Οι 106 της Πάτρας: Το έπος της αντιγραφής

Ήμουν σε μία βάφτιση και με είχαν κλασικά στο τραπέζι με τους «νεαρούς» και έπιασα την κουβέντα με έναν διπλανό, ακαδημαϊκό και αυτόν. Εκεί λοιπόν μου έλεγε για την μπίζνα που είχαν στήσει με κάτι φίλους -ακαδημαϊκοί και αυτοί- με ακαδημαϊκές εργασίες. Είτε εξαμήνου, είτε πτυχιακές, είτε διπλωματικές, ο καλός ο μύλος όλα τα άλεθε… Απόρησα ειλικρινά με την ευκολία που μου έλεγε ότι κάνει κάτι παράνομο…Αν εγώ ήμουν τρελή και έκανα μια καταγγελία; Τέλος πάντων, μετά από κανά χρόνο, λαμβάνω ένα τηλεφώνημα από γνωστή γνωστού….Να μου προσφέρει δουλειά ήθελε…στην ίδια μπίζνα, αλλά αυτή τη φορά ξενόγλωσσα, για το εξωτερικό, ένεκα το LSE βλέπετε, μαγνήτης η πανεπιστημιάρα.

Άρα λοιπόν, αρχικά, ας καταρρίψουμε αυτόν τον μύθο ότι στο εξωτερικό δεν γίνονται αυτά. Γίνονται και παραγίνονται, γιατί αν αυτός που θα την γράψει είναι καλός, η εργασία θα είναι μοναδική και δεν θα πιαστεί για καμία λογοκλοπή. Θα είναι μια πολύ καλή εργασία, απλά όμως δεν θα είναι γραμμένη από τον σωστό φοιτητή που θα πάρει το πτυχίο.

Συνεχίζω στο θέμα των ημερών λοιπόν.

Σε αυτούς τους 106 της Πάτρας και σε αυτόν τον ένα που την πούλησε, οι ποινές που θα επιβληθούν θα είναι χάδια. Μπορεί να μην κάνουν και διαφορά καμία. Γιατί άλλωστε πόσοι και πόσοι φοιτητές δεν έχουν κάψει ολόκληρες εξεταστικές;

Και το φαινόμενο αυτό δεν είναι μόνο η αντιγραφή εργασιών. Είναι και η αντιγραφή στις απλές εξετάσεις. Γιατί από εκεί ξεκινάει το κακό. Έλα μωρέ, ας αντιγράψουμε μια ερώτηση. Έλα μωρέ, ας ανταλλάξουμε κόλλες. Καλή φάση, δεν μας είδε κανείς, τους κοροϊδέψαμε. Τόσα χρόνια επιτηρήτρια, αν όλη αυτή η δημιουργικότητα που έβλεπα στα σκονάκια διοχετευόταν κάπου αλλού, τότε θα αναδύονταν λαμπρά μυαλά στην ελληνική επιστήμη. Αλλά όχι, εγώ ήμουν η «σκύλα» που τους φώναζα και τους έπιανα. Όταν όμως, σε άσχετη φάση του εξηγούσα ότι αυτός ο στόκος που αντιγράφει από αυτούς και δεν έχει ιδέα του τι γράφει και τι κάνει, θα πάρει πτυχίο ισότιμο με το δικό τους και, ίσως, τους κλέψει και τις δουλειές αργότερα τότε άλλαζαν οι αντιδράσεις. Τότε, κατόπιν εορτής, είχα δίκιο.

Αλλά είναι κλασικό φαινόμενο να βλέπουμε μπροστά μόνο στο επόμενο πεντάλεπτο, πώς θα υπερπηδήσουμε το μικρό εμποδιάκι της κάθε εξεταστικής και της κάθε εργασίας και όχι πώς οι πράξεις μας επηρεάζουν μια σειρά γεγονότων. Είναι κλασικό φαινόμενο να χρειαζόμαστε μαστίγιο και τιμωρία για να πάμε μπροστά, αφού μας λείπει η κοινή λογική και η τσίπα.

Ξέρετε τι ωραία που θα κοβόντουσαν όλα αν μαζί με τις εργασίες, γίνονταν και παρουσιάσεις αυτών; Και αν κάτι πήγαινε στραβά, να διαγραφόταν ο φοιτητής; Ή αν αντέγραφε στις εξετάσεις, να αποκλειόταν από 3 εξεταστικές..; Να δείτε πώς έπαιρνε φωτιά ο κώλος γιατί ξαφνικά όλοι έχουν γίνει δεκτοί από μεταπτυχιακά και πρέπει να τελειώσουν.

Υπάρχει ξέρετε αυτός ο στίχος των active member που λέει στο Άκου μάνα: «Αφού δεν σέβεστε, θα με φοβάστε.» Είναι λυπηρό σε πόσα θέματα κολλάει. Κολλάει και στην εκπαίδευση λοιπόν. Αφού δεν σεβόμαστε αυτό που μας προσφέρεται και κάποιοι άλλοι θα παρακαλούσαν να το έχουν, θα φοβόμαστε λοιπόν. Αν είναι να γίνει έτσι δουλειά, ίσως και να πρέπει να το δοκιμάσουμε. Γιατί, δεν ξέρω για εσάς αλλά, εγώ δεν καταδέχομαι να είμαι «ισότιμη» με άλλους που πέρασαν και δεν ακούμπησαν. Και είναι πολλοί. Και στο LSE.