Σκόρπιες σκέψεις με φόντο το Wembley...

 

Κάπου ανάμεσα σε άρθρα για μουσική, σινεμά, αστρολογία, animation ή μόδα, λέω να γράψω επιτέλους και στο neolaia. Η αλήθεια είναι ότι μου έλειψε να γράφω στα Ελληνικά και με εκνευρίζει άπειρα που τα τρία τέταρτα του εγκεφάλου μου έχουν καλυφθεί από αυτό το master!

Και δε λέω, είναι τέλειο να γράφεις τη μία στιγμή για διακόσμηση σπιτιού και την άλλη για τον Leonardo DiCaprio, αλλά και το Lifestyle έχει τα όριά του! Τα πολιτικά άρθρα δεν είναι του στυλ μου και τα χρόνια μου στη Νομική δεν μου λείπουν καθόλου. Πού να φανταστώ όμως όταν διάλεγα το Lifestyle ως ένα απλό μάθημα επιλογής ότι θα έβλεπα στον ύπνο μου τον Leo να κάνει παρέα με τον Σίμπα;

Ό,τι έχετε ακούσει για τα Αγγλικά πανεπιστήμια είναι αλήθεια. Είτε κάνεις μεταπτυχιακό στη δημοσιογραφία είτε στο πώς να δένεις σωστά τα κορδόνια σου (αν το ψάξω μπορεί και να υπάρχει), το αποτέλεσμα είναι το ίδιο: εργασίες και πάλι εργασίες.

Καθώς πλησιάζει το δεύτερο εξάμηνο στο τέλος του και πριν αγχωθώ ακόμη για τη διπλωματική, σκέφτομαι πόσο γρήγορα πέρασε αυτή η χρονιά. Πώς πρέπει να βρω δουλειά εδώ γιατί αν γυρίσω θα είναι όλα χειρότερα απ’ ότι τα άφησα. Πόσο μου λείπουν οι φίλες μου κι ο γάτος μου. Πόσο μου λείπει να γράφω ελληνικά άρθρα.

Μετά βέβαια συμβαίνουν διάφορα τρελά σε αυτήν την πόλη που αν μη τι άλλο με διασκεδάζουν. Εκεί που είμαι σε tour του Jack the Ripper –ναι, αυτού που ξεκοίλιαζε γυναίκες και τους έβγαζε τα εσωτερικά όργανα και όχι, δεν ήταν δική μου ιδέα να πάω- και την ώρα που εξηγεί ο ξεναγός σε ποιο στενό δρομάκι σκότωσε ο Jack το επόμενο θύμα του, περνάμε από μία pub και βλέπω το Superman να πίνει μπύρα. Γιατί δηλαδή να μη ντυθείς Superman και να πας στην τοπική pub να τα πιεις με τον φίλο σου; Θα προτιμούσα όμως τον φίλο με στολή Batman για να υπάρχει έστω μία ομοιομορφία…

Άλλοτε πάλι πετυχαίνω ζωντανό πρόγραμμα ενώ γυρνάω σπίτι. Επειδή η γραμμή μου κλασικά έχει βλάβη, παίρνω μια άλλη και κάνω μόνο 18 στάσεις να φτάσω! Και ενώ μου μένουν γύρω στις 15, μπαίνουν κάτι τύποι με κοστούμι και αρχίζουν να τραγουδούν με ρεπερτόριο από Oasis και Beatles μέχρι Bon Jovi. Αυτό ήταν. Όποιος μπαίνει στις επόμενες στάσεις γίνεται ένα με το boyband και ο συρμός μετατρέπεται σε X Factor. Με τη διαφορά ότι δεν είναι όλοι τόσο καλλίφωνοι… Επίσης το αρχικό γκρουπάκι κατεβαίνει μία στάση πριν από μένα. Φυσικά.

Όταν όμως υπάρχει ησυχία στο μετρό (σπάνιο αλλά συμβαίνει) μ’ αρέσει να χαζεύω το Wembley λίγο πριν φτάσω. Δεν ξέρω γιατί, αλλά μου φτιάχνει πάντα τη διάθεση. Δείχνει επιβλητικό έτσι που είναι φωτισμένο μέσα στο πάρκο.

Δεν γίνεται να μην εκτιμήσεις τα παράξενα και τα ωραία του Λονδίνου. Άλλωστε ήμουν από παλιά ερωτευμένη με αυτήν την πόλη και έχει και συναισθηματική αξία για μένα, για διάφορους λόγους. Τελικά όμως καταλήγω και πάλι στο ίδιο συμπέρασμα: Ακόμη και να σιγοτραγουδήσεις το Wonderwall μέσα στο μετρό, να φας cheesecake με τους καινούριους σου φίλους ή να σε πετάξει μέχρι το Wembley ο Superman με την κάπα του, πάντα θα λείπει κάτι. Και να φανταστείτε ότι δεν είμαι καν ο «Ελληνάρας του εξωτερικού», όπως συνηθίζω να λέω κάτι απροσάρμοστους (και κυριολεκτικά και μεταφορικά).

“We wait for the bell and we dream of somewhere else.”