«Για να γυρίσει ο ήλιος» θέλει δημοκρατική-πολιτική δουλειά πολύ…

Η ουσιαστική καθημερινή δημοκρατική λειτουργία, το μόνο όπλο κατά της πολιτικής βίας και του φασισμού!

Φρικτό. Αποτρόπαιο. Η απρόκλητη επίθεση με ρίψη ποτηριού νερού εναντίον της Ρένας Δούρου και οι βάναυσες πράξεις χειροδικίας κατά της Λιάνας Κανέλλη από τον εκπρόσωπο τύπου της Χρυσής Αυγής, όπως και η εριστική δικαιολόγησή του από τον επικεφαλής της, συμβολίζει ένα από τα βαρύτερα χτυπήματα στην καρδιά – ακόμα κι αυτής της βαριά παθογενούς – ελληνικής δημοκρατίας, που με αγώνα και αίμα έχει κερδηθεί στον τόπο μας.

Οι λέξεις, το ξέρω, είναι φτωχές σε αυτές τις περιπτώσεις. Αντιλαμβάνομαι ότι κάποιοι ερμηνεύεται τα πράγματα διαφορετικά. Ελπίζω να μην είστε πολλοί σε αυτή τη γωνιά του διαδικτύου. Κι ας είναι τα… «statistics» φτωχότερα. Άλλοι θα πουν, και δικαίως ως ένα βαθμό, ότι όταν αυτά συμβαίνουν από ακραία στοιχεία, ακόμα και με την περιβολή στολής, σε πορείες και διαμαρτυρίες στο κέντρο της πρωτεύουσας δεν παίρνουν, παρά ελάχιστη, έκταση στη δημόσια συζήτηση. Από άποψη συμβολισμού δεν είναι, πάντως, ακριβώς έτσι τα πράγματα. Η άνθηση αντίστοιχων με το συγκεκριμένο περιστατικών, αν υποτιμηθούν ή αντιμετωπισθούν με πολιτική ελαφρότητα, είναι ικανή ακόμα και σε οριστικό και χωρίς επιστροφή ξεχαρβάλωμα της δημοκρατίας μας να οδηγήσει.

Μακριά από τον κακό μας εαυτό

Όσο σαφές είναι ότι η ελληνική κοινωνία έχει παράδοση πολιτικής βίας και μισαλλοδοξίας στη νεότερη και σύγχρονη ιστορία, άλλο τόσο σαφές πρέπει να καταστεί ότι δεν επιτρέπεται η οποιαδήποτε – έστω και – σκέψη επιστροφής στα χειρότερα παραδείγματα του ελληνικού πολιτικού φανατισμού. Όσοι, δε, κάνουν περίεργες συνδέσεις στο μυαλό και τις πολιτικές αντιλήψεις τους οποιασδήποτε θεωρίας περί ελληνικού-αρχαιοελληνικού θαυμασμού ή και λατρείας με τις πλέον απεχθείς μορφές πολιτικής ακρότητας, έχουν την ευκαιρία πια να επανεκτιμήσουν την κατάσταση και να συμπεράνουν το άτοπο των συλλογισμών τους, απλώς αντιπαραβάλλοντας τον δημοκρατικό πλούτο της ελληνικής και αρχαιοελληνικής ιστορίας με τον γελοίο και ταυτόχρονα εγκληματικό τσαμπουκά ορισμένων στοιχείων και πολιτικών ομάδων βίας που ομνύουν στο όνομά του.

Δε μοιάζει χρήσιμο, όμως, και κάτι άλλο. Η προσπάθεια πολλών να εκμεταλλευτούν το θλιβερό συμβάν αποκλειστικά ενόψει των εκλογών της 17ης Ιουνίου, μην καταλαβαίνοντας ότι η καταδυνάστευση της πολιτικής ζωής της χώρας από τη λογική του πρόσκαιρου μικροπολιτικού κέρδους οδηγεί συνεχώς σε υποβάθμιση της δημοκρατικής λειτουργίας. Θα απαιτηθούν πολύ ουσιαστικότεροι αγώνες και τεκμηριωμένη επιχειρηματολογία για την απεμπλοκή από την τραγωδία της ακρότητας.

Κι ακόμα περισσότερο, θα απαιτηθεί η απόδειξη της αποδοτικότητας του δημοκρατικού πολιτεύματός μας στην πράξη πέρα από τις γλαφυρές φραστικές καταδίκες. Αυτή η ευθύνη βαρύνει στο εξής την καθημερινή λειτουργία όλων μας, για να απομονωθεί στην ουσία της η απόλυτη ακρότητα, που «μετά βαΐων και κλάδων» από ορισμένους συμπολίτες μας έχει ενσκήψει στον ελληνικό κοινωνικό και πολιτικό βίο.

Και, ναι, χρειάζεται και αυτοκριτική. Ο δημοκρατικός μετασχηματισμός της ελληνικής κοινωνίας δεν ολοκληρώθηκε, δυστυχώς, ποτέ! Η σαγήνη της νωθρότητας και του νέο-ελληνικού μπρουκλισμού της εξύψωσης σε αυταξία της καλοπέρασης, οδήγησε την πλειονότητα των εκπροσώπων των δυνάμεων που ανέλαβαν το απαιτητικό δημοκρατικό έργο – κι ειδικότερα τα μέλη της εγχώριας πολιτικο-επιχειρηματικής ελίτ της τελευταίας δεκαπενταετίας – και μαζί τους την ελληνική κοινωνία, στην «κόλαση» μιας άνευ υψηλότερων πνευματικών και κοινωνικών στόχων ανούσιας καλοζωίας.

Μετά από όλα αυτά, πολλοί δείχνουν ακόμα να μην αντιλαμβάνονται ότι, για όλους τους περισσότερο ή λιγότερο τραγικά λανθασμένους λόγους, υπάρχει μη αμελητέο τμήμα της ελληνικής κοινωνίας που έφερε στο προσκήνιο του δημόσιου πολιτικού βίου την ακροδεξιά για ένα και μόνο σκοπό: να δέρνει ανεξέλεγκτα όποιον κρίνουν τα επίσημα ή μη μέλη της, σε μια κατάσταση ιδιότυπου και σίγουρα «κατάμαυρου» νέο-ελληνικού πολιτικο-κοινωνικού και ασφαλώς αντιδημοκρατικού μπάχαλου! Πιθανόν, μάλιστα, μεγαλύτερο κίνδυνο από τη λήψη ενός εκ νέου μεγάλου ποσοστού από μια ακροδεξιά οργάνωση να αποτελεί η σταθεροποίηση της σε ένα κάπως χαμηλότερο ποσοστό επαναλαμβανόμενης καταγραφής εκλογικής δύναμης, που θα την κρατήσει ενεργή σε μεγάλη διάρκεια χρόνου στο πολιτικό παιχνίδι και, το χειρότερο, στο καθημερινό κοινωνικό γίγνεσθαι.

Στο επίκεντρο η αληθινή δημοκρατική πρακτική

Η οργίλη καταγγελία και οι επικλήσεις για επικοινωνιακή αγνόηση των αντικοινωνικών ψευδο-πολιτικών δυνάμεων δεν αρκεί και το «οφθαλμός αντί οφθαλμού», που μακάρι να αποφευχθεί, το μόνο που θα κάνει θα είναι να επιτείνει το πρόβλημα. Το στοίχημα της επιβίωσης, πια, της ελληνικής κοινωνίας είναι ένα – κι ας ανοίξουν τα αυτιά τους καλά κι όσοι εκ του μακρόθεν με μια ψήφο στην κάλπη και με την κουλτούρα της εν συνεχεία συστηματικής απουσίας από τα κοινά, αρέσκονται να απαντούν εκ των υστέρων σε ένα πράγματι διεφθαρμένο πολιτικό σύστημα με τη μετατροπή της Ελλάδας σε απέραντο τσίρκο – η επανάκτηση μιας αρτιότερης δημοκρατικής λειτουργίας αποτελεί μοναδικό παράγοντα επίλυσης της βαθιάς πολυδιάστατης κοινωνικής-πολιτισμικής κρίσης, αντί της τελικής καταβαράθρωσης της εμφανώς βαριά ασθενούσας δημοκρατίας μας! Κάτι τέτοιο, όμως, απαιτεί άμεσα, από… «χθες», αποφασιστικότητα από όλους για καθημερινή έμπρακτη και αποδοτική δημοκρατική λειτουργία με αταλάντευτη συνέπεια και συνέχεια.

Διαφορετικά ειπωμένο, βρισκόμαστε την τελευταία δεκαπενταετία σε πορεία παρακμής και σήψης, κι ας το συνειδητοποιήσουμε κάποια στιγμή ότι διανύουμε μια δραματική πορεία από την (όποια) ανάπτυξη κατακτήθηκε έστω και αποσπασματικά μεταπολεμικά και μεταπολιτευτικά στην επαναφορά στην απόλυτη υπανάπτυξη! Βαδίζουμε το δρόμο της εγκαινίασης μιας νέας παγκόσμιας κατηγορίας των «υπαναπτυσσόμενων» και μόνη ελπίδα της αποφυγής του σύγχρονου γκρεμού, όχι της οικονομικής, αλλά της πνευματικής-πολιτισμικής υπανάπτυξής μας, είναι η άμεση συνειδητοποίηση της κατάστασής και η αποφυγή της πλήρους ικανοποίησης μας από τη συνήθη γενικόλογη καταγγελία, συχνά για τη συσπείρωση κομματικών-παραταξιακών ακροατηρίων, με την παράλληλη υιοθέτηση από όλους τους δημοκρατικούς πολίτες και πολιτικές δυνάμεις μιας ουσιαστικής καθημερινής και πολύπλευρα αποδοτικής δημοκρατικής συμπεριφοράς και λειτουργίας στην πράξη.

«Για να γυρίσει ο ήλιος», όπως από καιρό μας έχει μηνύσει ο ποιητής, θέλει δημοκρατική και πολιτική δουλειά πολύ…