Πως είναι να πηγαίνεις στο μεγαλύτερο πολυκινηματογράφο της Ελλάδας...

Τα τελευταία 9 χρόνια, στη συντριπτική πλειοψηφία των περιπτώσεων που ήθελα να πάω σινεμά, επέλεγα, τα Village Cinemas στον Αγ. Ι. Ρέντη, πολύ κοντά στο σπίτι μου. Για τους λίγους Αθηναίους που δεν τα γνωρίζουν πρόκειται για τον μεγαλύτερο πολυκινηματογράφο της Ελλάδας, με 21 Αίθουσες συνολικής χωρητικότητας 4598 ατόμων. Έτσι συνέβη κι εχθές, όπου εγώ και 8 φίλοι μου φοιτητές επιλέξαμε να δούμε το blockbuster της εβδομάδας “Η Τιτανομαχία”.

Πριν φτάσω στη χθεσινή μου εμπειρία θα κάνω μια πολύ μεγάλη παρένθεση, η οποία είναι και ο λόγος που αποφάσισα να καταπιαστώ με το άρθρο, και αφορά τη συνολική εμπειρία που παίρνει κανείς πλέον στα Village Cinemas. Ο πολυκινηματογράφος άνοιξε στις 17 Δεκεμβρίου 1999 και είχα το προνόμιο να τον επισκεφθώ πρώτη φορά στις 15 Σεπτεμβρίου 2001 (τι θυμάμαι, όμως; ) για την προβολή της ταινίας Scary Movie 2. Λέω πως πρόκειται για προνόμιο, γιατί πλέον τα Village Cinemas δεν είναι όπως ήταν παλαιότερα. Σαν τεχνολογικός, κατά κανόνα συντάκτης, δεν μπορεί παρά να είμαι πολύ υπέρ της εξέλιξης αλλά σε καμία περίπτωση όταν αυτή είναι αρνητική. Τότε, όταν έμπαινες στα εκδοτήρια των Village Cinemas, μέσα από μια είσοδο που πραγματικά σε καλωσόριζε και με τον τρόπο της σε έβαζε σε ένα άλλο κλίμα. Στον έναν όροφο, της εισόδου, συναντούσε κανείς εκδοτήρια εισιτηρίων και μια μεγάλη φωτεινή επιγραφή που έλεγε “Box Office.” Το πάτωμα ήταν στρωμένο από μαύρο μάρμαρο με άσπρους κόκκους που άστραφταν, ακριβώς όπως αυτό που συναντά κανείς στο Hollywood Walk of Fame. Αφού έβγαζες το εισιτήριο σου, η έξοδος από την ουρά σε οδηγούσε σε μία μεγάλη, πλατιά και ψηλή, καθώς το κτήριο είναι ψηλοτάβανο και επιβλητικό, κυλιόμενη σκάλα η οποία με τη σειρά της σε οδηγούσε στον όροφο που βρίσκονταν οι αίθουσες. Στους τοίχους, φωτίζονταν τα posters με τα προσεχώς ενώ οι τοίχοι ήταν βαμμένοι στο χρώμα που οι άγγλοι αποκαλούν Royal Purple (αναρωτηθήκατε ποτέ όταν το αλλάξατε, γιατί ονομάστηκε Royal, και ποιό το συναίσθημα που δημιουργεί;). Στον επόμενο όροφο συναντούσες έναν άνετο χώρο με σαφώς χαμηλότερο φωτισμό, από φωτιστικά σε σχήμα αστεριού για να σε βάλει στο κλίμα της αίθουσας πριν μπεις σε αυτή. Σχετική φωτογραφία αρχείου υπάρχει και στην ιστοσελίδα των Village Cinemas και είναι αυτή. Η σκάλα ήταν από δεξιά, όπως φαίνεται η φωτογραφία.

Σήμερα τα πράγματα έχουν αλλάξει κατά πολύ. Όλος ο όροφος που φαίνεται παραπάνω, έχει πλέον τα εκδοτήρια, κατάστημα με merchandise από ταινίες (κουκλάκια, κούπες κλπ), πάγκο για “φρέσκους χυμούς” κλπ. Επίσης, στο χώρο, τα χρώματα έχουν εκλείψει από το ταβάνι και το πάτωμα. Στο βάθος που διακρίνεται ένας κόκκινος τοίχος τώρα έχουν μεταφερθεί τα εισιτήρια, και η έξοδος της ουράς αντί για τη μεγαλεπήβολη κυλιόμενη σκάλα που θα σε “ανεβάσει” να δεις την ταινία σου που λέγαμε πριν, σε ρίχνει κατευθείαν μπροστά στα ταμεία του κυλικείου, από το οποίο απουσιάζει η πανέξυπνη μαρκίζα που φαίνεται παραπάνω, έχουν μείνει μόνο οι οθόνες που δείχνουν τρέιλερ και πλέον εκτός από τρέιλερ τα “νέα nachos με διπλό τυρί”, τα “νέα πατατάκια Tsakiris Sticks”, τα “νέα παγωτά Haagen Dazs” κλπ. Αυτό το πάνω κομμάτι του τοίχου, δε, πλέον είναι βαμμένο ΓΚΡΙ. Μάλιστα, χαρούμενο, έντονο, κεφάτο, ερωτικό, περιπετειώδες ΓΚΡΙ! Οι τρεις οθόνες πάνω από την επιγραφή LOLLYWOOD έχουν φύγει, και έχουν αντικατασταθεί από μακρόστενα Banners για τις ταινίες και αδίκως προσπαθούν αν δώσουν χαρούμενο τόνο σε αυτό το ΓΚΡΙ. Το ταβάνι, δεν έχει πια αστέρια από τα οποία ξεχύνεται απαλός φωτισμός αλλά άσπρα φώτα που ρίχνουν άπλετο φώς στο χώρο σα να ήταν γραφεία. Interactive posters σαν του Stuart Little που βλέπουμε στα δεξιά έχουν μεταφερθεί στα αριστερά για κάθε σχεδόν ταινία που προβάλλεται και θα προβληθεί, και πρέπει να κάνεις ζιγκ ζαγκ διαμέσου των interactive posters για να καταλήξεις σε θέσεις αναμονής για την ταινία σου, με κερματοδέκτη, που σου κάνουν μασάζ, μπροστά από μία οθόνη Photo Play επίσης με κερματοδέκτη… Κόσμος που έπρεπε να διαμοιραστεί στα τριπλάσια τετραγωνικά, όπως προβλεπόταν το 1999 εδώ και 2,5 νομίζω χρόνια συνωστίζεται, συνεπώς, στο 1/3 αυτού.

Με τις αλλαγές, η χθεσινή εμπειρία λοιπόν, έχει ως εξής. Παρκάρεις, (ή φτάνεις με το λεωφορείο, ανάλογα) περνάς ανάμεσα από πολλές δεκάδες μηχανήματα με κερματοδέκτη από τα οποία ψαρεύει κανείς αρκουδάκια, παιχνίδια, σου λένε το μέλλον κλπ, συναντάς αρκετές καφετέριες, ανεβαίνεις τη σκάλα που φαίνεται αριστερά διαμέσου των τραπεζιών μιας ακόμη καφετέριας για να περάσεις στον επόμενο όροφο, πάλι διαμέσου των τραπεζιών μιας άλλης καφετέριας, για να καταλήξεις στο εκδοτήριο εισιτηρίων. Τα εκδοτήρια παλαιότερα ήταν αριστερά αυτής της σκάλας “έδειχναν” τα καφέ στα δεξιά τους όπως ερχόσουν από μακριά, χωρίς να χρειάζεται να κάνεις ζιγκ ζαγκ στα τραπεζάκια. (φωτογραφία κάτω, επίσης πριν τη σχετική ανακαίνιση). Σήμερα ο χώρος που είναι τα εκδοτήρια, έχει αντικατασταθεί από ένα κατάστημα που πουλά παπούτσια και έχει λιγότερη πελατεία και από ταξί σε βραχονησίδα καθώς (ώ, τι παράξενο!) είναι κλειστό τις ώρες που οι κινηματογράφοι έχουν συνήθως κόσμο.

Φτάνοντας λοιπόν στη χθεσινή μου εμπειρία, η οποία και μου έδωσε την αφορμή για να γράψω το άρθρο που εξηγώ το ιστορικό της κατάντιας, θα πω ως γνωστόν, στους κινηματογράφους ισχύει φοιτητικό εισιτήριο με την επίδειξη του πάσο, κάτι το οποίο αποφασίσαμε να εκμεταλλευτούμε.
Είναι φυσιολογικό, ότι σε έναν κινηματογράφο με 4568 θέσεις, μια ώρα αιχμής όπως το Σάββατο το βράδυ, θα κοπούν στην καλύτερη περίπτωση 1500 εισιτήρια την ώρα. Ο κινηματογράφος έχει διαθέσει 8 ταμεία στο κοινό, άρα το κάθε ταμείο πρέπει να κόψει 3,125 εισιτήρια το λεπτό για να καλύψει τη ζήτηση της ώρας. Όσοι το έχουν επισκεφθεί, θα γνωρίζουν πως υπάρχει η αναμενόμενη, άλλωστε, ουρά, για να κλείσει κανείς το εισιτήριο του και θα έχει αντιμετωπίσει πολλές φορές την πιθανότητα να έχουνε εξαντληθεί τα εισιτήρια για την προβολή που θέλει, επίσης αναμενόμενο και καθόλου κατακριτέο. Για την χρήση των πάσο ωστόσο είναι απαραίτητη ταυτοποίηση με όλους τους κατόχους πάσο, και η υπάλληλος δε δέχτηκε να μας εκδώσει 9 φοιτητικά εισιτήρια καθώς μόνο οι 2 περίμεναν από εμάς περίμεναν στην ουρά. Πολύ λογικά, και με τη συγκατάθεση της υπαλλήλου παραμερίσαμε να εξυπηρετηθεί ο υπόλοιπος κόσμος που περίμενε στην ουρά μέχρι να μαζευτεί ο υπόλοιπος λόχος.

Τελικά, μαζεύτηκε, σε ένα χώρο που επικρατεί το αδιαχώρητο, και σε μια ουρά ταμείου, μεταξύ δύο ουρών διπλανών ταμείων, αισθανόμουν γελοίος που οι φίλοι μου έπρεπε να χοροπηδήσουν χαμογελαστοί στο πίσω τέρμα της ουράς για να δει τη φάτσα τους η ταμίας και ότι δεν εξαπατάμε την εταιρία για να γλιτώσουμε ένα ευρώ. Αισθανόμουν πως ήταν ακόμη πιο γελοίο ο έλεγχος  για το κατά πόσο είναι πλαστά τα χαρτονομίσματα της στιγμή που συγκεντρώθηκαν 70 περίπου ευρώ από χαρτονομίσματα των 5, και ακόμη πιο γελοία η απόφαση της ταμία να με αγριοκοιτάξει όσο μετρούσα τα εισιτήρια, δείχνοντας κι εγώ την ίδια έλλειψη εμπιστοσύνης που εισπράττω. Λαμβάνω, λοιπόν τα εισιτήρια, μαζί με ένα κάρο διαφημιστικά φυλλάδια, που άλλα λίγα να ήταν και δε θα μπορούσα να τα σηκώσω, αλλά κάδος ανακύκλωσης για τη σαβούρα-χαρτούρα μετά τα εκδοτήρια απουσιάζει.

Οδηγήθηκα όπως περιγράφω στα ταμεία του κυλικείου, μηχανικά, σα ρομπότ, χωρίς την ύπαρξη πια της επιγραφής να με καλωσορίσει, και μετά στην αίθουσα, πριν την ταινία μου οπού παρακολούθησα 6 διαφημίσεις και 4 τρέιλερς, συνολικής διάρκειας 15 λεπτών. Τα φώτα χαμήλωσαν και μια επιγραφή που σε αντιμετωπίζει σαν εγκληματία σε προειδοποιεί, στην περίπτωση που δε γνωρίζεις το νόμο οτί απαγορεύεται να καταγράψεις το έργο με την κάμερα ακόμη και του κινητού σου, ενώ αν πιαστείς με το κινητό σου με κάμερα στην αίθουσα μπορεί να κατασχεθεί και να διωχθείς ποινικά (!) Η επιγραφή έφυγε. Η ταινία άρχισε στις 23.47 (η προβολή ήταν στις 23.30), κριτικές της μπορείτε να διαβάσετε στο rottentomatoes.com, η ταινία τελείωσε, φύγαμε…

Ευχαριστώ, λοιπόν τη Village που με κρατά σε εγρήγορση και μου αλλάζει τη διάθεση όλα αυτά τα χρόνια, φροντίζοντας να μη βαριέμαι με την ευχάριστη, και να με δυσσαρεσετεί τα μάλα τα τελευταία χρόνια, που για να δω μια ταινία πρέπει εκτός από τα εκδοτήρια να περάσω από άλλα 10-15 σημεία που με καλούν να τους τα ακουμπήσω.

Δε μπορεί να αναρωτιέται ο διευθυντής του κινηματογράφου για το τι δε γίνεται σωστά και ο κόσμος δεν επιλέγει να πληρώσει για να πάει σινεμά. Όχι πριν από 30 οπού δε θα μπορούσα να γνωρίζω τη γινόταν, αλλά πριν από 3 χρόνια η επίσκεψη μου στον κινηματογράφο αυτό με γέμιζε. Τώρα είναι πολύ χειρότερη από το να κάτσω σπίτι μου και να δώ DVD.

Συντάκτης: Αλέξανδρος Ιγνατίου