Παρέλαση της σκέψης

Αύριο η Θεσσαλονίκη και μεθαύριο η Αθήνα ετοιμάζονται για μια ακόμη χρονιά για τις μαθητές παρελάσεις και εγώ για μια ακόμα φορά αναρωτιέμαι τι τελικά εξυπηρετούν.

Αλήθεια έχουμε ποτέ αναρωτηθεί σε τι χρησιμεύει το να βαδίζουν παιδιά του δημοτικού και έφηβοι σαν στρατιώτες; Είναι αυτό που λένε όλοι ότι τονώνει το εθνικό αίσθημα των μαθητών ή μήπως με αυτό τον τρόπο τιμάμε τους προγόνους μας; Αμφιβάλλω και για τα δύο. Κατά την γνώμη μου είναι απλά ένα απομεινάρι της Μεταξικής περιόδου που πλέον έχει γίνει μια άνευ ουσίας παράδοση. Απ’ όσο θυμάμαι από τα μαθητικά μου χρόνια κανένας δεν έκανε παρέλαση με την σκέψη ότι τιμά τους προγόνους του. Πολλοί δεν ήξεραν καν τι πραγματικά συνέβαινε εκείνη την εποχή ή ακόμα χειρότερα προτιμούσαν να τα μάθουν από ταινίες του… Τζέημς Πάρις! Οι περισσότεροι το έβλεπαν ως μια ευκαιρία για καφέ και χαβαλέ. Απ’ όλα αυτά λοιπόν, το μόνο συμπέρασμα που μπορώ να βγάλω είναι ότι οι μαθητικές παρελάσεις είναι μια ακόμα υποκριτική στάση της Ελληνικής κοινωνίας, που προσπαθεί να κρύψει την αδιαφορία και τον φόβο για το παρελθόν κάτω από ανούσια εθνικοπατριωτικά happenings…

Κατά την γνώμη μου οι μαθητικές παρελάσεις και οι σχολικές γιορτές (που γίνονται απλά για να πουν ότι έγιναν) πρέπει να αντικατασταθούν από ανοικτές συζητήσεις, προβολές ντοκιμαντέρ, από δραστηριότητες που θα προβληματίσουν τους μαθητές. Πρέπει επιτέλους οι μαθητές να καταλάβουν ότι ένας παγκόσμιος πόλεμος δεν ξεκίνησε από το πουθενά. Ας μάθουν επιτέλους και ας προβληματιστούν για το πώς η άνοδος του Φασισμού, οι επαχθείς οικονομικοί όροι και η εθνική ταπείνωση σε μια χώρα, καθώς και μια παγκόσμια οικονομική κρίση, συντέλεσαν στην δημιουργία μιας άνευ προηγουμένου σφαγής 6 ετών! Ας γίνουν τελικά οι εθνικές μας επέτειοι αφορμή για παρελάσεις στην σκέψη των μαθητών και όχι στους δρόμους.