Τα πανεπιστήμια είναι έτσι γιατί έτσι τα κάναμε

Είναι, ας πούμε, ουδέτερο. Το πώς γίνεται στη συνέχεια έχει να κάνει σε πολύ μεγάλο βαθμό με το πώς εμείς οι ίδιοι το αντιμετωπίζουμε, πώς το χρησιμοποιούμε, τι το κάνουμε.

Το Πανεπιστήμιο γιατί να αποτελεί εξαίρεση; Μάλιστα, είναι κάτι που ξεκινά «θετικά» από την αρχή, γίνεται για καλό, για την κοινωνία, για τους ανθρώπους. Αλλά αν με τη χρήση μας το κάνουμε σκατά, δεν φταίει αυτό, φταίμε εμείς και μόνο εμείς.

Διαβάζοντας τι έγινε πάλι στο Οικονομικό Πανεπιστήμιο που κάποια καλόπαιδα έδιωξαν εθελοντές από μια εκδήλωση, δεν μπορώ παρά να κουνήσω το κεφάλι και να πω «άντε πάλι τα ίδια». Και καθώς το λέω αυτό, βάζω και εγώ ένα λιθαράκι στο να παραμείνει το πανεπιστήμιο όπως είναι. Ντρέπομαι που το λέω, αλλά η απλή παραδοχή ότι υπάρχει πρόβλημα στο πανεπιστήμιο, δεν λύνει το πρόβλημα αυτό.

Όλα τα μεμονωμένα άτομα, σαν εμένα, νιώθουμε σαν οι τελευταίοι τροχοί της αμάξης. Και είμαστε πολλοί σαν και μένα, μην σας φαίνεται περίεργο. Αλλά έχουμε να αντιμετωπίσουμε μεγάλα θηρία, οργανωμένα, που δεν βλέπουν τις αλλαγές με καλό μάτι. Σίγουρα υπάρχουν και καθηγητές αλλά και φοιτητές που τα πονάνε τα πανεπιστήμια και θέλουν να κάνουν κάτι καλό, να πάρουν πράγματα από αυτά, αλλά και να τα φροντίσουν. Έχουν όμως να αντιμετωπίσουν και αυτοί ψηλούς τοίχους με συρματοπλέγματα.

Έχουμε να αντιμετωπίσουμε όλους αυτούς τους «παλιούς» καθηγητές. Ποιος ξέρει πώς μπήκαν..Ποιος ξέρει πώς μένουν…Ποιος ξέρει πότε θα φύγουν. Τίποτα όμως δεν κάνουν, ούτε μέιλ που λέει ο λόγος δεν κοιτάνε. Εκτός αυτού, έχουν συμμαχίες που δύσκολα χαλούν, συμμαχίες που έχουν πολλά να χάσουν αν αλλάξουν τα πράγματα.

Από την άλλη έχουμε τους αδιάφορους φοιτητές, την πλειοψηφία. Δεν τους νοιάζει αν δίπλα καίγεται ο κόσμος, σημασία έχει να μην καεί ο κώλος τους. Περνάνε και δεν ακουμπάνε, απλά ρίχνουν το επίπεδο στα τάρταρα. Τι τους νοιάζει όμως, σημασία έχει να πάρουν ΚΑΠΩΣ το χαρτί που θα λέει πτυχίο.

Παραδίπλα έχουμε και τις διάφορες παρατάξεις, κομματικές, αντιστασιακές, εναλλακτικές και όσοι κοιμούνται ξυπόλυτοι. Άλλα συμφέροντα από εκεί, έστω και αν εμείς που είμαστε απέξω δεν μπορούμε να κατανοήσουμε τι σκατά κερδίζουν με το να κάνουν μπουρδέλο τα μαθήματα, τα πανεπιστήμια, τον κόσμο όλο.

Και τα τρία παραπάνω είναι καταστάσεις χρόνων. Κάποιος τα συντηρεί, ίσως το ένα συντηρεί το άλλο. Σημασία έχει ότι δεν αλλάζουν από τη μία στιγμή στην άλλη. Και σίγουρα δεν αλλάζουν από μία φωνή εδώ και μία φωνή παραπέρα. Ποιος όμως είναι τόσο ατρόμητος ώστε να μπορέσει να κάνει ένα βήμα μπροστά; Ή μήπως αρκεί να «ισιώνει» κανείς σιγά σιγά τους μικρόκοσμούς του (ο κάθε καθηγητής το μάθημά του, ο κάθε φοιτητής αυτά που τον απασχολούν κ.ο.κ.) ώστε να φανεί πώς δουλεύει το σωστό και όλοι να το προτιμήσουν; Δεν ξέρω τι μπορεί να δουλέψει, ειλικρινά.

Προς το παρόν βλέπω μόνο το δεύτερο κάπως να κινείται και ελπίζω λίγο. Βάλτε σε αυτό ότι η συμμετοχή στις παρατάξεις και στις φοιτητικές εκλογές έχει πέσει, βάλτε και ότι πλέον οι καθηγητές ανανεώνονται, μπορεί τελικά να έρχεται η στιγμή που θα είναι η κατάλληλη για αλλαγές. Μέχρι τότε όμως, ας παλέψει ο καθένας στις μικρές του μάχες και ας ελπίζει ότι δεν θα πέσει στα δόντια του…πανεπιστημιακού κατεστημένου.