Οι 15 καλύτερες ταινίες των 90's! (πρόταση και review)

Ταινίες με πολλά βραβεία, ταινίες που άφησαν ιστορία, ταινίες που δημιούργησαν ολόκληρα κινήματα.

Τα 90’s είχαν μία δική τους, ξεχωριστή γεύση, ακόμα και στον κινηματογράφο.

Συγκεντρώσαμε 15 προτάσεις και σας τις παρουσιάζουμε!

Ελπίζουμε να συμφωνείτε και περιμένουμε και τις δικές σας στα σχόλια!

Καλύτερες ταινίες των 90’s:

• Run Lola Run

Μία ιστορία που επαναλαμβάνεται τρεις φορές. Η Lola τρέχει, αλλά δεν είναι σίγουρο ότι θα προλάβει να σώσει τον καλό της. Το Run Lola Run, είναι κάτι περισσότερο από μία πολύ καλή ταινία των 90’s. Το σενάριο σήμερα, 17 χρόνια μετά, ίσως να φαίνεται χιλιοειπωμένο. Η Λόλα όμως ήταν η επιτομή μιας ολόκληρης ποπ κουλτούρας, μου έμελλε να διαδραματήσει σπουδαίο ρόλο στα 00’s. Κλασικό και διαχρονικό, ένα Rashomon της δεκαετίας του 90. Must.

• Μικρά εγκλήματα μεταξύ φίλων – Swallow Grave

Ο μετέπειτα διάσημος Danny Boyle (Slumdog Millionaire (2008), Trainspotting (1996), 127 ώρες (2010), 28 Μέρες Μετά (2002) κτλ) σκηνοθετεί το Swallow Grave, μία ταινία για το “Μέχρι πού μπορείτε να φτάσετε για να πάρετε αυτό που θέλετε;”. Πολύ λίγα χρήματα για μπάτζετ, ιδιαίτερη σκηνοθεσία και… το “ίδιο” κόκκινο σταθερό τηλέφωνο όπως στο Run Lola Run. Αν ξέρει κανείς που μπορώ να βρω ένα όμοιο, ας αφήσει σχόλιο!

ΥΓ: Δεν βάζω trailer, γιατί ότι βρήκα έχει ΑΠΕΙΡΑ spoilers.

• Όλα για τη μητέρα μου – All about my mother

Κατά την προσωπική μου άποψη, η πιο αναγνωρισμένη και αντιπροσωπευτική ταινία του Almodovar. Δύσκολος σκηνοθέτης, που καταπιάνεται με κοινωνικά θέματα, κυρίως αλληγορικά για μία Ισπανία που ψάχνει την κοινωνική της ταυτότητα μετά τον Φράνκο. Αν μπορούσες να συνοψίσω όλο το νόημα του Αλμοδοβάρ και του  Όλα για τη μητέρα μου σε μία φράση, θα ήταν: “Λοιπόν, όπως έλεγα, κοστίζει πολύ να είσαι αυθεντική κυρία μου. Και δε μπορείς να τσιγκουνεύεσαι, γιατί είσαι πιο αυθεντική όσο περισσότερο μοιάζεις σ’αυτό που ονειρεύεσαι”.

• Barton Fink

Βρισκόμαστε το 1991. Οι αδερφοί Κοέν προσπαθούν να τελειώσουν το Miller’s Crossing, αλλά δεν τους βγαίνει. Παγώνουν λοιπόν το πρότζεκτ, φτιάχνουν το Barton Fink, το στέλνουν στο Φεστιβάλ των Κανών και σαρώνουν τα πάντα. Έτσι απλά. Δεν λέω τίποτα άλλο, αν είσαι ψιλοσινεφίλ, να το δεις.

• Heat

Θα μου πεις: “Με κοροϊδεύεις ρε;”. Θα σου πω όχι. Αλλά είναι μία ταινία που έχει παίξει ο Αλ Πατσίνο και ο Ρόμπερτ ντε Νίρο. Μαζί. Ταυτόχρονα. Είναι αμαρτία από το θεό να μην το έχεις δει ή να το έχεις ξεχάσει ή το οτιδήποτε. Δείτε το!

• Sling Blade 

Κλασική περίπτωση 90’s. Αμερικανική οικογένεια χάνει τον πατέρα. Η μητέρα δουλεύει από το πρωί μέχρι το βράδυ, ο πιτσιρικάς εντός των άλλων προβλημάτων του, έχει να αντιμετωπίσει και τον πατριό, που είναι λίγο καθίκι. Ο Billy Bob Thornton, είναι ο τύπος, που έρχεται από το πουθενά (και συγκεκριμένα από το τρελάδικο), να βάλει ένα χεράκι.

Σκηνοθεσίας και σεναρίου του ίδιου του Thornton. Classic.

• Dead Man Walking

Επίσης μία κλασική περίπτωση 90’s, με τα ευαίσθητα κοινωνικά θέματα σε πρώτο πλάνο. Ο Sean Pean είναι θανατοποινίτης. Τη μοναξιά του και την υπεράσπιση των συμφερόντων του, αναλαμβάνει η Susan Sarandon, καλόγρια (τσίμπησε και το Όσκαρ). Η ταινία προφανώς, περιστρέφεται γύρω από τη θανατική ποινή και τις συνέπειες που έχει για την οικογένειά του.

Πολύ κλασικό, αρκετά δυνατό και συναισθηματικό, so 90’s…

• Quiz Show

Ένα τηλεπαιχνίδι. Ένα παίκτης που αποχώρησε και καταγγέλλει ότι τον έστισαν, ένας παίκτης που κερδίζει και αλλάζει η ζωή του. Τους χωρίζουν; Το κοινωνικό τους status. Τους ενώνουν; Πολλά περισσότερα από όσα νομίζαμε…

Με Ralph Fiennes και John Turturro.

Σκηνοθεσίας Robert Redford!

Πολύ ενδιαφέρουσα ταινία, με συνεχόμενες αποκαλύψεις, πλοκή που δεν κάνει κοιλιά και με αξιόλογα κοινωνικοψυχολογικά νοήματα.

• The Player

Σίγουρα μία από τις πιο “διαφορετικές” ταινίες των 90’s. Ο Robert Altman (αγαπημένος) σκηνοθετεί την ταινία που πρωταγωνιστεί ο Tim Robbins, σε ρόλο κινηματογραφικού παραγωγού που περνάει κρίση και οδηγείται σε ακρότητες. Στυλάτο, ξεχωριστό, με δόσεις σουρεαλισμού και κριτικής στην “κινηματογραφική τάξη πραγμάτων”.

Must.

• Clerks

Επειδή σε εξυπηρετούν, δεν σημαίνει ότι σε γουστάρουν. Η πιο καμένη παραγωγή της δεκαετίας του 90′, αλλά μακράν και μία από τις πιο αυθεντικές. Ανεξάρτητος αμερικάνικος κινηματογράφος στα καλύτερά του. Κωμωδία με τα όλα της, για απαιτητικούς όμως θεατές.

Οι περιπέτειες μίας καθημερινής μέρας, ενός πωλητή σε ψιλικατζίδικο και του φίλου του (πωλητή σε διπλανό βίντεο κλαμπ).

• Dances With Wolves

Πολύ κλασική ταινία, αλλά με πραγματικά ενδιαφέρουσα και πρωτότυπη πλοκή. Ο Kevin Costner, σκηνοθετεί και πρωταγωνιστεί στην ιστορική ταινία του 1990.

Στη διάρκεια του Εμφύλιου Πολέμου, ένας αξιωματικός ζητά να μετατεθεί στην παραμεθόριο κι εκεί έρχεται σ’επαφή με τον ινδιάνικο πολιτισμό

Πρόκειται αναμφισβήτητα για ταινία που στιγμάτισε τα 90’s και έδωσε άλλη έννοια στην κατηγορία western, χάρη στον συνδυασμό του επικού κινηματογραφικού στιλ και τον θαυμασμό που τρέφεις στον πρωταγωνιστή για την εθελούσια παράδοση στα ψυχικά του “θέλω”.

Έπος.

• Fear and Loathing in Las Vegas

Υπάρχουν πολλές διαφορετικές προσεγγίσεις για να εξηγήσεις αυτήν την ταινία.

Κάποιοι υποστηρίζουν ότι είναι ένας ύμνος στα ναρκωτικά. Κάποιοι άλλοι βέβαια, το ακριβώς αντίθετο. Σε αυτούς ανήκω και εγώ.

Η ταινία του Terry Gilliam, στηριγμένη στο βιβλίο του Hunter S. Thompson, είναι ένας ύμνος παράνοιας υπό την επήρεια ναρκωτικών, που συμβολίζει όμως την πραγματικότητα ενός έθνους που κοιμήθηκε υπό το χίπικο ξεσάλωμα για να ξυπνήσει με ακραίο χανγκόβερ.

Τζόνι Ντεπ (καραφλος!) και Ντελ Τόρο (σχεδόν χοντρός) αποδομούν την εποχή της αφέλειας και του “tripping” εισάγωντάς μας, στο άγχος, το φόβο και την παράνοια της επόμενης ημέρας.

Περιλαμβάνει κάποιες αρκετά δύσκολες σκηνές, που ενδέχεται να κουράσουν, για αυτό τη θεωρώ ταινία για απαιτητικό κοινό .

Παρόλ’ αυτά απόλυτο must της δεκαετίας του 90!

• Rushmore

Η αγαπημένη μου ταινία από τον Wes Anderson. Μάλλον η δεύτερη αγαπημένη μου, μετά το Mr Fox.

Θα είμαι σαφής. Δεν πρόκειται για ταινία που λες “Τι είδα τώρα”. Πρόκειται για 93 λεπτά ψυχαγωγίας, έξυπνης σκηνοθεσίας, αστείων-σουρεαλιστικών σκηνών, με τον Jason Schwartzman (προσωπική αδυναμία λόγω Bored to Death) να πρωταγωνιστεί.

Ο Max Fischer είναι ο χειρότερος μαθητής του σχολείου, αλλά απ`ότι φαίνεται έχει πολλά ταλέντα, καθώς καταφέρνει να είναι την ίδια στιγμή: συντάκτης της σχολικής εφημερίδας, πρόεδρος της Γαλλικής και Γερμανικής Λέσχης, της σκακιστικής ΄Λέσχης, της Λέσχης της αστρονομίας, αρχηγός της ομάδας ξιφασκίας και σκηνοθέτης μιας θεατρικής ομάδας την οποία έχει δημιουργήσει ο ίδιος. Μέσα σε όλα αυτά, ο Max σχεδιάζει να δημιουργήσει ένα ενυδρείο για να κατακτήσει την γυναίκα που αγαπά, έχοντας ως βοηθό τον πλούσιο φίλο του Herman Blume.

Δεν πρόκειται για αριστούργημα των 90’s, αλλά για προάγγελο της indie κουλτούρας των 00’s.

• Four Weddings and a Funeral

Εδώ πλέον μιλάμε, για το “βαθύ 90’s”. Χωρίς να πρόκειται για την κωμωδιάρα που θα πέσετε κάτω , ο Hugh Grant πρωταγωνιστεί σε κλασικό φιλμ – αντιπροσωπευτικό παράδειγμα της κατηγορίας “ρομαντική κομεντί”.

Αφού συναντιούνται σε τέσσερις γάμους και μία κηδεία, ένας Αγγλος εργένης και μια Αμερικανίδα δημοσιογράφος… (η συνέχεια στο φιλμ).

117 λεπτά, που θα περάσετε ξέγνοιαστα και όμορφα.

•  Glengarry Glen Ross 

Μιλάμε για απίστευτο κάστινγκ. Από Al Pacino και Kevin Spacey, μέχρι Ed Harris και Jack Lemmon. Στο (θεατρικό) σενάριο του David Mamet (Αδιάφθοροι, Χάνιμπαλ κτλ κτλ) και ιδιαίτερης σκηνοθεσίας James Foley.

Μια βροχερή νύχτα σε ένα θλιβερό μεσιτικό γραφείο της Νέας Υόρκης, η διοίκηση δίνει τελεσίγραφο σε μια ομάδα απεγνωσμένων πωλητών να πουλήσουν μέχρι το πρωί ακίνητα αμφίβολης αξίας, σε ανθρώπους που δεν έχουν κάποιο ιστορικό επενδύσεων σε οικόπεδα. Αυτοί που θα τα καταφέρουν θα αποκτήσουν μια λίστα με τους καλούς πελάτες. Σε περίπτωση που αποτύχουν, οι εργαζόμενοι θα απολυθούν.

Αν το σενάριο ήταν λίγο πιο δυνατό, θα μιλάγαμε για ταινιάρα, αφού η ιδέα, οι ερμηνείες και η σκηνοθεσία σκίζουν!

Αξιόλογη – διαφορετική πρόταση από τα 90’s.