Οι χειρότεροι αγαπημένοι μου παίκτες στην ιστορία της Ά Εθνικής

Καλησπέρα.

Το πρωτάθλημα της Superleague, το καλύτερο πιο λαμπερό ποδοσφαιρικό πρωτάθλημα της Ελλάδας ξεκίνησε!

Μου ανέθεσα να γράψω ένα αφιέρωμα. Μπήκα λοιπόν στα μεγάλα αθλητικά sites της χώρας και είδα πως το εξάντλησαν το θέμα (συγκεκριμένα ο Φρέντος με τον Καζαμία το τερμάτισε).

Θα εναποθέσω λοιπόν, έναν ελάχιστο φόρο τιμής, στους ποδοσφαιριστές παίκτες που με την παρουσία τους, με έκαναν να αγαπήσω αυτό το άθλημα που λέγεται Α’ Εθνική.

Σας παρουσιάζω λοιπόν μία ολόκληρη “αποστολή” παικτών, που αγάπησα, παρότι οι ίδιοι δεν… διακρίθηκαν ακριβώς, για τις ποδοσφαιρικές τους ικανότητες.

Προσοχή: Οι συγκεκριμένοι παίκτες, δεν μου δημιούργησαν ποτέ συναισθήματα μίσους για την ανθρώπινη ύπαρξη, τύπου Λουκά Βύντρα στα πρώτα χρόνια (στη συνέχεια κατάλαβα ότι είναι μάταιο να τσαντίζομαι  με έναν παίκτη που η ποδοσφαιρική του νοημοσύνη δεν του επιτρέπει να χτυπήσει πλάγιο).

Επίσης μη ξεχνάτε πως είμαι γεννημένος Νοέμβριο του 89, οπότε δεν θυμάμαι και πάρα πολλούς παλιούς.

• Τερματοφύλακες

Κυριάκος Τοχούρογλου: Για την απίστευτη ικανότητά του, να κρεμιέται στα δοκάρια όταν η μπάλα έφευγε 30 μέτρα πάνω

Λέμενς: Γιατί ήταν προσωπική επιλογή του Σόλιντ. Γιατί στη φάση που έχει φύγει από την εστία του στο φιλικό με τη Λίβερπουλ, αντικατοπτρίζεται όλη η μοναξιά του γκολκίπερ…

Μπεκιάι: Γιατί όταν ήταν μικρός, του είχαν πει “το μπαγκότερμα παίζει κανονικά” και έτσι καθόταν τερματοφύλακας. Από το 70ο λεπτό του αγώνα, έβγαινε μπροστά να πιάσει την κεφαλιά στα κόρνερ.

• Άμυνα

Αριστερά

Πέρσι Ολιβάρες: Γιατί τις μέρες που δεν την πάλευε στη δουλειά (και το ποδόσφαιρο δουλειά είναι), έβαζε τρία αυτογκόλ και έκανε πέναλτυ σηκώνοντας τα χέρια επειδή τον τύφλωναν οι προβολείς.

Ραούλ Μπράβο: Πολλοί ήρθαν και ξεσάλωσαν στην Ελλάδα. Μόνο ένας έπαιρνε 1,4 εκατομμύρια το χρόνο. Φήμες λένε, ότι υπήρξαν δέκα γκόμενες που βγήκαν στη Γλυφάδα και δεν τους την έπεσε. Διαθέτει το ρεκόρ συνεχόμενων “αλλαγών” σε πλάγιο άουτ σε έναν αγώνα.

Δεξιά

Τζόνι Νόβακ: Γιατί τρεις παίκτες αποσύρθηκαν πριν κλείσουν τα 33 τους. Ο Πελέ, ο Καντονά και ο Τζόνι Νόβακ, όταν πήρε το πρωτάθλημα. Ήταν Τσέχος και τον έλεγαν Τζόνι. Κόβω το λαιμό μου, ότι μια μέρα θα αποκαλυφθεί πως επρόκειτο για Βαλκάνιο ηθοποιό που έπαιζε σε πείραμα “Μπορώ να τους κάνω να πιστέψουν ότι είμαι ποδοσφαιριστής;”.

Κόφι Αμπονσά: Έπαιξε σε όλες τις ελληνικές ομάδες (και το εννοώ, γιατί ας πούμε όταν έπαιζε στην ΑΕΚ εναντίον του ΠΑΟ, στην πραγματικότητα, έπαιζε για το τριφύλλι). Τίμιος, με σιγουράκι συμβόλαιο για πολλά χρόνια στην Α’ Εθνική, ο Κόφι Αμπονσά σήκωσε κύπελλα, πανηγύρισε προκρίσεις. Ανήκει στην κατηγορία “έλα, αποκλείεται να μου δίνουν και φέτος συμβόλαιο σε μεγάλη ομάδα”.

Σέντερ Μπακ

Το τρίδυμο του Σούλη Παπαδόπουλου: Πουλόπουλος – Αγγελόπουλος – Μόρας. Που για να το περάσεις, χρειαζόσουν πολιορκητικό κριό και βομβαρδισμό από αέρα και έδαφος.

Μετά ο Πουλόπουλος έφυγε και πήγε στον Ιωνικό να βρει τον άλλο τεράστιο γίγαντα, τον Οφρυδόπουλο!

Την ίδια εποχή, στα ίδια προάστια, ο Ψωμάς έκανε καριέρα στο Αιγάλεω.

Τιμημένα ελληνικά στόπερ, που διαδέχθηκαν τη χρυσή γενιά Καλιτζάκη.

• Κέντρο

Αμυντικά χαφ

Εδώ γίνεται πανζουρλισμός. Πρώτη επιλογή για αμυντικογενές 4-5-1, θα πάρω Ρέζιτς και  Λίνκαρ, που στα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων έσπαγαν τα εργομετρικά…

Θα αναφέρω Φλάβιο Κονσεισάιο, (που εύχομαι να εκδώσει μια μέρα τις περιπέτειες ενός περιπατητή), Τσάνκο (για την γκολάρα στο Γκαλίνοβιτς), Φερούζεμ επειδή χάρισε το τρόπαιο στη Θρυλάρα και ο Τζέρεμι που ήρθε στη Λάρισα (και πρέπει να ήταν περίπου 47 χρονών). Α και ο Ταραλίδης για το πάρα πολύ δυνατό σουτ που διέθετε. Ρε, μιλάμε για πολύ δυνατό σουτ…

Δεξί εξτρέμ

Θα βάλω τον Χάρη Παππά, γιατί ήταν πολύ γρήγορος. Ρε, πολύ γρήγορος. Και επειδή διέθετε το κλασικό σπριντ Έλληνα με τη μπάλα στα πόδια: “Την πετάω μπροστά. Τρέχω. Την προσπερνάω. Γυρνάω πίσω. Τη μαζεύω. Ξανά το ίδιο, μέχρι να βγω άουτ”.

Θα επιλέξω Νόρτιν Βόουτερ, για το στυλ του, το πάχος του και γιατί ήξερε να κάνει απίστευτα την τρίπλα Ζιντάν. Άσχετα αν την έκανε χωρίς να χρειάζεται και μετά έβγαινε άουτ μόνος του…

Αριστερό εξτρέμ

Θα πω τον Νάβας. Ναι ξέρω ήταν παικταράς δεν θα πρεπε να βρίσκεται εδώ. Αλλά τον αγάπησα μετά τον πανηγυρισμό του με κωλοδάκτυλα, στο τέρμα του εναντίον του Ολυμπιακού. Στην απολογία του, δήλωσε “Εγώ απλά έδειχνα το σκορ. 1-1 ήταν…”

Θα πω Νενέ γιατί πίσω του κρύβει όλη την αλήθεια για τις μεταγραφές “βρήκαμε τον αντικαταστάτη του…” (εν προκειμένω του Τουρέ). Γελάει ο κόσμος…

Δεκάρι

Τρεις. Και εντ οφ ντισκάσιον. Τρακόσια κιλά μπάλας ο καθένας και άλλο τόσο τσόγλανοι, που κανείς δεν θα θελε να έχει στην ομάδα του.

Σανμαρτεάν, διότι έπαιξε τρία παιχνίδια. Στα δύο πέρασε όλη την ομάδα και έδωσε έτοιμα γκολ στον Κωνσταντίνου. Στο άλλο έδωσε διπλό τίτλου στη Ν. Σμυρνη. Δεν ξανάπαιξε ποτέ μπάλα.

Σανχούρχο γιατί μπήκε έπαιξε παπάδες, πέταξε ένα μπαλάκι στη Ρόμα, τσακώθηκε με όλη τη Σαλονίκη και σηκώθηκε και έφυγε.

Μαχμούντ Αμπντέλ Ραζέκ Φαντλαλάχ Σικαμπάλα. Γιατί έπαιξε μπαλάρα με τον ΠΑΟΚ, πήγε φαντάρος δύο χρόνια (!) στην Αίγυπτο και μετά έγινε (τόοοσο κλισέ) μεταγραφικό σήριαλ για τον Ολυμπιακό. Άσε που τον είχε κλεισμένο και ο Τσάκας

• Επίθεση

Και τώρα πανικός. Ξεκινάμε. Μάρτσιν Κούζμπα(μ) με το διάσημο χατ τρικ, ο γύπας ο Άλβες, ο Χέλγκι ο Σίγκουρτσον γιατί μου απέδειξε πως όλα χάνονται και όλα μπαίνουν (από άλλους) και εννοείται Φέλιξ Μπόρχα («Η σαΐτα του Εκουαδόρ». Το «καγκουρό». Η «κόμπρα». Το «μαύρο διαμάντι». Η «μηχανή των γκολ»).

Αγαπημένα φορ της Α’ Εθνικής, ήταν επίσης ο Αλέκος ο Τάτσης (με το γνωστό σήριαλ της απόκτησής του), ο Ρονάλντο Γκόμες που έπαιζε στον ΟΦΗ, αντί για την Έβερτον (γιατί για τέτοιου επιπέδου ομάδα ήταν), ο Σταύρος ο Λαμπριάκος που στο μάνατζερ ήταν D/F C και ο ένας και ανυπέρβλητος, Χρήστος Μαλαδένης.

• Προπονητής

Ίλιε Νουμιτρέσκου, γιατί ότι ώρα θέλει ξαναβρίσκει συμβόλαιο

• Τεχνικός Διευθυντής

Βέλιμιρ Ζάετς, γιατί έφερε Μίτου, Ραγκουέλ, Άντριτς, Μάριτς και Νιρέν Ντεμπά και μετά πήγε στον Πόρτσμουθ, όπου τους πήγε Κυζερίδη, Χαλκιά, Σκοπελίτη, Μπασινά και Γκέκα…

• Πρόεδρος

Πανόπουλος. Γιατί ενώ πλέον αντιμετωπίζουμε τις “ανακοινώσεις” του σαν να είναι διαβεβαιώσεις για τη μη λήψη πρόσθετων μέτρων, συνεχίζει και τις εκδίδει.

ΥΓ: Το γεγονός ότι το λέμε Superleague, δεν θα το ξεπεράσω ποτέ. Καλή σεζόν να χουμε!

ΥΓ2: Μην αρχίζετε το βρίσιμο από κάτω. Δεν είμαι τίποτα περισσότερο, από ένα αριστερό μπακ, που κάθεται στο πρώτο κάθετο δοκάρι, ενώ περιμένει την εκτέλεση κόρνερ από τον Χετεμάι.