Υπάρχει φως στην ομίχλη του 2014;

Στεναχωριέμαι. Στεναχωριέμαι συχνά θα μπορούσα να πω. Φταίει κάτι σε μένα ή είναι γενικό φαινόμενο της εποχής που μαστίζει και άλλους ανθρώπους; Αρκετές φορές έκανα μέσα μου αυτό τον συλλογισμό και κατέληξα στη δεύτερη άποψη. Πως είναι πρόβλημα της εποχής. Πως όχι μόνο εγώ, αλλά και άλλα πάρα πολλά άτομα έχουν τις ίδιες ανησυχίες με μένα, τους ίδιους φόβους, τις ίδιες αμφιβολίες για το αύριο, τους ίδιους προβληματισμούς, και κάνουν σκέψεις που κάνω και εγώ στην καθημερινότητά μου. Τι είναι αυτό όμως που μας ενώνει; Μήπως είναι η οικονομική κρίση; Μήπως είναι η απογοήτευση που επικρατεί λόγω σήψης και παρακμής σε όλους τους τομείς και τους κλάδους της ζωής μας; Μήπως η νωθρότητα και ο συμβιβασμός;

Ανασφάλεια ακόμη. Γιατί αισθανόμαστε ανασφάλεια; Ανασφάλεια για το κορμί μας, την εμφάνισή μας, τα “θέλω” μας, τις ιδιοτροπίες μας, τα γούστα μας, το “είναι” μας εν γένει. Γιατί να μην δείχνουμε αυτό που πραγματικά είμαστε, να είμαστε αληθινοί και να ζούμε άνευ όρων και περιορισμών, ελεύθεροι από δεσμεύσεις και στερεότυπα, δεδομένα και στοιχεία; Γιατί να μην μπορούμε να εκφραστούμε όπως πραγματικά νιώθουμε, χωρίς να φοβηθούμε για το τι θα πει ο διπλανός μας; Γιατί να διστάζουμε, να περιοριζόμαστε, να μαζευόμαστε και να μην ανοίγουμε τον εαυτό μας με τα καλά και τα κακά του; Και γιατί να στεναχωριόμαστε αν δεν αρέσουμε στους άλλους;

Αβεβαιότητα, αλίμονο… Ωραία, πάντα υπήρχε και θα εξακολουθεί να υπάρχει. Διαχρονική παγίδα με μοντέρνο αξεσουάρ. Αλλά, ποιος ο λόγος να είναι ανασταλτικός παράγοντας στη ζωή μας, την εξέλιξη και την πρόοδό μας, σαν άτομα, σαν υπάρξεις; “Όταν κάνουμε σχέδια ο Θεός γελάει” θα μας πουν πολλοί. Και; Τι πάει να πει αυτό; Σταματούμε να ονειρευόμαστε και να επιθυμούμε κάποια πράγματα στη ζωή μας; Εντάξει, η τύχη δεν μας τα φέρνει πάντα όπως θέλουμε, και κάποιες συγκυρίες μας καταστρέφουν τα σχέδια, τις ιδέες και τα όνειρα που είχαμε στο μυαλό μας. Και; Πάει να πει ότι δεν προχωράμε; Δεν ξαναονειρευόμαστε και δεν ξανατολμάμε να σκεφτούμε κάτι που μας αρέσει και το επιθυμούμε διακαώς; Ποιος είναι αυτός που θα σου πει να μην βλέπεις πέρα από το “τώρα” και να προσηλωθείς στο παρόν, αδιαφορώντας για το τι θα σου φέρει το μέλλον; Γιατί να μην κάνουμε όνειρα, να τολμούμε, να δοκιμάσουμε, να παίξουμε και ας χάσουμε; Και τι θα γίνει στο κάτω κάτω της γραφής; Θα πάθουμε, αλλά θα μάθουμε! Θα πέσουμε, αλλά θα ξανασηκωθούμε! Συν του ότι θα γίνουμε σοφότεροι και θα αποφύγουμε μελλοντικά ανάλογες παγίδες της ζωής. Θα είμαστε ώριμοι και συνειδητοποιημένοι.

Ακόμη φοβόμαστε. Φοβόμαστε να διεκδικήσουμε, να αγωνιστούμε, να εκφραστούμε, να διατυπώσουμε απόψεις, γνώμες, να κυνηγήσουμε όνειρα, να ερωτευθούμε άνευ όρων, να προβάλουμε το δίκιο μας, το δίκιο του διπλανού μας, να αντιδράσουμε στην αδικία και την ατιμία, και να φωνάξουμε το σωστό, το αληθές και πρέπον! Και τι κερδίζουμε με αυτό; Τίποτα απολύτως! Ίσα ίσα που χάνουμε κιόλας. Γινόμαστε έρμαια πεποιθήσεων και ιδεολογιών, ανωμαλιών και ιδιοτροπιών ορισμένων που κινούν τα νήματα. Αλλά καλά να πάθουμε. Τα στόματα τα έχουμε για να μιλάμε, να προτάσσουμε τα δικαιώματά μας, να φωνάζουμε για τα κακώς κείμενα, να εκφραζόμαστε, όχι για να μασάμε άκριτα όλα όσα μας πλασάρουν. Έχουμε φωνή για να επικοινωνούμε, να συζητούμε, να λύνουμε διαφορές και παρεξηγήσεις, να βρίσκουμε λύσεις στα προβλήματα και να βελτιώνουμε τις σχέσεις μας και τη ζωή μας συνολικά.

Και τέλος, ντρεπόμαστε. Ντρεπόμαστε που είμαστε Έλληνες, που αντί να πάμε ένα βήμα μπροστά κάνουμε δέκα πίσω, που όλοι μας υποτιμούν και μας περιγελούν, και που καταντήσαμε εξωγήινοι, μέσα στον κόσμο μας. Και τι κάναμε για να το αντιμετωπίσουμε; Τίποτα φυσικά. Τρωγόμαστε με τα ρούχα μας και κοιτάμε το συμφέρον μας, αδιαφορώντας για το συλλογικό συμφέρον, μη δυνάμενοι να νοήσουμε πως είμαστε μέλη ενός συνόλου, και αν δεν πάει αυτό μπροστά δεν πρόκειται να κουνηθούμε ούτε εμείς από τη θέση μας. Γιατί είμαστε εγωιστές, απατεώνες, ύπουλοι και άπληστοι. Ποτέ δεν μας φτάνουν τα λίγα και καλά. Θέλουμε τα πολλά, για την ακρίβεια, τα άπειρα. Και στο τέλος έχουμε μόνο ένα Τίποτα. Είμαστε τσακωμένοι μεταξύ μας, εξαιτίας μιας ανεκδιήγητης διχόνοιας, είμαστε τσακωμένοι με τους έξω, λόγω ασυνεννοησίας και αδυναμίας συντονισμού με τα παγκόσμια δεδομένα και ρυθμούς (και φυσικά φταίνε οι άλλοι γι’ αυτό) και έχουμε πετύχει ένα τίποτα. Και πέρα από αυτά, δίνουμε και στους ξένους το δικαίωμα να μας λένε τεμπέληδες και οκνηρούς που δεν πάμε μπροστά, τη στιγμή που βρίσκονται αλλού τα αίτια. Αλλού βαρούν τα όργανα, και αλλού χορεύει η νύφη εν ολίγοις.

Και ενώ όλα γύρω μας φαντάζουν ζοφερά, μαύρα και απροσδιόριστα, και η επιτυχία, η ανάκαμψη και η πρόοδος ουτοπικές, καλούμαστε να ανοίξουμε τα φτερά μας, μέσα σε έναν τυφώνα εξελίξεων και δεδομένων, και να έχουμε την ελπίδα ότι δεν θα σπάσουν. Πως θα γίνει όμως αυτό, αν δεν υπάρχει και η βοήθεια των προηγούμενων; Γιατί, τα έκαναν όπως τα έκαναν, δεν μπορούν να τα αλλάξουν πια, τουλάχιστον να μας βοηθήσουν να βγάλουμε εμείς την χώρα από τον βούρκο της στασιμότητας και της παρακμής. Θα σταθούν πλάι μας; Μπα, σκούρα τα πράγματα. Αν όντως ενδιαφέρονταν, θα έκαναν κάτι να αλλάξουν την κατάσταση, πριν μας την παραδώσουν στα χέρια, στην κρισιμότητα που μας την παρέδωσαν. Αυτό δηλαδή σημαίνει, ότι πρώτα θα πρέπει να τα βρούμε με τους προηγούμενους, και μετά μεταξύ μας. Να βάλουμε την τρέλα μας σε μία σειρά, και να προχωρήσουμε μέσα σε μία συνολική και πάνδημη παραφροσύνη, και όχι ο καθένας μόνος του, με την τρέλα που κουβαλάει. Γιατί τότε, θα καταλήξουμε στον γκρεμό και στο τέλμα, το τέλος, κάτι το οποίο θέλουμε να αποφύγουμε.

Αλήθεια, θα θελήσουμε και θα τολμήσουμε ποτέ να βγούμε έξω από την παραίσθηση και τη “φούσκα” στην οποία ζούμε, για να αγωνιστούμε για ένα καλύτερο αύριο, ή θα μείνουμε κοιμισμένοι την στιγμή που κάποιος άλλος σχεδιάζει το μέλλον μας; Θα περπατήσουμε στα αγκάθια, μέχρι να βγούμε από το δάσος, την σκοτεινιά, την αμάθεια και την άγνοια, ή θα συμβιβαστούμε και θα προτιμήσουμε να μείνουμε πάνω στις σάπιες σόλες που μας έδωσαν, ακίνητοι, βουβοί και ακλόνητοι; Και το θέμα δεν είναι “όταν θα ξεκινήσει ο άλλος, θα ξεκινήσω και εγώ”. Θέμα είναι να αφυπνίσω τον άλλο, και μετά να ξεκινήσουμε μαζί, να συμβαδίσουμε. Να βάλουμε κάτω τις προκείμενες, να συζητήσουμε, να διαφωνήσουμε, να παραθέσουμε επιχειρήματα, ιδέες και σχέδια. Με άλλα λόγια, να ζωντανέψουμε! Να ενεργοποιηθούμε! Να προσπαθήσουμε! Να μην μείνουμε στα λόγια, αλλά να προχωρήσουμε στις πράξεις, μακριά από εγωισμούς, οφελιμότητες, κέρδη και ηγεσίες. Όλοι μαζί, να πάμε την χώρα μας μπροστά, για να αποκτήσει πάλι την αξία που της αρμόζει. Και εμείς να αποκτήσουμε ξανά τον σεβασμό μας από τους άλλους, να ξαναονειρευτούμε, να βάλουμε και άλλους στόχους υψηλότερους, και να τους προσπεράσουμε. Να προοδεύσουμε, να καινοτομήσουμε και να ξεχωρίσουμε! Να αισθανθούμε και πάλι όμορφα με τον εαυτό μας, να βρούμε το φως που υπάρχει μέσα μας και να το αφήσουμε να λάμψει! Και ξέρετε γιατί; Γιατί το αξίζουμε…