Γιορτή της μητέρας και άλλα ανάλογα

Ένας ιδιόμορφος ρατσισμός φαίνεται μέσα από αυτές τις γιορτές. Πέραν του ότι ξαφνικά όλοι θυμούνται τις μανάδες τους και τις γυναίκες τους (κλπ.) ΜΙΑ μέρα του χρόνου (και τις υπόλοιπες, ποιος ξέρει πώς τους συμπεριφέρονται), ξαφνικά, αν δεν ανήκεις σε αυτές τις κατηγορίες που γιορτάζουν, δεν έχεις καμία αξία.

Έχω διαβάσει πολλά κείμενα για το πώς δεν είναι όλες οι γυναίκες να γίνουν μητέρες, και συμφωνώ απολύτως. Μάλιστα, κάποιες σε φτάνουν σε τέτοιο σημείο με αυτά που ακούς από το στόμα τους, που παίζει και να χρειάζεται νόμος για να τους απαγορευτεί το δικαίωμα τεκνοποίησης. Αυτό που με προβληματίζει έντονα είναι ότι πολύ μεγάλο ποσοστό τους πληθυσμού ακόμα θεωρεί ότι πρέπει να γίνει κάποια μάνα για να ολοκληρωθεί. Ή, για να το συνδέσω και με τη γιορτή της γυναίκας, πρέπει να είσαι μπιτσάρα και να μην έχεις ανάγκη κανέναν -ούτε να σου χαϊδέψει τα μαλλιά που λέει ο λόγος, αυτο-χαϊδεύεσαι μόνη σου- ειδικά αν είναι άντρας αυτός ο άλλος.

Είναι ένα θέμα το τι κρύβεται σε αυτά τα μικρά πραγματάκια, που πολλοί γιορτάζουν χωρίς να έχουν μπει στη διαδικασία να το σκεφτούν λίγο παραπάνω. Δεν υποβιβάζω κανέναν ρόλο, κανέναν άνθρωπο αλλά δεν βλέπω και τον λόγο να έχουμε τέτοιες γιορτές. Δεν βρίσκω λόγο να γιορτάζουμε τα αυτονόητα, ότι δηλαδή τώρα ανακαλύπτουμε ότι η «δουλειά» της μητέρας είναι δύσκολη ή ότι μόνο σήμερα την αγαπάμε. Ή για να το…χοντρύνω, δεν βλέπω τον λόγο να πούμε «μπράβο» για μία επιλογή.

Η γιορτή, το ευχαριστώ, φαίνονται κάθε μέρα. Στην καθημερινότητα. Όταν κάνουμε δουλειές, όταν μας εκνευρίζει, όταν αρρωσταίνει και πρέπει να την προσέχουμε. Και φυσικά, δεν ξεχωρίζει καμία γυναίκα ή μητέρα. Ούτε η γυναίκα του Τραμπ για παράδειγμα, πού είναι επίσης μητέρα.

Να, αυτά είναι τα σπαστικά. Τα δήθεν. Οι δήθεν γιορτές για το «ευχαριστώ» στις μανάδες μας. Οι δήθεν γιορτές για τη γυναίκα, οι δήθεν γιορτές για την ειρήνη, οι δήθεν γιορτές για το περιβάλλον. Αφήστε τα, ας κάνουμε καλύτερα λίγα και καλά πράξη, παρά να πούμε πολλά, απλά για να φανούμε και στο τέλος να είμαστε χειρότεροι από αυτούς τους οποίους κατηγορούμε.

Γενικότερα νομίζω ότι το έχουμε αυτό το πρόβλημα. Λέμε πράγματα, σχεδιάζουμε, αλλά λίγα από αυτά τελικά γίνονται πραγματικότητα ή συνήθεια στην καθημερινή ζωή. Ώρες ώρες μου θυμίζουμε υποψήφιες στα καλλιστεία…Θέλουμε όλοι παγκόσμια ειρήνη αλλά..ας το φροντίσει κάποιος άλλος.