Ποιος εξευτελίζει το επάγγελμα του Δασκάλου;

Ήθελα μέρες να γράψω γι’ αυτό το θέμα. Είναι κάτι που αφορά όλους μας, είτε γιατί είχαμε καλούς ή κακούς δασκάλους, είτε γιατί είμαστε δάσκαλοι, είτε γιατί θέλουμε να γίνουμε δάσκαλοι.

Τι εννοώ λέγοντας δάσκαλος; Εννοώ Δάσκαλος. Μπορεί να είναι στο δημοτικό, μπορεί να είναι στο γυμνάσιο και στο λύκειο, μπορεί να είναι στο πανεπιστήμιο, μπορεί όμως και να είναι και σε μία εξωσχολική δραστηριότητα που είναι σημαντική για εμάς. Τι και αν έχει διαφορετικά ονόματα (π.χ. δάσκαλος, καθηγητής, καθηγητής πανεπιστημίου, χοροδιδάσκαλος); Η σημασία είναι η ίδια και πρέπει να αποτυπώνεται πεντακάθαρα στο Δάσκαλος, με κεφαλαίο το πρώτο γράμμα. Ο Δάσκαλος πρέπει να είναι παράδειγμα για τους μαθητές του, όποια ηλικία και αν έχουν αυτοί. Πρέπει να τον κοιτάνε στα μάτια και να κρέμονται από αυτόν. Δεν πρέπει να τον φοβούνται αλλά πρέπει να τον σέβονται, κάτι το οποίο δεν μαθαίνεται αλλά κερδίζεται, γι’ αυτό είναι και πιο δύσκολο. Επιτυχία ενός δασκάλου δεν είναι απαραιτήτως η επιτυχία των μαθητών του. Είναι να τον θυμούνται ακόμα και 20 χρόνια μετά με αγάπη και θαυμασμό και να αναπολούν τις μέρες που παρακολουθούσαν τα μαθήματά του.

Είμαι τυχερή γιατί είχα και έχω πολλούς καλούς Δασκάλους. Πολύ συχνά σκέφτομαι τι μου λένε και διαπιστώνω πόσο δίκιο έχουν. Αυτή θα ήταν μεγάλη δικαίωση αν μπορούσαν να το μάθουν. Μου έχουν χαράξει την μνήμη και χαίρομαι γι’ αυτό. Αλλά ταυτόχρονα στενοχωριέμαι πάρα πολύ που βλέπω ότι τώρα το λειτούργημα του Δασκάλου έγινε επάγγελμα. Δεν θα μπορούσε να υπάρξει μεγαλύτερος ξεπεσμός. Σε όλες τις βαθμίδες. Έχω την τύχη/ατυχία να συναναστρέφομαι με πολλούς εκπαιδευτικούς. Μερικές φορές μάλιστα σε περιβάλλοντα αντίστροφων ρόλων: δεν διδάσκουν αυτοί, τους διδάσκω εγώ. Ελπίζω λοιπόν ειλικρινά να μην είναι όλοι έτσι αν και τα νέα που έρχονται από τα σχολεία δεν είναι καθόλου ελπιδοφόρα. Η εντύπωση που δίνεται είναι ότι ένα πολύ μικρό ποσοστό αγαπά αυτό που κάνει και οι υπόλοιποι το διάλεξαν για χίλιους άλλους λόγους. Αφού όμως δεν το αγαπούν, δεν μπορούν και να ανταπεξέλθουν όπως πρέπει. Γιατί όταν τα πράγματα σφίγγουν από τα παιδάκια/παιδιά/μαντράχαλους που φωνάζουν, εκεί μπαίνει η αγάπη για το επάγγελμα που σε κάνει να αντέξεις. Δεν υπάρχει καμία φόρμουλα για να λυθούν όλα δια μαγείας ούτε κάποιο περίπλοκο εκπαιδευτικό μοντέλο που μαθαίνεται στη σχολή.

Δεν ισχύουν αυτά μόνο στο σχολείο φυσικά. Στο πανεπιστήμιο τα πράγματα είναι χειρότερα. Εκεί που οι καθηγητές πρέπει να σου ανοίγουν νέες πόρτες, υπάρχουν κάποιοι που κλείνουν και τα παράθυρα. Αδιάφοροι, τρελοί επιστήμονες με τρελές γνώσεις αλλά καμία μεταδοτικότητα, βαριεστημένοι κύριοι και κυρίες που θα έπρεπε να έχουν βγει στην σύνταξη χρόνια, ακαδημαϊκοί που αντιστέκονται σθεναρά σε όλες τις νέες εξελίξεις. Άνθρωποι που είναι πολύ καλοί ερευνητές αλλά πολύ κακοί δάσκαλοι και αυτό περνάει και στην συμπεριφορά τους προς τους φοιτητές, οι οποίοι είναι χειρότεροι όταν θέλουν και από παιδάκια πρώτης δημοτικού. Και κάποιες φορές, δικαίως.

Μερικοί δεν έχουν καταλάβει ότι το να είσαι Δάσκαλος είναι σημαντικό. Φτιάχνεις ανθρώπους κατά κάποιο τρόπο, διαμορφώνεις και χαρακτήρες εκτός από το ότι μεταφέρεις γνώσεις. Δεν είναι απλά μια θεσούλα στο δημόσιο που εξασφαλίζει 3 μήνες διακοπές και γαμάτο ωράριο (τα λεφτά παίζονται πλέον). Μπορεί να μην είναι από άποψη δυσκολίας γνώσεων πολύ δυνατό επάγγελμα, αλλά είναι πολύ πιο σημαντικό από έναν υπερ-επιστήμονα κλεισμένο στο εργαστήριο του.

Παραδείγματα δυστυχώς άπειρα. Μόλις είπα τι άρθρο έχω σκοπό να γράψω, όλοι οι φίλοι μου είχαν και από 5-6 να μου πουν. Δεν μας προβληματίζει αυτό; Τους ίδιους τους δασκάλους δεν τους προβληματίζει; Δεν αναρωτιούνται τι πήγε λάθος, τι δεν κάνουν σωστό; Ή θεωρούν ότι είναι καλοί (κάτι το οποίο είναι τρεις φορές χειρότερο);

Αφήστε να γίνουν Δάσκαλοι όσοι πραγματικά το αγαπούν. Μην το βλέπετε σαν εύκολη λύση, σαν λύση ανάγκης. Και θέσεις «κλέβετε» και καλή δουλειά δεν κάνετε. Αν είστε ήδη, μην βαριέστε. Κάντε πράγματα για τα παιδιά που έχετε στα χέρια σας, βάλτε την φαντασία σας να δουλέψει και δεν θα χάσετε. Μην το κάνετε σαν τιμωρία. Και μην είστε τόσο μα ΤΟΣΟ αντιπαθητικοί (με το συμπάθιο)…Δεν είναι όλοι εχθροί σας.