Περί αριστείας και άλλων μεγάλων ιδεών

Αυτή η ερώτηση γίνεται πιο ξεκάθαρη όταν παρατηρώ συμπεριφορές δίπλα μου (κακομαθημένα κωλόπαιδα που δεν έχουν ιδέα και όμως βγάζουν γλώσσα με αποτέλεσμα να βρίσκουν τον μπελά τους άλλοι) ή στο διαδίκτυο (βλέπε μεγάλες δηλώσεις και λόγια σε διάφορες αναρτήσεις στο facebook που νομίζεις ότι έχεις απέναντί σου φιλοσόφους που θα σώσουν την ψυχή σου από τον βάλτο της εποχής στην οποία ζούμε) ή γενικά, απλά παρακολουθώντας τις ειδήσεις.

Και αναρωτιέμαι λοιπόν: Φτάνει μια αριστεία να μας κάνει ανθρώπους;

Νομίζω πως δεν φτάνει. Καμία αριστεία δεν είναι αρκετή. Καμιά μεγάλη ιδέα που αναπαράγουμε δεν είναι αρκετή για να μας βάλει «πραγματικό» μυαλό στο κεφάλι μας. Μυαλό που θα μας κάνει ανθρώπους καλούς και «κατάλληλους» για την συνύπαρξή μας με άλλους ανθρώπους στην κοινωνία που ζούμε. Αν όχι για συνύπαρξη αρμονική, τουλάχιστον να μην ενοχλούμε και εμποδίζουμε.

Το να είναι κάποιος άριστος, δεν σημαίνει ότι είναι και καλός άνθρωπος. Το να είναι κάποιος έξυπνος, δεν σημαίνει ότι θα κάνει πάντα το καλό. Αφήστε που ακόμα και αν είναι κάποιος άριστος, δεν σημαίνει ότι είναι και έξυπνος ή ότι θα χρησιμοποιήσει όποια ευφυΐα έχει για το καλό του τόπου τούτου. Όπως είχα σχολιάσει και για την περίπτωση της Ηριάννας (τονίζω και εδώ ότι δεν παίρνω θέση για το θέμα), δεν έχει κανένα νόημα να τονίζει κανείς ότι είναι υποψήφια διδάκτορας σαν «ελαφρυντικό» ή κάτι ανάλογο, καθώς ξέρω υποψήφιους διδάκτορες (και διδάκτορες και μεγαλύτερες βαθμίδες) που η πονηριά τους και η κακία ξεχειλίζει από τα αυτιά τους.

Νομίζω ότι πριν φτάσουμε να υποστηρίζουμε την αριστεία και κάθε άλλη, ανάλογα βαρύγδουπη, ιδέα, θα πρέπει να φροντίσουμε να «μεγαλώνουμε» καλούς και σωστούς ανθρώπους. Και αυτό δεν έχει να κάνει καθόλου, μα καθόλου, με τις επιδόσεις μας στο σχολείο ή με το πόση φιλοσοφία διαβάζουμε και «αναμεταδίδουμε» στα κοινωνικά δίκτυα (μπας και τα πιστέψουμε και εμείς που τα λέμε).

Σίγουρα η εκπαίδευση και η μόρφωση, γενικότερα, θα πρέπει να έχουν σημαντικό ρόλο στην κοινωνία μας και στην ζωή ενός ανθρώπου. Αλλά δεν εξασφαλίζουν τίποτα. Και πριν φτάσουμε εκεί, υπάρχουν άλλα μικρά βηματάκια που πρέπει να γίνουν αλλά που είναι ταυτόχρονα απαραίτητα ώστε η μόρφωση και η εκπαίδευση να πέσουν πάνω σε στέρεες βάσεις και να μην γίνουν…πατίνια για ψωνάρες και αλλοπαρμένους.

Αυτό το χαρακτηριστικό μας να βλέπουμε το δέντρο και να χάνουμε το δάσος ισχύει τελικά σε όλα τα θέματα. Το πώς το αλλάζουμε, είναι άλλη ερώτηση. Το πιθανότερο πάντως είναι ότι θα πρέπει να πάθουμε για να μάθουμε, όπως σε όλα τα πράγματα.