συντηρώ την εσωτερική ζωή μου ενεργή. Κρατώ την ψυχή μου ανοιχτή, δυνατή. Δεν φοβάμαι να φάω τα μούτρα μου. Σημαίνει πιστεύω ακράδαντα σε ενός είδους φως μες στον άνθρωπο όσο κι αν απογοητεύομαι. Δεν χάνω την πίστη μου στην καλοσύνη. Σημαίνει με όλες μου τις μικρότητες δεν παύω να αγαπώ. Δεν ξεχνάω πώς ζούσα μέσα μου όταν ήμουν παιδί. Κατά κάποιο τρόπο παραμένω παιδί. Σοφό και στοχαστικό παιδί μες στον κόσμο.

Σεβίνα:
Ονειρεύομαι όταν κοιμάμαι, κι ο εγκέφαλος επεξεργάζεται τις πληροφορίες της ημέρας για να ανασυγκροτήσει τις δυνάμεις του για την επομένη. Ονειρεύομαι και κάνω ένα μικρό διάλειμμα, όταν στην δουλειά δεν με χωράνε οι τοίχοι, ότι φεύγω σε άλλα μέρη, άλλο κλίμα, άλλες καταστάσεις. Ονειρεύομαι και σχεδιάζω για όλα όσα αγαπώ, πώς θα τα εξελίξω, πώς θα τα βελτιώσω. Ονει-ρεύομαι, γράφει σ’ ένα τοίχο στη Διδότου.

Γιώργος:
Σημαίνει να συνδέεις τις βαθύτερες παιδικές σου επιθυμίες με τις πιο ουσιαστικές
ανάγκες της ενήλικής σου ζωής.

Θανάσης:
Δημιουργώ με τη φαντασία μου μία νέα κοινωνία. Το «ονειρεύομαι» είναι μία πληθυντική έννοια. Όποιος ονειρεύεται μόνο τον εαυτό του (δηλαδή τον εαυτό του να είναι μόνος) ζει έναν εφιάλτη.

4) Θεωρείται ότι ο ρόλος του θεάτρου είναι περισσότερο “διδακτικός” ή διασκεδαστικός;

Αγγελίνα:
Λυτρωτικός που συμπεριλαμβάνει και τα δυο. Μαθαίνει κανείς πραγματικά μόνο αυτό που ήδη γνωρίζει και για να συμβεί αυτό πρέπει να λευτερώσει την ψυχούλα του. Τη δελεάζει κανείς λίγο-λίγο όπως ένα τρομαγμένο ζώο. Γι’ αυτό οφείλει το θέατρο να μπορεί να μιλήσει σε μια γλώσσα κοινή. Για να καταλάβουν όλοι και να πλησιάσουν αθώοι.

Σεβίνα:
Θυμάμαι πάντα τη φράση της καθηγήτριάς μας στη σχολή, Νέλλης Καρρά. «Συμβαίνει στη σκηνή, για να μη χρειαστεί να συμβεί σε εμάς». Κι έτυχε φέτος να αναρωτηθώ κι εγώ για πρώτη φορά πραγματικά για την αξία της τέχνης και ιδιαίτερα του θεάτρου στη σύγχρονη πραγματικότητα. Και σίγουρα το θέατρο δεν μπορεί να αλλάξει τον κόσμο, όσο κι αν θα το θέλαμε. Αλλά μπορεί να αλλάξει τον άνθρωπο, δείχνοντάς του τον εαυτό του, επιτρέποντάς του την παρατήρηση και την λίγο ακόμα πιο συνειδητή ύπαρξη.

Γιώργος:
Το θέατρο είναι μια υπέροχη μηχανή παραγωγής συναισθημάτων. Με αυτήν την
έννοια δε διδάσκει, ούτε διασκεδάζει. Ενεργοποιεί την ανθρώπινή μας φύση. Δεν
υπάρχει τίποτα πιο ουσιώδες απ’ αυτό.

Θανάσης:
Το θέατρο γεννήθηκε από την Δημοκρατία και γέννησε τη Δημοκρατία. Ήταν ένας τρόπος αυτοθέσμισης της κοινωνίας. Το ότι έχει χάσει αυτόν τον ρόλο είναι προφανές ότι συμβαδίζει με την μη δημοκρατικότητα της σημερινής «Δημοκρατίας» και με την μεταλλαγή του πολίτη σε υπήκοο. Τόσο ο διασκεδαστικός όσο και ο διδακτικός είναι ρόλοι επικίνδυνοι.

5) Μιας και το “όνειρο” είναι η υπό μελέτη έννοια, ποια είναι το μεγαλύτερο δικό σας όνειρο σαν ομάδα;

Αγγελίνα:
Θα πω κάτι που πιστεύω πως μας αντιπροσωπεύει όλους ως ομάδα, είναι η ανάγκη να μιλήσουμε σε όλους τους ανθρώπους, να τους φέρουμε ένα βήμα πιο κοντά τον έναν προς τον άλλο και όλους προς το θέατρο. Και να πλησιάσουμε κι εμείς ένα βήμα τη φορά στον εαυτό μας και στον κόσμο. Ίσως έτσι αλλάξει κάτι. Ή να καταλάβουμε επιτέλους πως τίποτα δεν χρειάζεται άλλο να αλλάξει από εμάς τους ίδιους.

Σεβίνα:
Μια διαρκής καλλιτεχνική δημιουργία που περήφανα θα θέλουμε να επικοινωνήσουμε με όλο και περισσότερο κόσμο.

Γιώργος:
Να επικοινωνούμε σε κάθε δουλειά μας με όλο και περισσότερο κόσμο. Η
συνομιλία αυτή με το κοινό είναι εξέλιξη.

Θανάσης:
Εδώ ταιριάζει το «καλύφθηκα απ’ τους προηγούμενους».