Συναίνεση για εισακτέους του 2 και συντηρητικοποίηση; Ευχαριστώ, δε θα πάρω!

Κι ενώ τα «παπαγαλάκια» διαφόρων Μ.Μ.Ε. περιγράφουν με ύμνους την πορεία της Α. Διαμαντοπούλου στο υπουργείο που διαχειρίζεται, μετά και τη συναινετική ψήφιση ενός ακόμη νέου νόμου – και πάλι πλαισίου εννοείται – για την παιδεία, η πραγματικότητα φαίνεται να είναι εντελώς διαφορετική…

Μετά την ανακοίνωση των φετινών εισακτέων στα ανώτατα ιδρύματα της χώρας, παρατηρήθηκαν εκτεταμένες αδικίες, καθώς υπήρξαν τμήματα σχολών στα οποία οι πρώτοι εισέρχονται με 17/20 και οι τελευταίοι των τμημάτων, παιδιά ειδικών κατηγοριών, όπως μέλη πολύτεκνων οικογενειών, κερδίζουν τη θέση τους στην τριτοβάθμια εκπαίδευση με βαθμολογία από 2 ως 4 στην κλίμακα του 20. Πρόκειται για τραγέλαφο, όπως καταλαβαίνει ο καθένας, εκτός βέβαια από τους αυλοκόλακες του Παιδείας!

Είναι αποδεκτό, κατανοητό, ορθό και κοινωνικά ωφέλιμο, να πριμοδοτούνται σχετικά τα παιδιά των πολύτεκνων οικογενειών, αλλά είναι απαράδεκτο άτομα που δεν παρουσίασαν κάποια ελάχιστη έστω επίδοση να καταλαμβάνουν θέσεις μαθητών που συγκέντρωσαν πολύ κοντινό αριθμό μορίων με το όριο εισαγωγής, προκαλώντας μάλιστα έλλειψη μιας υποτυπώδους έστω γνωσιακής συνοχής στο δυναμικό των ακαδημαϊκών τμημάτων.

Η προχειρότητα που δημιούργησε το συγκεκριμένο πρόβλημα συνδέεται και με το νέο νόμο, που τόσο προβλήθηκε ως αποτέλεσμα συναίνεσης των κεντρώων και δεξιών κομμάτων του κοινοβουλίου. Το ότι μια νομοθετική παρέμβαση αποτελεί αποτέλεσμα συναίνεσης, άλλωστε, δεν εξασφαλίζει και την αποτελεσματικότητά της.

Οι εμπνευστές του νέου νόμου για την παιδεία φιλοδοξούσαν σε αλλαγές προς τις νεοφιλελεύθερες προσταγές της Μπολόνιας, αλλά η υπέρμετρη φιλοδοξία της υπουργού, δεν επέτρεψε ούτε καν αυτό, κι ίσως καλύτερα από αυτή την άποψη για την παιδεία και τα παιδιά. Πρόκειται για ένα νομικό κατασκεύασμα συμβιβασμών και ισορροπιών, με μόνο ουσιαστικό αποτέλεσμα την περικοπή χρηματοδοτήσεων για την ανώτατη εκπαίδευση, το οποίο έφθασε στην οριστική του μορφή, καθοδηγημένο βασικά από την άποψη των συντηρητικών δυνάμεων και κομμάτων της χώρας στις περισσότερες πτυχές του, όπως και στο θέμα του ασύλου, με προφανές αντάλλαγμα την επικοινωνιακή άνοδο των εσο-κομματικών και ευρύτερων πολιτικών «μετοχών» της «σοσιαλ-νεοφιλελεύθερης» Α. Διαμαντοπούλου!

Αν είναι η από πολλούς επικαλούμενη ως σωτήρια προοπτική συναίνεσης να πάρει τη μορφή του προσφάτως ψηφισθέντος νόμου για την παιδεία, τότε θα είναι καλύτερο να το σκεφθούμε όλοι λίγο περισσότερο! Η συναίνεση στην εισαγωγή στα Α.Ε.Ι. και Τ.Ε.Ι. σε επιτυχόντες του 2 και σε αντιδραστικούς νόμους που υποθηκεύουν τις προοπτικές της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης, τη στιγμή που απαιτούνται προς δημιουργική και προοδευτική κατεύθυνση αλλαγές, δεν αποτελεί τον καλύτερο οδηγό για την επίλυση των πολλών άλλων χρονιζόντων προβλημάτων της ελληνικής κοινωνίας…