AIESEC: Οι 50 ημέρες μου ως εθελόντρια στην Τυνησία!

Πώς μέσα από το πρόγραμμα εθελοντισμού της AIESEC ανακάλυψα τον εαυτό μου και επηρέασα την πόλη στην οποία ήμουν εθελόντρια.

Το κείμενο είναι της  Νεκταρία Κοντούδη

Το καλοκαίρι του 2015 καθώς έκανα check-in στο αεροδρόμιο, ήμουν σχεδόν σίγουρη πως κάνω ένα από τα μεγαλύτερα λάθη μου. Το εισιτήριο έγραφε Τύνιδα, η πρωτεύουσα της Τυνησίας.

Μάθε εδώ τα πάντα για την AIESEC!

Εκείνη την περίοδο η χώρα είχε αντιμετωπίσει αρκετά τρομοκρατικά χτυπήματα αλλά για κάποιο λόγο έμοιαζε στα μάτια μου περισσότερο μαγευτική παρά επικίνδυνη. Η απόφαση να τα αφήσω όλα πίσω για 6 εβδομάδες ήταν αυτό που με τρόμαζε περισσότερο από οτιδήποτε άλλο.
Θυμάμαι να βρίσκομαι στην πύλη μιλώντας στο τηλέφωνο με φίλους μου, που μου έλεγαν να μην μπω στο αεροπλάνο, θυμάμαι να μπαίνω στο αεροπλάνο και να σκέφτομαι την οικογένεια μου, που ενώ πάντα με στηρίζει, αυτή τη φόρα ήταν αρνητική. Δύο άτομα μου είπαν με όλη τους την ψυχή “Πήγαινε. Πήγαινε γιατί καλύτερα να μετανιώνουμε για αυτά που κάναμε πάρα για αυτά που δεν κάναμε.” Δύο άτομα, και μία μικρή φωνούλα στο κεφάλι μου με έκαναν να τα αφήσω όλα πίσω και να μπω σε αυτό το αεροπλάνο και να πάω σε μία άλλη ήπειρο για να διδάξω Αγγλικά, σε παιδιά 6-12 χρονών.
Όταν βγήκα από εκείνο το αεροπλάνο, αμέσως κατάλαβα πως η Τυνησία θα μου αλλάξει τη ζωή. Ο τρόπος που οι άνθρωποι μιλούν, γελούν, φωνάζουν, ο τρόπος που τα πάντα μυρίζουν γιασεμί και τα πάντα έχουν ζωηρά χρώματα είναι κάτι που σε αφήνει άφωνο τη στιγμή που πατάς το πόδι σου σε αυτή τη χώρα.
Έφτασα στην πόλη στην οποία θα λάμβανε χώρα το πρόγραμμά μου, στη Σφαξ. Μία πόλη τρεις ώρες μακριά από την πρωτεύουσα και όταν μπήκα στο σπίτι με υποδέχτηκαν δύο Μπαχρεινοί, ένας Γάλλος και μία Τουρκάλα, φωνάζοντας “Καλημέρα”, κάτι που τους είχε μάθει ένας Έλληνας που είχε λάβει μέρος στο πρόγραμμα πριν από εμένα. Με έκαναν να νιώσω σαν να είμαι σπίτι μου από την πρώτη μέρα, μέχρι και την τελευταία του προγράμματος

Στο ίδιο πρόγραμμα συμμετείχαν 20 άτομα από όλο τον κόσμο. Από την Κίνα έως το Μεξικό. Άτομα που είχαν ακριβώς τον ίδιο στόχο με εμένα, να είναι μέρος ενός καλύτερου κόσμου, στον οποίο δεν θα υπάρχουν παιδιά χωρίς πρόσβαση στην εκπαίδευση. Κατά τη διάρκεια της διδασκαλίας, αντιμετωπίσαμε προβλήματα όπως για παράδειγμα η δυσκολία επικοινωνίας με τους μαθητές καθώς η μόνη γλώσσα που μπορούσαν να χρησιμοποιήσουν ήταν η αραβική. Οι δυσκολίες είναι αυτές που σε κάνουν να γίνεσαι καλύτερος όμως. Μέσα σε 6 εβδομάδες καταφέραμε να μάθουμε στα παιδιά να επικοινωνούν στα αγγλικά ενώ παράλληλα τους μιλούσαμε για κοινωνικά ζητήματα όπως ο ρατσισμός αλλά και θέματα τα οποία εμείς θεωρούμε δεδομένα, όπως το να βρουν ένα στόχο για τη ζωή τους και να σκεφτούν τι θέλουν να σπουδάσουν. Μέσα σε 6 εβδομάδες, όχι μόνο τους μάθαμε αγγλικά. Τους μάθαμε να έχουν εμπιστοσύνη στις δυνατότητες τους, να μη φοβούνται να εκφράσουν αυτό που σκέφτονται, να ονειρεύονται και πάνω από όλα να χαμογελούν. Έξι εβδομάδες ίσως δεν είναι αρκετές για να λύσεις τα προβλήματα μίας κοινωνίας αλλά είναι η αρχή του να δημιουργήσεις άτομα που θα το κάνουν όλη τους τη ζωή.
Παρολαυτά, αυτά που έδωσα είναι πολύ λίγα σε σχέση με αυτά που κέρδισα σαν άνθρωπος. Είδα μέρη που δεν φανταζόμουν πως υπάρχουν, έζησα σε μία καθημερινότητα τόσο διαφορετική αλλά ταυτόχρονα τόσο ίδια με τη δική μας, δοκίμασα την παραδοσιακή τους κουζίνα με το πιο καυτερό πράγμα που έχω δοκιμάσει στη ζωή μου και ονομάζεται harissa, άκουσα τη μαγευτική μουσική τους αλλά πάνω από όλα γνώρισα ανθρώπους.

Γνώρισα ανθρώπους κάθε ηλικίας αλλά κυρίως άτομα της ηλικίας μου, μέλη της AIESEC της Τυνησίας. Ήταν άνθρωποι που από την πρώτη στιγμή με βοήθησαν σε ό,τι χρειάστηκα, άτομα με τα οποία μέχρι σήμερα θεωρώ οικογένεια μου. Είναι μαγικές οι απλές καθημερινές στιγμές κατά τις οποίες καταλαβαίνεις πόσο ίδιοι είμαστε όλοι οι άνθρωποι.

Όταν για παράδειγμα γνωρίζεις άτομα που διαβάζουν την ίδια στιγμή στα αραβικά το ίδιο βιβλίο που διαβάζεις εσύ στα ελληνικά, όταν το αγαπημένο τους τραγούδι είναι και το δικό σου αγαπημένο τραγούδι, όταν γυρίζεις σπίτι από μία κουραστική μέρα και βρίσκεις να σε περιμένει το αγαπημένο σου φαγητό. Ακόμα πιο μαγικές όμως είναι οι στιγμές που μία συζήτηση έχει τόσο ενδιαφέρον που μπορεί να κρατήσει μέχρι το ξημέρωμα, που άτομα που σε ξέρουν για έξι εβδομάδες σε μαθαίνουν και σε καταλαβαίνουν καλύτερα από άτομα που σε ξέρουν μία ζωή, που μαθαίνεις πράγματα για τον εαυτό σου που πιο πριν δεν σου είχαν περάσει από το μυαλό.

Το πιο δύσκολο πράγμα που κλίθηκα να κάνω, ήταν η στιγμή που έπρεπε να φύγω.

Είχαν οργανώσει αποχαιρετιστήριο πάρτι στο οποίο είχαν έρθει όλοι όσοι είχα γνωρίσει κατά τη διάρκεια της παραμονής μου στη Σφαξ αλλά οι μαθητές μου και οι γονείς τους, οι οποίοι με ευχαρίστησαν για όσα πρόσφερα στα παιδιά τους. Έπρεπε να πω αντίο σε άτομα τα οποία βοήθησα και με βοήθησαν αλλά κυρίως σε άτομα τα οποία σε 6 εβδομάδες κατάφεραν να μπουν πιο βαθιά στην καρδιά μου από οτιδήποτε άλλο και έτσι μπήκα σε ένα από τα βανάκια που χρησιμοποιούν για τις μεταφορές τους από τη μία πόλη στην άλλη, κάτι μικρά άσπρα βανάκια που ονομάζονται Louage και στην αρχή μισούσα αλλά στη συνέχεια τα λάτρευα και στην τελευταία μου διαδρομή από την Σφαξ στην Τύνιδα, μπορούσα να σκεφτώ μόνο μία φράση.

Ο Mark Twain είπε “Οι δυο πιο σημαντικές μέρες στη ζωή σου είναι η μέρα που γεννιέσαι και η μέρα που ανακαλύπτεις γιατί” και κάθε φορά που κάποιος με ρωτάει για την Global Volunteer εμπειρία μου είναι η φράση που νιώθω ότι την περιγράφει. Για εμένα όμως δεν ήταν μία ημέρα. ΄Ηταν και οι 50 ημέρες που έζησα στην Τυνησία. Γιατί κατάλαβα πόσο σημαντικό είναι το να προσπαθείς κάθε μέρα για μία καλύτερη κοινωνία, γιατί κατανόησα την αξία της εκπαίδευσης, κάτι που με έκανε να αγαπήσω τη σχολή μου, γιατί έζησα σε μία χώρα που τη θεωρώ πλέον σπίτι μου, γιατί γνώρισα άτομα που δεν θα ξεχάσω ποτέ, που τους συναντάω σε άλλα μέρη της γης σε κάθε ευκαιρία, γιατί έγινα πιο σίγουρη για τον εαυτό μου και η πιο δυνατή μου εκδοχή.