Πορταριά | Ευλογημένος τόπος

Ό,τι κι αν έχετε ακούσει για την Πορταριά, είναι λίγο. Στο πανέμορφο πηλιορείτικο χωριό, οι λέξεις δεν αρκούν, τα συναισθήματα δεν στερεύουν και ο παράδεισος παύει να είναι άπιαστο όνειρο… Θα χάσετε την ευκαιρία να το ζήσετε;

Γνώριζα για το Πήλιο όλα όσα ξέρουν όσοι δεν το έχουν επισκεφθεί· ένα μέρος που φημίζεται για τον αρμονικό συνδυασμό βουνού και θάλασσας. Ωστόσο, ποτέ μου δεν είχα φανταστεί την ομορφιά που αντίκρισα από τις πρώτες κιόλας στροφές, ανεβαίνοντας στο όρος των Κενταύρων.

Τα χιόνια που συνάντησα στο δρόμο δεν πτόησαν το ασφαλές και λειτουργικό «συνοδοιπόρο» μου Volvo XC60. Παραδομένη στις πάλλευκες πλαγιές που αγκάλιαζαν το λιμάνι του Βόλου, αποζημιώθηκα πλήρως όταν ξεπρόβαλε μπροστά μου ένα γραφικό χωριό. Η Πορταριά! Χτισμένη ανάμεσα σε δέντρα, λουλούδια, βρύσες και τρεχούμενα νερά, μαγεύει με την καταπληκτική της θέα στον Παγασητικό. Στην είσοδο του οικισμού πάρκαρα το άνετο και ευέλικτο crossover και αποφάσισα, πεζή πλέον, να ξετρυπώσω κάθε καλντερίμι!

ΠΟΡΤΑΡΙΑ

Φτάνοντας στην κεντρική πλατεία της Πορταριάς, το κτήριο του δημαρχείου με εξέπληξε. Ξεχωριστό και προσεγμένο, αποτελεί εξαιρετικό δείγμα πηλιορείτικης αρχιτεκτονικής. Απέναντί του, το Ιστορικό και Λαογραφικό Μουσείο στεγάζεται στο Αρχοντικό Ζούλια και προσφέρει ένα γοητευτικό ταξιδάκι στα περασμένα μέσα από φωτογραφίες, αντικείμενα και κειμήλια…

Έχοντας πάρει μια γεύση από την ιστορία του τόπου και έπειτα από μια μικρή στάση στον Γυναικείο Αγροτουριστικό Συνεταιρισμό Πορταριάς, που βρίσκεται σε απόσταση αναπνοής -στον οποίο δεν αντιστάθηκα στην αγορά του περίεργου τοπικού μεζέ για τσίπουρο, «τσιτσίραβλα»!- βρέθηκα επιτέλους στην Πλατεία Μελίνας Μερκούρη.

Περικυκλωμένη από ταβερνάκια και ξενώνες, «κρύβει» έναν μικρό θησαυρό∙ το Θεοξένεια. Προπολεμικά υπήρξε ένα από τα πολυτελέστερα ξενοδοχεία των Βαλκανίων, το οποίο καταστράφηκε όταν οι Γερμανοί έκαψαν το χωριό κατά τον Β΄ Παγκόσμιο. Σήμερα, η Grecotel έχει αναλάβει την αναπαλαίωσή του διατηρώντας την αίγλη του παρελθόντος.

Ακολουθώντας πιστά το ανηφορικό καλντερίμι κατόρθωσα να εντοπίσω το Αθανασάκειο Νηπιαγωγείο, το πρώτο που ιδρύθηκε στην Ελλάδα, μα ευθύς την προσοχή μου τράβηξε το Αρχοντικό του Αθανασάκη, λίγα μέτρα πιο πέρα! Πέρασα τη βαριά καγκελόπορτα και αφέθηκα στο μεγαλείο του κτηρίου. Αριστοκρατικό, με περίτεχνα ψευτοπαράθυρα (χαρακτηριστικό πηλιορείτικης αρχιτεκτονικής) που μαρτυρούν μεράκι και έμπνευση, ξύλο και πέτρα που ζευγαρώνουν αρμονικά!

Πράγματι, ο τόπος στην Πορταριά είναι γεμάτος αρχοντικά, τα περισσότερα από τα οποία λειτουργούν πλέον ως ξενώνες. Ορθώνονται καμαρωτά και μας μεταφέρουν σε ένδοξες εποχές κάπου στα μισά του 18ου αι. με άρχοντες και εύπορους εμπόρους, να αξιοποιούν τα μυστικά που έμαθαν «ξενιτεμένοι» στην Αίγυπτο…

Του Ναουμίδη, του Χατζηαργύρη, το εγκαταλελειμμένο του Σπυρίδη και το υπό ανακαίνιση Δεσποτικό… όλα τους υπέροχα και επιβλητικά, προκαλούν θαυμασμό και προδίδουν τον πλούτο και την ευμάρεια του χτες. Έξω από το τελευταίο, διέκρινα την εντυπωσιακή βρύση του Παπαδιαμάντη, απ’ όπου έπινε νερό ο περίφημος συγγραφέας. Βλέπετε, εδώ, αρχοντικά και πετρόχτιστες βρύσες, ξεφυτρώνουν σε κάθε γωνιά!

Ωστόσο, οι δελεαστικές μυρωδιές προκάλεσαν την όσφρησή μου και με παρέσυραν πάλι στην κεντρική πλατεία… Δεν άργησα να βρεθώ στου Κρίτσα, όπου οι παραδοσιακές λιχουδιές με έβαλαν σε πειρασμό να τις δοκιμάσω!

Χορτασμένη πια από γεύσεις και εικόνες συνέχισα τη βόλτα μου στα καλντερίμια. Δεν μου είχε μείνει άλλωστε πολύς χρόνος, μιας και σε λιγάκι θα νύχτωνε. Με δυσκολία κατάφερα μέσα στο σκοτάδι να διακρίνω το εκκλησάκι της Παναγίας Πορταρέας, από το οποίο πήρε το όνομά του το χωριό.

Προχωρώντας πιο πάνω συνάντησα τον καταρράκτη Καραβό· στον ήχο των νερών του, τη θέα του Παγασητικού, τα παραμυθένια σπιτάκια και εκείνο το ασύλληπτο σκηνικό των χιονισμένων βουνοπλαγιών που φλέρταραν με τη θάλασσα… ερωτεύτηκα την Πορταριά!

ΧΑΝΙΑ-ΧΙΟΝΟΔΡΟΜΙΚΟ

Το επόμενο πρωί φόρτωσα στο ευρύχωρο Volvo μου τον εξοπλισμό του σκι και κίνησα για το χιονοδρομικό Αγριόλευκες, μόλις 12 χλμ. από την Πορταριά. Έκανα μία μικρή στάση στα Χάνια, όπου αναζήτησα μάταια τα παλιά πανδοχεία, για τα οποία έγιναν γνωστά. Στη θέση τους βρήκα ξενώνες και ταβέρνες.

Οι λάτρεις του σκι έχουν φτιάξει εδώ τη «φωλιά» τους. «Είναι ιδιαίτερο βουνό το Πήλιο, δεν είναι σαν τα άλλα… σε λίγα λεπτά μπορείς να βρεθείς στη θάλασσα», μου είπαν οι φιλόξενοι ντόπιοι και περίεργη κατευθύνθηκα προς τον προορισμό μου. Βουτηγμένη στο χιόνι, άφωνη από την εικόνα του μαγικού τοπίου, με τον Βόλο να στέκεται τόσο κοντά και ταυτόχρονα τόσο μακριά, «άκουσα τη σιωπή» και ενθουσιασμένη αναρωτήθηκα… Άραγε, πόσο ευλογημένος είναι αυτός ο τόπος;

• Που να μείνετε
• Που να φάτε
• Τι να δείτε
  

Από το travelstyle.gr του Τάσου Δούση