"Στολίσαμε" και φέτος στην Φιλοσοφική

Είναι αστείο πραγματικά πόσο μεγάλη δραστηριοποίηση υπάρχει στον χώρο της σχολής κατά την διάρκεια των εκλογών. Παιδιά γράφουν και ζωγραφίζουν σε πανό, τα οποία εν συνεχεία τοποθετούν στα αμφιθέατρα, τοιχοκολλούν αφίσες, ή τις κρεμούν από τα μπαλκόνια, και μοιράζουν από το πρωί μέχρι το βράδυ ενημερωτικά φυλλάδια με τις προγραμματικές δηλώσεις της κάθε παράταξης, έτσι ώστε να ενημερωθούμε και να πάμε να ψηφίσουμε και εμείς τις θέσεις τους. Θέσεις που όπως καταλαβαίνετε ποτέ δεν τηρήθηκαν και ούτε πρόκειται να τηρηθούν. Και προηγουμένως ανέφερα την λέξη “αστείο”, διότι δεν μπορώ να κάνω στο μυαλό μου την αντιστοιχία με την περίοδο αδράνειας που προηγήθηκε. Την περίοδο που η σχολή ασφυκτιούσε από τα σκουπίδια και οι χώροι διδασκαλίας είχαν καταστεί χωματερές και σίγουρα δεν μπορούσαν να είναι κατάλληλοι ούτε για μία ώρα μαθήματος, δυσκολεύοντας τόσο τους διδάσκοντες, όσο και εμάς τους φοιτητές.

Που ήταν εκείνη τη στιγμή τα κόμματα και οι υποσχέσεις τους; Πως εφαρμόστηκαν όλα όσα έλεγαν πριν τις εκλογές; Γιατί άδειασαν οι πάγκοι, όπου κάθονταν όλη μέρα για να προσηλυτίσουν κόσμο και να απαντήσουν στις ερωτήσεις των φοιτητών; Όλοι ανεξαιρέτως εξαφανίστηκαν από ντροπή, γιατί κατάλαβαν ότι ήταν ανίκανοι να τηρήσουν τα όσα ειπώθηκαν και γιατί σε καμία περίπτωση δεν μπορούσαν να αγωνιστούν μαζί με τους συμφοιτητές τους για να γίνει ο χώρος της σχολής βιώσιμος και λειτουργικός. Δεν υπήρξε καμία ομαδική δράση, καμία οργανωμένη αντίδραση προς τα αρμόδια για την περίσταση πρόσωπα, καμία απολύτως κίνηση. Η σχολή έφτασε στο χειρότερο σημείο που ενδεχομένως έχει φτάσει ποτέ ίδρυμα της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης. Τα σκουπίδια ξεχείλιζαν από παντού, οι τουαλέτες ήταν τοξικοί χώροι, περιττώματα ποντικιών, σκύλων και περιστεριών είχαν καταστήσει ναρκοπέδιο το έδαφος, και μέσα σε όλον αυτό το χαμό, έπρεπε να πάμε να παρακολουθήσουμε μάθημα, και να διατηρήσουμε την ψυχραιμία μας, μέσα σε όλη την παραφροσύνη της στιγμής. Κανένας εκπρόσωπος κόμματος δεν έμπαινε εκείνες τις μέρες να μιλήσει στα αμφιθέατρα. Λιγοστές μονάχα συνελεύσεις είχαν συγκροτηθεί, οι οποίες απέβησαν άκαρπες, διότι δεν επικρατούσε ο διάλογος, και ο καθένας έκλεινε τα αυτιά στην πρόταση του άλλου. Γενικά, η “συλλογικότητα” είναι λέξη άγνωστη στους περισσότερους εκεί μέσα.

Χρωματισμένοι μέχρι το μεδούλι, και τυφλωμένοι από τις θέσεις που υποστηρίζουν, οι εκπρόσωποι όλων των κομμάτων, τόσο από τα δεξιά, όσο και από τα αριστερά, επέστρεψαν στην περίοδο των εκλογών ανανεωμένοι, και χωρίς κανένα ίχνος ντροπής για την απραξία και την αδιαφορία που επέδειξαν τη στιγμή που τους χρειαστήκαμε. Και κρεμάνε αφίσες και πανό σαν να ξεχάστηκαν όλα όσα έγιναν. Και έρχονται να μας καλοπιάσουν ξανά και να εξασφαλίσουν την ψήφο μας. “Για μια καλύτερη σχολή”, λένε, αλλά σίγουρα δεν ξέρουν πως να το πετύχουν, ούτε πως να το υπηρετήσουν. Υποκριτές που αγωνίζονται για τα προσωπικά τους συμφέροντα, χρησιμοποιώντας ως ασπίδα τα συμφέροντα και το δίκιο των πολλών. Ανεύθυνοι και επιπόλαιοι επαναστάτες, χωρίς λόγο και αιτία, χωρίς στόχους και σκοπούς. Φωνάζουν για ανύπαρκτα πράγματα, πιστεύοντας πως με τη φωνή θα τους δώσουν ζωή. Και όπως οι αφίσες τους κρέμονται στην είσοδο της σχολής, έτσι θα κρεμαστεί και αυτή μελλοντικά, και θα μείνει μετέωρη χωρίς την υποστήριξη κανενός. Όλοι “αγωνίζονται” για ένα καλύτερο πανεπιστήμιο, αλλά δεν μπορούν να καταλάβουν πως με τις πράξεις τους μόνο χειρότερο μπορούν να το κάνουν.