Αδύναμη Ευρώπη, άβουλη Ελλάδα…

Να στρατευθούμε όλοι στο παράδοξο!

Απογοητευτική η εικόνα της Ευρώπης με τους ηγέτες της, να τονίζουν το εθνικιστικό τους προφίλ και πολιτικές. Γερμανία, Γαλλία, Αγγλία δίνουν ρεσιτάλ εγωιστικών πολιτικών, χωρίς κανείς να παρουσιάζει ένα συνολικό ευρωπαϊκό σχέδιο, κι υπό αυτά τα δεδομένα μόνο δυσεξήγητη δεν μοιάζει η διαφωνία σύνταξης προϋπολογισμού της Ε.Ε.

Μέσα σε αυτό το πλαίσιο η Ελλάδα εμφανίζεται μοιραία και άβουλη… Περιμένει τη δόση της, χωρίς καμία συγκεκριμένη πρόταση για μια ολοκληρωμένη αντιμετώπιση των οικονομικών και κυρίως, αναπτυξιακών παθογενειών της και ευρύτερα για την αντιμετώπιση τω ν προβλημάτων των χωρών του νότου και της Ένωσης ως όλων.

Η Αγγλία δεν συμμετέχει σε μια πραγματική εξέταση του ευρωπαϊκού προβλήματος. Προτιμά την ενδιαφέρουσα, αλλά από την πλευρά της Μεγάλης Βρετανίας οπωσδήποτε και υποκριτική σε μεγάλο βαθμό, κριτική για τις υψηλές αποδοχές των ευρωπαίων αξιωματούχων, αποφεύγοντας τη συζήτηση για τη μείωση των επιστροφών των εισφορών της στο ευρωπαϊκό οικοδόμημα.

Η Γερμανία αποφεύγει να κάνει τα απαραίτητα βήματα φυγής προς τα εμπρός. Ζητά αύξηση ευρωπαϊκών κονδυλίων στη νέα βιομηχανία και μείωση των πόρων υποστήριξης της αγροτικής πολιτικής που ενδιαφέρει τη Γαλλία. Το χειρότερο, αφήνει την Ελλάδα και τον ευρωπαϊκό νότο στο έλεος πνιγηρών αντικοινωνικών-αντιαναπτυξιακών οικονομικών πολιτικών επιλογών, υπηρετώντας τα μικροπολιτικά προεκλογικά συμφέροντα της παρούσας κυβερνητικής της ηγεσίας και της συντεχνιακής λογικής ανάγκες του τραπεζικού της κεφαλαίου.

Η Γαλλία κινείται σε σχετικά πιο προοδευτική κατεύθυνση. Επιθυμεί την αποτύπωση μιας περισσότερο ολιστικής ενωσιακής προσέγγισης. Δεν μπορεί, όμως, κι αυτή να αποφύγει την παράλληλη στήριξη των δικών της στενότερων εθνικών βιομηχανικών και αγροτικών συμφερόντων, στο υπερσυντηρητικό φόντο που διεξάγεται η διαπραγμάτευση, πράγμα ως κάποιο βαθμό μόνο λογικό.

 Κάπου μέσα στο πολυσύνθετο και, πάντως, μάλλον οπισθοδρομικό και σε κάθε περίπτωση σχιζοειδές ευρωπαϊκό πεδίο, υπάρχει κι ο Έλληνας Πρωθυπουργός που διαδηλώνει ότι θα… μαρκάρει στενά τους εταίρους για να λάβει το κάτι παραπάνω σε ευρωπαϊκές χρηματοδοτήσεις για την εξαετία 2014 – 2020. Ομολογεί με τον τρόπο αυτό, όμως, πως δεν έχει καταφέρει να πείσει να μην λαμβάνεται για τη χώρα ως κριτήριο καθορισμού χρηματοδοτήσεων η διετία 2007 -2009, λόγω του ότι η Ελλάδα σε σχέση με εκείνη την περίοδο είναι σήμερα μια άλλη, υπό διαρκή και βαθιά ύφεση χώρα.

Στην εξωτερική εικόνα της χώρας και στο κάδρο εκπροσώπησής της, δε, εκτός από τον Πρωθυπουργό υπάρχει μόνο ο αγαπημένος του υπουργός Οικονομικών κ. Στουρνάρας και πουθενά ο υπουργός Εξωτερικών της χώρας, σαν άλλη μια ένδειξη της λογιστικής διαχείρισης της διαπραγμάτευσης από την ελληνική πλευρά, αντί της πρόσληψής της και εφαρμογής της ως διαδικασίας διαπραγμάτευσης υπό όρους διεθνών σχέσεων και διεθνούς πολιτικής οικονομίας. Ο κ. Σαμαράς, με την επιλογή του αυτή, μένει πιστός στην πορεία που πρώτος άλλωστε χάραξε ο πρώην Πρωθυπουργός Γιώργος Παπανδρέου.

Η αδυναμία έγκαιρης σύνταξης ευρωπαϊκού προϋπολογισμού και η χρήση του ελληνικού ζητήματος από τους ισχυρούς της Ένωσης στην ευρύτερη σκακιέρα της μεταξύ των διαπραγμάτευσης, αλλά και η παρατηρούμενη παράλληλη πλήρης απουσία ελληνικής συμμετοχής στην πορεία του ευρωπαϊκού εγχειρήματος αποδεικνύουν περίτρανα ότι η σε μεγαλύτερο ή μικρότερο βαθμό λειτουργική παλιότερα Ευρωπαϊκή Ένωση βρίσκεται πέρα από το χείλος του γκρεμού, κατρακυλούσα ήδη στις απότομες κλίσεις του. Μοναδική προοπτική αυτή που ξεμακραίνει όλο και περισσότερο. Η πορεία οικονομικής, πολιτικής και ευρύτερης ενοποίησης, η επαναφορά στη σμίλευση στοιχειώδους ευρωπαϊκής ταυτότητας και συνοχής, έστω, σε επίπεδο στενότερου πυρήνα της ευρωζώνης.

Παράδοξο, αλλά αυτό που φεύγει μοιάζει να είναι αυτό που αποτελεί τη μοναδική λύση για την Ευρώπη και κατά συνέπεια και για τη χώρα μας. Μόνη ρεαλιστική ελπίδα, λοιπόν, να στοιχηθούμε όλοι οι προοδευτικοί και  έλλογοι Ευρωπαίοι πολίτες σε αυτό ακριβώς το παράδοξο. Και βαριά η ευθύνη ως προς αυτό, πρώτα από όλα, η δικιά μας, των Ελλήνων.

Μόνο που αυτό θα πρέπει να συμβεί ακόμα – και μάλιστα πολύ – πιο γρήγορα από την ταχύτητα που παρακολουθούμε να έχει αναπτύξει η μέχρι τώρα ταχύτατη αντίστροφη αντιδραστική-αντιευρωπαϊκή διαδικασία…