Απόψεις | Γιατί η δική μας κρίση δεν είναι ευκαιρία

Μία φορά κι έναν καιρό, άκουγα στο πανεπιστήμιο πως σωστός επιχειρηματίας είναι αυτός που όταν οι άλλοι βλέπουν κρίση, αυτός βλέπει ευκαιρίες. Επειδή μου άρεσε σαν τσιτάτο, πάντα προσπαθούσα να το ακολουθήσω. Μάλιστα, ήταν αυτό που σκεφτόμουν κάθε φορά βλέποντας την καταιγίδα να έρχεται και έσκαγε ένα χαμόγελο στην άκρη των χειλιών μου. Όμως σιγά σιγά αποκτώ τη σιγουριά πως στην Ελλάδα, η κρίση δεν έχει περιθώρια να γίνει ευκαιρία. Εκτός κι αν σκοπεύεις να γίνεις μαυραγορίτης στην Ελλάδα της δραχμής. Ή αν παίζεις πολλά λεφτά στην χρεοκοπία μας. Τότε αλλάζει.

Επειδή οι black hat τρόποι δεν είναι του γούστου μου, επιστρέφω στην αρχική σκέψη: Στην Ελλάδα η κρίση είναι σχεδόν αδύνατο να γίνει ευκαιρία. Οι λόγοι είναι πολλοί. Από θεσμικοί, μέχρι φιλοσοφίας. Βέβαια μάλλον και οι θεσμικοί λόγοι, από πρόβλημα φιλοσοφίας πηγάζουν. Ή καλύτερα από πρόβλημα λογικής. Κοινής λογικής.

Ρε γαμώτο, μόνο εμένα μου φαίνεται αστεία η ανάπτυξη με τους φόρους στο Θεό; Μόνο εμένα μου φαίνεται παράλογη η επιχειρηματικότητα με την απεριόριστη γραφειοκρατία; Μόνο εμένα μου φαίνεται αδύνατη η πρόοδος με τέτοιου είδους συνδικαλιστές; Μόνο εμένα μου φαίνεται αδιανόητη η δημιουργία ευκαιρίας χωρίς ελπίδα; Μόνο εμένα μου φαίνεται πως ακόμη όλοι κοιτάνε το δέντρο και όχι το δάσος;

Σε κάθε περίπτωση, αυτή τη στιγμή η Ελλάδα, δε φαίνεται να παρουσιάζει ευκαιρία. Και δε φταίει καμία αγορά. Φταίνε οι κυβερνήσεις των τελευταίων 15 χρόνων που άφησαν να ριζώσει στο μυαλό των Ελλήνων η υποκουλτούρα και ο νεποτισμός των κυβερνήσεων του 80 και δεν έκαναν ούτε ένα βήμα προς τα μπροστά. Το θέμα είναι: υπάρχει κάποιος που να βλέπει φως στην άλλη άκρη του τούνελ; Και αν τη βλέπει, θα τον αφήσουν η Ελλάδα και οι Έλληνες να μας δείξει το δρόμο, ή θα του βγάλουν τα μάτια για να μην τους ξεβολέψει;